De klop op de deur

[p. 143]

IV

ANNÈTJE leefde de beslommeringen, die de verhuizing der zusters Craets meebracht voor Frederik en tante Sophie, weinig mee. Zij hoorde het aan met de onverschilligheid van 't zeker weten, dat zij toch sterven zou bij de geboorte van haar kind. Ze zei het niet aan Frederik, of aan haar ouders om hen niet te bedroeven, zelfs niet aan Stance - maar sleepte het als een vreeselijk geheim dag en nacht mee. Rusteloos ruimde zij haar kasten op, telde haar huishoudboekje tot den laatsten cent bij, verscheurde prulletjes uit haar kindertijd, die alleen voor haar waarde hadden....

Alleen toen zij ook den bladwijzer en het scheepje wilde vernietigen, kon zij die beiden niet vinden....

Op een middag in Juli werd het kind geboren - een meisje.

Annètje in doodsangst, niet vatbaar voor al wat de oude baker bijbracht om haar te kalmeeren, hijgde om ‘Vader - vader!’ En pas toen ze hem zag binnenkomen, stilde zich haar vrees. Haar overtuiging te zullen sterven was plotseling verdwenen - helder en bewust gaf ze zich over met de oude kinderlijke gehoorzaamheid.... en wonderlijk vielen plotseling de woorden haar in:

‘De zeilen staan bol. Wij varen....’

‘Een vlugge, makkelijke bevalling,’ zei Goldeweijn trotsch, toen hij beneden kwam, waar Fransje in spanning te wachten zat.

Maar toen zij samen op straat stonden later, dacht hij met een blik over de snel veranderende stad:

‘Ik zal het nooit groot zien.’

Annètje, als uit een benauwden droom ontwaakt, was weergekeerd tot haar eigen oude zelf. En Frederik hervond zijn Annètje, liever, mooier dan voor haar zwangerschap, met al haar zachte vroolijkheid,

[p. 144]

haar geestige bijdehandheid, en een grappigen trots op haar spruit.

Het was een zacht najaar, en al gauw daalde de piepjonge moeder van haar hoog bovenhuis af, en drentelde met Francientje, grootmoeders petekind, door het zonnige Weteringplantsoentje. Ook ondernam zij al heel spoedig, gezond en aangesterkt, met haar dienstmeisje Keetje die 't kind droeg, tochten naar den Voorburgwal. Haar moeder was trotsch en gelukkig met het petekind, dat haar blauwe oogen had, maar Frederiks blondheid. Soms bracht vader haar dan zelf met 't coupétje terug. Soms ook ging zij van den Dam met de omnibus tot het Leidsche Plein, het al slapende kind achter het dichte witzijden lange voiletje, warm toegebakerd.

De meisjes Craets hadden een huis gekocht op de Heerengracht bij de Vijzelstraat - een hoog smal huis, met diepe donkere kamers, en een ingebouwde binnenplaats. Het verwonderde Annètje, hoe zij de kunst verstonden, gansch de beklemmende sfeer van het huis in Utrecht hier onvertroebeld over te planten.

Noodgedwongen ging zij er met Frederik Zondags om de veertien dagen den avond doorbrengen. Dan kwamen ook oom Pieter en tante Sophie. Maar tusschen Louise en Annètje bleef het moeielijk gaan. Ook kwam Louise zelden op de Weteringschans. Er was iets in het gezin, waar alles draaide om een jonge vrouw, dat in het oudere meisje een hevige irritatie wekte. En haar strak, donker gelaat, de afkeuring in zich bergend over al de onvolkomenheden in Annètjes huishouden, scheen in een bleeke huivering weg te krimpen en te versmallen, als zij Frederik zag met het kind in zijn armen.

Mevrouw Goldeweijn was heel gauw overgegaan tot een openlijken oorlog tegen Frederiks zusters, die koel en uit de hoogte ‘dat burgermensch’ bejegenden. En het bloedwarme Fransje met haar rampzalig glazen oog en het andere, dat al meer begon onder te gaan in den mist - gefnuikt in haar vrijheid van bewegen, en zich verzettend met al den hartstocht van haar oersterke, gezonde natuur tegen dien opgelegden dwang - sprong baldadig uit den band zoodra ze met ‘de juffrouwen Craets’ samen was. Deed hen verijzen met haar luidruchtige verhalen over haar ouderlijk huis, over al de vrije vroolijkheid en onbekrompenheid harer jeugd. En het kleine Francientje trok zij op haar breeden schoot, en beklaagde: ‘Zij moest ook buiten kunnen opgroeien, net als haar grootmoeder - wat heeft een kind in die nare stad.’

Alleen tegen de jongste, de altijd wat onbenullig schijnende Carolientje, verzachtte zich haar antipathie. Zij had het nooit opgemerkt hoe bij haar luidruchtige verhalen het meisje, als uit een droom gewekt, naderbij kon schuiven, en geboeid luisteren naar die levenskrachtige, mooie, groote vrouw, die zoo onbekommerd dorst te lachen en te,

[p. 145]

schreien, toornig zijn en teeder. Maar op een dag had Fransje zich verlaat; het was schemer geworden, en zij had radeloos gestaan op den hoek van de Weteringschans, niet wetend hoe over te steken. Toen had Caroline, van 't Leidsche plein komend, op eenmaal gezien die groote hulpelooze figuur, haar trotsch, blij gezicht angstig uitstarend in het stadgewoel. En zacht en beschroomd had zij de slap neerhangende hand gepakt.

‘Mag ik u thuis brengen mevrouw? 't Is al zoo donker.’

Dankbaar had Fransje de stem herkend, en samen waren ze opgewandeld, mevrouw Goldeweijn druk pratend, het meisje luisterend.

Maar Annètje was opeens hierom Carolientje genegen geworden.

Zij ging ook nu weer uit met Frederik, in een plotseling nieuw plezier, naar het theater Tivoli, waar de Bouwmeesters een reeks stukken speelden die Annètjes romantischen geest geweldig boeiden: De Gebochelde - De zwarte dokter.... Vooral mevrouw Frenkel zag zij graag. Ook de muziekavondjes gingen weer door. Maar Amélie van Dugten liep soms in het middaguur bij Annètje op. Dan praatten zij niet over muziek of boeken, maar de levendige vrouw nam het kleine Francientje op schoot, en het was wonderlijk hoe zij en Annètje elkaar plotseling vonden in dwaze invallen, in een komischen kijk op 't kind.

‘Verveel je je niet bij me?’ had Annètje eens schuchter gevraagd. En Amélie had de armen om haar geslagen en driftig haar hoofd geschud - haar eindelijk gekust.

Veel minder goed ging het tusschen Annètje en Line Bergema. Line, zich voelend de moeder, de gade bij uitnemendheid, met honderd raadgevingen uit haar eigen onfeilbare rijke ervaring - haar snibbig, blond, bloeiend gezicht al bij voorbaat veroordeelend elke andere opvatting.

Als zij weg was, vond Frederik Annètje bleek.

‘Ik krijg van zulke mevrouwen zoo'n vreeselijke pijn in mijn achterhoofd.’

Dan lachte Frederik. Hij vond Line stom-vervelend, maar van Bergema hield hij veel, en hij wou zijn vriend niet opofferen aan vrouwen-bisbilles.