Wondere verhalen van vader Uggelebug. Deel 1. Doove Jabik en de betooverde vogelschrik

[p. VII]

Inleiding.

Zóó, ja zóó zag de oude vader Uggelebug er uit. Als wij, kleine schoolschavuiten, in zijn wondere oude huis kwamen en we vonden hem zoo, mijmerende bij den brandenden haard, turende in de vlammen, dan hoopten we al, dat we weer een verhaal zouden hooren.

Dan vergat de dikke Durk te kauwen op het stuk pek, dat den heelen dag zijn kaken in beweging hield. De kleine Witkop was dan stil en Klaas Klepper was stil en Broekemantsje was stil. En als 't zachte zoete Leentje dan vroeg: ‘Vertel je ons eens een verhaaltje, vader Uggelebug?’ dan keek hij ons aan met zijn levendige oogen in zijn oud gerimpeld gezicht.

Dan stopte hij zijn groote pijp, dan sloeg hij vuur met zijn koperen tondeldoos; dan kuchte hij eens: ‘Ugge, ugge, ugge!’ Dat was zijn gewoonte zoo en daarom noemden we hem Vader Uggelebug.

Dan dampte hij de rookwolken de kamer in, dat we alles door een blauwen nevel zagen. En dan begon hij. Om een oude knoop kon hij een verhaal spinnen, dat de halve wereld er

[p. VIII]

bij te pas kwam en we voelden geen grond voor het verhaal uit was.

Dan was het al laat veelal en als 't donker was bracht Vader Uggelebug ons met zijn oude scheepslantaarn een eind op weg; de plassen langs, de plank over, tot op den grooten weg. Nog zie ik ons zoo loopen, kleine rommelebommeltjes in den donkeren avond, stappende bij het weifelende licht van de lantaarn.

Goede oude Vader Uggelebug! Hij is al lang dood nu en geen kind zal zijn verhalen meer uit zijn eigen mond hooren. En wij, de kleine klompekleppertjes van toen, we zijn allen groot geworden.

Maar zijn verhalen, zijn wondere verhalen, die zijn bij ons blijven leven. En wij, de dikke Durk en de kleine Witkop en Klaas Klepper en Broekemantsje en 't zachte zoete Leentje en ik zelf, we hebben geloot, wie ze op zou schrijven.

En mij, mij trof het lot.

Welaan! Hier komen ze dan, de verhalen:

DE WONDERE VERHALEN VAN VADER UGGELEBUG.