winkels lag op het oogenblik wat zich beminnelijk noemde:
‘Herinnering aan Klaasje Zevenster. Elegie van Madeleine door Maurits, Melodieus
salonstukje voor piano.’
Ja, de kunst bloeide in Holland! Hij glimlachte, den spottenden peinzenden lach
van zijn breed verstandig goed gezicht en zweeg. Want in de menigte werd nu de
bekende geestige fijne levendige kop van Van Lennep zichtbaar. Met Alberdingk Thijm stond hij voor Schotels stuk. Hij was
de groote schrijver in Holland - bewondering, eerbied
maakten ruimte voor hem. En Van Dugten op en neer wandelend met zijn veel
jongeren vriend Frederik Craets - neef en medefirmant van den ouden Pieter
Craets, chef van het oude, zeer geachte bankiershuis Craets en Zonen - zei dat
Van Lennep nu misschien pas het eerste goede in zijn litteraire loopbaan
wrocht...
‘Zijn uitgave van Vondel....’
‘Ja. Ssst, zèg het niet luid hier - ze zouden je villen, maar weet je, de eenige
prozaïsten van onzen tijd dat zijn Potgieter en nu
die Douwes Dekker - maar dat is Hollandsch dat de Hollanders niet verstaan....’
Hij lachte weer, praatte door over Seebach, die in een onbeduidend Lustspiel, een
éénakter, ‘Eine Tasse Tee’ van een verrassende, nieuwe bekoring was geweest....
‘Maar als je denkt aan Ristori?’
‘Ja die! In een-en-zestig heb ik haar gezien als Medea - als Judith - en óók in
Maria Stuart. Mijn hemel, het heroïsche van de heele figuur! Een stem van
metaal, een weergalooze drapeering.... In Leiden waren de studenten dol, haalden
haar van 't station met een eerewacht, en brachten haar zoo naar het hotel.
Indrukwekkend, heroïsch is Seebach nooit.’
‘En tòch,’ zei Craets, en in zijn jong blond geestig gezicht, knepen de
vroolijke, kleine, blauwe oogen wat dicht, ‘ik geef 't allemaal toe - ik zag
Ristori nog dit jaar in Parijs, - vorstelijk. Maar om de vijandin zóó
ongeneeselijk te wonden in bijzijn van haar minnaar Leicester - om dat accent
zóó te vinden - te wéten - daar moet je een actrice voor hebben die tot in de
toppen van haar vingers zelf vrouw is - en dàt is Seebach -’
‘Ja - très femme, ongetwijfeld. En ik vraag maar: waar is onze Hollandsche
actrice die zoo iets kan. Wattier Ziezenis is lang ter ziele en nog steeds niet
vervangen. Mevrouw Kleine Gartman, al is ze ongetwijfeld een eminente actrice in
veel opzichten, mist distinctie... Tusschen haakjes: de Hugenoten van de
Haagsche Opera hoe was dat?’
‘De finale van het derde bedrijf glad bedorven door 't schreeuwen
Auteursrecht onbekend