Het prieelken der gheestelyker wellusten

[p. 66]

Een schoon liedeken vant heylich sacrament
op den thoon, Swinters en tsomers even groen.

Keert u devote ziele met deuchden
Tot het avontmael des Heeren goet
Die opden witten donderdach met vreuchden
Ons gaf zijn vleesch ende zijn bloet,
Ondert dexsel vanden broode
Heeft hy gegeven zyn lichaem zoet,
Daer hy ons minnelyck toe nooide
Want die ziel daerby leven moet.

Och mensche en wilt dit niet vergeten
Maer wilt altyt ghedachtich zyn,
Als Jesus was ter tafelen geseten,
Dat hy nam broot ende den wyn,
Met dit woort dat hijt consacreerde,
Neempt, eedt, dit is myn lichaem:
Zyn disciplen dat hyt presenteerde,
Diet uut liefden hebben ontfaen.

Dit is myn lichaem sprack die heere,
Dat voor u sal ghelevert zyn,
Willet ontfangen met grooter eere,
Het bevrijt u ziele van deewige pyn.
Maer wilt u herten ierst bereyden,
Eer ghy dat ontfangen sult,
Zoo en sal Godt van u niet scheyden,
Met zynen gheest wort ghy vervult.

Hy sprack, met grooter caritaten
Heb ick naer desen dach ghehaeckt,
Dat ick u myn lichaem soude laeten,
Want daer door wort u ziele volmaect,
Zoo wie dat weirdelyck sal ontfangen
In memorie van myn bitter doot:
Die sal met honger nae my verlangen
Ende dorsten naer my met liefden groot.

[p. 67]

 

O weirdige heylige edel spyse,

 

Die uutten hemel comen zyt:

 

Met allen myn herte ick u pryse,

 

Ghy zyt myn Godt gebenedyt:

 

Naer u staet alle myn verlangen:

 

Laet my smaeken u crachten groot,

 

Dat ick u vierichlyck mach ontfangen

 

Nu ende in dure van mynder doot.

 

 

 

Die dit liedeken heeft gescreven,

 

Zy bidt den Heere zeer excellent,

 

Dat hy haer sonden wille vergeven

 

Door zyn heylich Sacrament.

 

Dat zy die crachten soo mach smaeken

 

Binnen in haerder zielen gront,

 

Inwendich haeren gheest vermaeken,

 

En van haere gebreken worden gesont.