|
| |
| |
| |
| |
Het IV. Capittel. Den strydt des herten
I. Artijckel. De ziele vindt haer bevochten van den duyvel, de werelt ende het vleesch. Jesus versterckt haer.
Wiens Rijck is eeuwigheyt!
Hoe vinde ick my hieral soo gestelt,
Van alle kanten in dit Oorlogh-Velt?
Den Vyant die is sterck en loos,
| |
| |
En ick, eylaes! die ben heel cranck en broos,
En aen Victorij hanght pijn, of glorij:
Voorwaer ten is geen spel,
t'Gaet voor Hemel of Hel.
Den Duyvel, Werelt, Vleesch, die stryden elck om t'meest
Drie tegen een dat baert my anxt en pijn;
Twee connen Hercles selve meester sijn.
Al'arm, al'arm mijn Ziel!
Sa, sa, corage, en let niet wie hier viel:
Men moet niet mijden, men moet hier strijden,
Strijden soo veel men kan,
Daer comt den Duyvel fel, ten strijdt met heel de Hel,
Ach! wat een pers lijd' ick in mijn gemoet,
De vreese snijdt gelijck door heel mijn bloet,
Нij lockt my tot de Doodt:
Нy soeckt mijn Hert t'hebben in sijnen schoot
Siet hem eens setten alle sijn Netten;
Maer siet daer noch een staen, hy wilt my vallen aen;
T'is dat Vleesch dat soo veele Herten windt,
En leyt ter Hel, alst maer consent en vindt.
Het steeckt dat Hert in Brandt,
Met t'schieten van een Pylken in t'verstant:
T'weet ons te winnen door ons selfs Sinnen,
En sijn wel t'huys bewaert.
| |
| |
Maer siet van d'ander zy, het haertste dat ick ly,
Den harsten aenval die my meest benauwt,
Die doet de Werelt met Silver en Gaudt.
Daer mè sy wint soo menich jonck gemoet;
Met al haer praeten van Eer en Staeten;
ô IESU! Minnaer soet, comt versterckt mijn gemoet,
Siet mijn Hert liggen rontom soo beset,
Al met soo menich listigh Vyandts net.
Comt Jesu comt u hulp is wel van doen,
t'Gaet al verloren, ô uytvercoren!
Ten sy ghy geeft bystant,
En ons uytreyckt de handt.
ô Ziel' die in dien strijdt, van my wilt sijn bevrijt
Peynst hoe dat het met u in t'leste gaet,
Peynst wat dat hier naer te verwachten staet.
Dat Vyer, dat eeuwich Vyer,
Ofte dat onbegrypelick pleysier:
Dat eeuwigh sterven, dat eeuwigh derven
Hoe kan t'Hert sijn verleyt, dat peynst op d'eeuwigheyt?
Hoe hem vergeten in een cort pleysier,
Dat altijt peynst op doot, op vlam, en Vyer?
ô Mensch, ô dwaesen Mensch!
| |
| |
Die hier in als wilt volghen uwen wensch!
Wilt eens bedencken, wat Godt sal schencken,
Voor deught en voor misdaet,
Voor goet ende voor quaet.
Peynst op die felle Doot, die slaet soo cleyn als groot
En hoe dat jemant Godt vergrammen kan.
Die alle uer kan sijn gevangen Man.
Ô Mensch! ghy sult misschien
Noch op dees ure proeven ende sien,
Dat eeuwigh suchten sijn al de vruchten
Van des Vleesch vuyligheyt.
Heft oock eens op uw' oogh, en siet daer eens om hoogh.
My straffen Rechter voor wien dat al beeft,
Al dat in Hemel, Hel, en Aerde leeft;
Met wat Rechtveerdigheyt,
En onverbiddelicke strengigheyt
Ick al die Boecken sal ondersoecken
Hoe sal die banghe Ziel' wenschen dat op haer viel
Soo Bergh als Heuvel, om soo niet t'aensien
Mijn schroomlick Aensicht, voor welck t'al sal vlien? I
Als ick naer goet of quaet
Een yder seggen sal, comt ofte gaet
Ten helpt geen vleyen, ten helpt geen schreyen,
Gaet Sondaers al van hier,
Gaet, gaet int eeuwigh Vier.
| |
| |
Ô Vyer! Ô eeuwigh Vyer, vol Vlam, Peck, en getier
Vol van wanhope, duysternis' en stanck,
En vol geschrey, och eeuwigh is soo lanck!
ô Goeden Jesu! laet m'hier vry van zijn:
Ick sal t'al lyden, ick sal t'al myden;
| |
II. Artijckel. Jesus stelt de ziel voor ooghen de ydelheydt ende bedrieghelijckheyt des wereldts.
JESUS.
Weest indachtigh uwe Uyttersten, ende inder eeuwigheyt en sult ghy niet sondighen. Het Leven van den Mensch op der Aerden, is een Oorloghe (Job. 7.) maer weet, dat niemant ghecroont en sal worden, ten sy die wettelick gestreden sal hebben. Och dat ghy wiste wat ick voor u en alle die my ghetrauwe sullen wesen, bereyt hebbe, in het Rijck mijns Vaders! noch ooghe heeft het gesien, noch oore ghehoort, noch ten is in s menschens Herte niet gedaelt. ô Lieve Ziele! mijne Vriendinne, ghy zijt costelick in mijne oogen: ick hebbe u ghemaeckt soo Edel een Creature; ick hebbe u soo diere gecocht; u staen groo- | |
| |
te saecken te verwachten, ofte in de Glorie, ofte inde Pijnen, ende dat voor eeuwigh, sonder eynde en sonder veranderinghe. Siet wat ghy doet. Wilt ghy de Werelt ofte het Vleesch ghehoor geven, ghy sult met hun sterven en verderven, hoort ghy den Duyvel, ghy sult met hem eeuwigh gepynight worden. Hoort dan naer my die u soo beminne; ick ben uwe Saligheyt, ick ben uwe Vrede, ick ben u Leven: houdt u by my, ende ghy sult Vrede vinden, verlaet dat verganckelick is, ende soeckt het eeuwigh. Wat sijn alle tijdelicke saecken anders als ydelheyt en bedrogh? wat sullen u alle de Schepsels helpen als ghy vanden Schepper verlaeten wort? eylaes: veele hooren meer naer de Werelt als naer my, volghen meer hun quaede genegentheden, als mijnen wille. De Werelt belooft tijdelicke en cleyne dinghen, en bedrieght soo dickmaels, ende men dient haer met sulck een sorghe ende neerstigheyt: ick beloove groote ende eeuwighe, ende men hoort soo luttel naer my. Wie isser die my met sulck een sorge en neerstigheyt dient, gelijck men de Werelt ende haere Dienaeren dient? om eenen cleynen prijs, en luttel ghewin, werckt en aerbeyt men dagh en nacht: voor een eeuwigh onveranderlick, onweerderlick en opperste goet en glorie, is cleynen aerbeyt noch al te veel. ô ellendighe dwaese Kinderen van Adam, die meer bereet zijt tot de doot en verderffenisse, als tot het leven; die een ydel en cort pleysier wilt coopen met eeuwighe straffen en tormenten! Hoort eens wat u van des Wereldts ydelheyt seght, mijnen wysen Jacoponus, die de Werelt soo fraey bedroghen heeft.
| |
| |
| |
De ydelheyt des wereldts betoont door den gelucksal. B. Iacoponus Minderb. in sijnen Cur mundus militat sub vana gloria &c: vervlaemst door P.B.M.R.
WAt magh doch de Werelt drômen,
Dat sy om 'ken weet niet wat,
Оm eеn schijn beloofden schat,
Die sy noyt en sal bekomen;
Schoon sy veel geaerbeyt heeft,
Sich in staeghen dienst begeeft?
Dat sy om wat wint te vanghen,
Die opblaest een trots ghemoet,
Hondert duysent diensten doet:
En dat naer een traegh verlanghen
Al de hoop in stucken breeckt,
Als een Aerden-pot die leeckt.
| |
| |
Alle vreughden en ghenuchten
Hoe groot dat sy moghen zijn,
Hunnen steert is enckel pijn.
Wat vergancklick is, gaet vluchten:
Ghy en vindt niet meer daer naer,
Of het noyt geweest en waer.
Sou wel jemant connen toonen,
Waer dat Salomon, Davids soon
Met sijn glorij', Croon en Throon
Is verstoven, of vervloghen?
Niemant die't bewijsen kan,
Niet een sier meer isser van.
Waer is Sampsоns roem ghedraeghen
Die duyst Mannen een voor een
Slechts maer met een Esels-been,
Heeft onwinbaer doot gheslaghen,
En de Leeuwen viel aenboort,
't ls al met de reste voort.
Waer is Сaesar hoogh verheven,
Die de heele Werelt bracht
Нij liet in ellend' sijn Leven;
Siet hoe rolt des Werelts bal,
Hoogh verheven, swaeren val.
Waer is nu den Vrecken Rijcken
Die most daeghlickx vrolijck zijn,
En gecleet in hups Satijn?
| |
| |
Al sijn weelden sijn gaen strijcken
't Lichaem quam de Wormen wel,
't Wijl sijn Ziel brandt inde Hel.
Waer is Сiсero te soecken,
Die met sijne cloecke Tongh,
d'Alder-hertste Herten dwongh?
Men leest heden noch sijn Boecken:
Maer wat helpt hem desen lof?
Waer is Arist'otles heden
Die met sijn vernuft verstant
Wonder saecken ondervandt?
Sijne schriften sijn in eer,
Maer eylaecen hy niet meer.
Waer sijn Princen ende Vorsten?
Al gedruckt in 't duyster Graf:
Thoont my eens het stof daer af.
Die naer Rijck en Staeten dorsten
Hunne eer is min als Wint;
Sy verdwijnt soo ghy-se vint.
Waer sijn al die Gulde Iaeren
Als 't Volck leefde vreetsaem stil,
Ider een naer sijnen wil?
Soo sy quamen, wegh gevaeren:
d'Een Eeuw' volght de ander naer.
Of die noyt gheweest en waer.
| |
| |
Waer sijn nu die Dwingel-handen
Stellend' met een oogh alleen
Gansche Legers op de been?
Hunn' Inkomsten ende Panden
Heeft de bleecke Doodt gerooft
Als sy treft ' hun spytigh Hooft.
Waer sijn al de Groote Rycken,
Wiens glans en groote macht
Was de Werelt door geacht?
s'Hebben oock al hunne Lijcken:
Daer men blincken sagh het Gaut,
Staet een Stroyen Hutt' gebauwt.
Neemt dat ghy zijt Alexander
Die de Werelt t'onderbrocht,
En dan noch een Werelt socht:
Of Assuerus, of een ander
Die sijn lust soo verre joegh
Dat hy seyde 't is genoegh.
Als ghy moet die Doot-schult doogen
En dees weelden oversiet,
Tijdt verloren, groot verdriet.
Met het sluyten van u Ooghen,
Leght vry uw begeerten neer
Daer en is voor u niet meer.
Overpeyst de soetste weelden
Die oyt s'Menschen oogh' aensagh
Die t'verstant oyt peysen magh.
| |
| |
Wilt u t'Vaderlant inbeelden
Daer de vreught noeyt af en gaet
Saligh die de Werelt laet.
JESUS. En wilt dan lieve Ziele, de Wereldt niet beminnen, nochte dat inde Wereldt is. Gy hebt nu wat van haer Ydelheyt gesien; maer let oock wel op haer bedriegelickheyt. ô Werelt, moordersse der Menschen, moortcuyl der Zielen, hoe veel en worter alle daeghe door u niet verblint, en verleyt inde eeuwige Verdommenisse! ghy schijnt vreught te geven, maer de doot hebt ghy verborgen: ghy schijnt eere en goet te geven, ende gy leyt uwe Dienaers ter Hellen. Gaeft ghy vaste eere, gesontheyt en glorie aen uwe beminders, van duysent qualick een die u soude versmaeden: want men u noch soo qualick kan laeten en versmaden daer ghy geeft alle bitterheyt, cranckheyt, druck en lyden. Saligh is hy die bekent u bedrogh; saligher die versmaet uw glorie, eere, en ydele soetigheyt; ende noch aldersalighst die u gheheel heeft versmaet en gelaeten. Saligh die u noyt gekent en heeft: want hy dies te blyder eynde sal hebben, hoe hy min gemeenschap met u gehadt sal hebben; en dies te swaerder doot en te droeviger eynde, ende meer tentatie vanden Duyvel, hoe hy meer met u heeft te doen ghehadt. Dat de Dienaers des Werelts van haer niet verblint en waeren, sy souden al veel sien, waerom sy haer souden moetenverlaeten.
Ten I. den aerbeyt, last, en sorghe daer sy haer minnaers mede vervult; om welcke den wysen haer moeste versmaden al coste hy met een woort, alle haere eere ende rijckdom besitten. Wie isser in eere ende hoogheyt sonder bitterheyt (S. Gregorius) wie | |
| |
is'er in Overheyt hoe cleyn sy is, sonder tribulatie? wie in hoogheyt, die niet en heeft Vyanden sonder getal? sonder alle twijffel dat hy die hoogh is, is meer vervult met bitterheyt dan met vrolickheyt, meer occasie hebbende tot verdoemenisse als tot saligheyt. Dat hoogh en groot is voor de Menschen, is cleyn en verworpen voor my. Die de Werelt lief heeft, die wilt altijdt met haer onreyn en verblint blyven in der Zielen (S. Jeronimus) Daerom worter veel met haer alsoo verblint en versteent van Herten dat sy sonder Godt sterven, ghelijck sy sonder Godt hebben geleeft: ende de doot op de lippen hebbende, en peysen noch qualick dat sy eeuwigh leven moeten.
Ten II doet de Werelt versmaeden, het verlies van meerder deught en goet, dat men om haer verliest en verswijmt. Al dat ghy inde Wereldt kondt verkryghen dat moeter al blyven: men draeghter niet meer uyt alsmen daer in ghebracht en heeft (S. Ambrosius) ten sy deughden en verdiensten, die de waerachtighe rijckdommen zijn, die met de liefde des Werelts ende haere hanteringhe niet t'saemen en konnen staen: eere, staeten rijckdommen, vermaeck, pleysier, overvloedigheydt in spyse, sorghvuldigheyt deser Werelt, beswaeren de Herten, verblinden de Zielen, stelen dien kostelicken tijt op welcken men om de eeuwigheyt moet aerbeyden.
Ten III. treckt tot het versmaeden desWereldts haere Ydelheyt: want alles gelijck eenen roock voor by gaet, ende als een schaduwe, gelijck ghy hier vooren ghesien hebt. Het is al luttel en niet, dat soo licht een eynde neemt, en dat het Herte vanden Mensch mach quellen en ongherust maken, maer niet versae- | |
| |
den, nochte waerachtige vreughden geven.
Ten IV. vermaent de Wereldt te laeten de kortheyt des Levens. Kort sijn de daeghen des Menschs; het getal sijnder Maenden dat is by my, ick hebbe sijn paelen ghestelt, die hy niet voor by en sal passeren. (Jоb 14.) De daeghen ende het leven der Menschen die sijn gelijck aen Hoy en stroy, dat heden is, en morgen inden Oven geworpen wort. Нy is wijs en voorsichtigh die de kortheyt des Levens aenmerckende, niet haer gebruyck maer eynde aensiet: en wel overdenckt dat hy niet een ure seker en heeft; en misschien noch heden, noch op dese ure sal moeten komen voor mijn rechtveerdigh Oordeel, naeckt en onbloot van alles rekeninghe geven van sijnen verloren tijt, gratie en gaeven die hy van my ontfanghen heeft.
Ten V. Dat men de peryckelen aen saege die inde Werelt sijn, men soude haer haest laeten. Die de Zee doorvaeren, die verhaelen haere perijckelen; maer noch meer en meerder zijnder in de Werelt, door soo menichvuldighe occasien der sonden, quade exempelen, quaden raet, verargeringhen, vleyinghen, opspraken &c.
Wat deel wilt ghy dan hebben, ô lieve Ziele! met de Werelt? ghy syt een Beelt Godts, eenen Tempel des Heylighen Gheest; ghy zijt mijne Bruydt; met mijn Dierbaer Bloedt ghekocht, uytverkoren tot die eeuwighe Glorie. Waerom wilt ghy beminnen de Doodt, en verliesen het leven? verheft u krachten tot die eeuwighe Dinghen, ende al dat op de Werelt is, sal u dencken als slijck en vuyligheyt. Aenmerckt wat glorie dat u bereydt is, ende het Leven sal u een Doodt sijn, de Wereldt sal u een Kercker worden, ende haer vreught sal u in een walghinge veranderen.
| |
| |
| |
III. Artijckel. De ziele versaeckende de werelt, wilt Godt alleen dienen.
DE Zielе. Ghebenedijt moet ghy zijn, ô licht mijns Herten, die door uwe Goddelicke worden mijn ooghen geopent hebt. Nu sien ick mijne verblintheyt, ende hoe dat wy als blindt, dwaes en dul ons selven worpen in't eeuwigh Vyer. Nu sien ick hoe ydel deWerelt is. Ydelheyt der Ydelheden, en al Ydelheyt, eere, pleysier, rijckdommen, en al dat de Werelt heeft, acht en bemindt. ô eeuwige goetheyt! ô Fonteyne der liefde! wat sal ick van u segghen! ghy hebt boven alle hope bermhertigheyt met my ghedaen, mijn blintheyt verlichtende! gheluckich voorwaer sijn sy die u dienen en staen voor u Goddelick Aenschijn dagh en nacht, die alles versaeckende en verlaetende u alleen dienen en beminnen uyt geheel hun Herte, die alleen allen dienst en liefde weerdigh zijt, en wie alle Creaturen schuldigh sijn te dienen. Siet, al dat wy hebben, en daer mede wy u konnen dienen is altemael het uwe: ende dat meer is, gy dient ons meer als wy u. Hemel en Aerde en al dat ghy tot onsen dienst gheschaepen hebt, is ghedeurigh bereyt, en doet al dat ghy bevolen hebt. En dit is noch een kleyn; ghy hebt u H. Engelen tot onsen dienst gheschickt: en dat, alles te boven gaet, ghy hebt u geweer- | |
| |
dight den Mensch selve te dienen, ende hebt ons u selven met al dat gy hebt voor eeuwigh belooft. Wat sal ick u hier voor weder geven mijnen Heere ende Godt? och ofte ick u koste dienen alle de daeghen mijns Levens! och ofte ick u oock eenen dagh weerdighlick koste dienen; die allen dienst, eere, ende lof weerdigh zijt! ick protestere voor Hemel en Aerde, voor nu en voor altijdt, dat ick geenen anderen Koninck en hebbe noch en erkenne als den Heere Jesus. Voorwaer ôJesu! ghy zijt mijnen Godt en mijnen Koninck, en ick ben uwe arme Dienaeresse, die u schuldigh ben te dienen met alle mijne krachten: soo wille ick, soo begeere ick, en dat my ontbreeckt, voldoet het door uwe goetheyt. 't ls een groote eere ende glorie u te dienen en alles te verachten om u. U te dienen is meer als Koninck te zijn; een meerder eere als ick weerdigh ben: maer ontfanckt Heere uwe Dienaeresse volghens u woordt, en uwe oneyndige bermhertigheyt.
| |
IV. Artijckel. De ziele bevreest van haere vyanden, bidt Jesum om hulpe, de welcke hy haer belooft.
MAer hoe sal ick in uwen Dienst kónnen voortgaen en volherden, die soo broos ben om te wederstaen, soo licht om te vallen, ende soo kranck | |
| |
om op te staen? hoe sal ick konnen ontgaen alle de listen en stricken mijnder Vyanden? siet Heere mijnen Godt, geheel de werelt is vol stricken еn stroppen der begeerlickheyt, die sy bereyt hebben voor mijne voeten: ende wie sal dese konnen ontloopen (August.) eylaes! mijne Vyanden die boose Jaegers hebben my al jaegende soo dickwils gevangen, gelijck eenen Voghel, in hunne Netten. (Тhren. 3). Die alderbooste, de aldererghste, alderschalckste ende aldervreedtste Jaegers; Jaegers die de Trompe niet en steken om gehoort te zijn, maer doorschieten den onbevlecten in het verborgen. (Bernard.) Die Princen deser duysternissen, alderschalckst door die quaetheyt ende doortrockentheyt van dat Duyvels bedrogh; soo dat ten hunnen opsicht den alderwijsten Mensch, is ghelijck een Beeste ten opsicht vande Jaegers, sy hebben ontallicke Stroppen en Netten gespannen voor onse Voeten, ende alle onse weghen met verscheyden bedrogh vervult. Wie sal het konnen ontkomen? sy hebben stricken ghestelt inde Rijckdommen, stricken inde Aermoede, stricken in Spijse, in dranck, in't vermaeck en pleysier, in slaepen, in waecken, in woorden, en wercken, ende in alle onse wegen. Maer ghy ô Heere! helpt ons en verlost ons, op dat wy u moghen loven en belydende segghen: Gebenedyt sy den Heere die ons niet gegeven en heeft tot proeye aen hunne Tanden. Onse Ziele is verlost gelyck een Mussche van het strop der Iaegers: den strop is gebroken en wy zijn verlost. Pal. 123.
JESUS. En vreest niet mijn Suster, mijne Duyve, voor de Klauwen uwer Vyanden. Ick kenne uwe kranckheyt, en ben bereet u sterckte en gratie te geven. Ick sal selve voor u stryden en vechten, en u be- | |
| |
schermen. 't Is waer dat ghy ghedeurigh u moet bereyt houden tot den strijdt, ghy wordt bevochten van buyten, van binnen, oock van onsienelicke Vyanden, van alle kanten oock als ghy het minst peynst. Weest op u hoede soo langh ghy leeft, ghy zijt gedeurigh in't midden uwer Vyanden; ghy en sult geen ruste vinden, ten sy in my alleen. En Peynst niet dat ghy hier sult hebben Geestelicken troost, naer uwen wille, mijn Heyligen selve en hebben die alsoo niet gehadt, maer ter contrarie sy hebben veel swarigheden, aerbeyt, strijdt en tentatien geleden; wel wetende dat alles dat men hier lijdt, niet te vergelycken en is by de toekomende glorie. Wilt ghy terstont hebben dat sy naer veel traenen en grooten aerbeyt qualick hebben konnen verkrijgen? verwacht my, strijdt vromelick geeft Ziel en Lichaem ten besten voor mijne glorie. Ick sal alles vergelden, ick sal met u wesen in alle tribulatie, strijdt en noodt. Ghy moet alles om mijnder liefde geerne onderstaen, te weten, aerbeyden, droefheden, tentatien, quellingen, benautheden, noodtsaeckelickheden, kranckheden, injurien, opspraken, berispinghen, verootmoedinghen, beschaemtheden en verachtinghen. Dit helpt al tot de Deught: hier mede proeve ick mijne Soldaeten, hier van maecke ick eeuwigh-deurende Croonen.
| |
| |
| |
V. Artijckel. Jesus leert de ziele met wat waepenen sy teghen haere vyanden strijden moet.
De ZIELE. Heere ick bidde u leert my hoe, ende met wat Waepenen ick stryden moet teghen mijne Vyanden.
JESUS. Lief Kint; ick sal 't u gaen leeren. Gemerckt dat uwe Vyanden ghedeurigh zijn op de baen ende op de beenen; by-sonderlick dien Helschen Vyandt, die als eenen brieschenden Leeuw ghedurigh is rontsom swierende en soeckende wie hy verscheuren sal; soo moet ghy altijt hebben een waeckende ooghe, die als een Sintinelle ghedeurigh hoort en siet, wie datter komt of gaet. Roepende, Qui va là? Qui vive? ende als het Vyandt is terstont roept, A l'arme à l'arme, de Waepens inde handt. Neemt dan eerst in d'handt den Schildt van een waerachtighe verduldigheyt? ten sy dat ghy desen wel gebruyckt, ghy en sult niet lange sijn sonder Quetsure. vestight u Herte vast in my, met eenen kloecken wille, van alles te willen lyden datter komen kan, om mijn eere ende glorie. Den tijdt van u Leven hoe lanck hy oock sijn magh, is kort en gaet voor by als eenen roock, t'sy in strijden en lyden, t'sy in verblyden. Hoe het is of niet, het passeert al, maer dat daer naer volgen sal, dat sal eeuwigh deuren.
Ghy moet oock inde handt nemen de Waepens | |
| |
van een vast Geloove, een stercke Hope ende een brandende Liefde. Dese drie zijn 't al meester. Eerst het Gheloove sal u corage geven, voorhoudende alle die kloecke daeden en strijden van my uwen Koninck ende Leytsman, van alle mijne Dienaeren en kloecke Soldaten, van soo menichte duysenden Eremyten, Religieusen, jae teere Maeghdekens die den Duyvel, de Wereldt ende het Vleesch overwonnen hebben. Sy hebben u soo kloeckelick vooren gegaen, ende en kondt ghy niet volghen? het seght ghelijck het aen Augustinus seyde: non poteris quod isti & ista? en sult gy niet konnen doen, dat die en die gedaen hebben? neemt corrage het moet zijn: men moet stryden of branden inder eeuwigheyt.
Daer komt oock de Hope: die toont wat een groote Croone ende glorie daer bereyt is voor die wel ghestreden hebben. Wie isser die niet geerne en soude stryden en lyden een ure lanck, om daer naer geheel zijn leven Koninck te wesen, ende te hebben alle pleysier, eere en glorie? Ende wat is u leven by de Eeuwigheyt? veel min als een ure by hondert, jae by hondert duysent Jaeren. Ick seyde hier voortijts aen mijn eerste Schaepkens: en wilt niet vreesen ghy kleyn troupken; want uwen Vader wilt u een Rijck geven. Te weten, een eeuwigh Rijck, en wilt u al Koningen en Koninginnen maecken van een Rijck dat noyt eynde en sal hebben. Alle lyden en alle stryden en is als niet, als men aensiet, wat de hope biedt.
Maer geen kloecker Waepenen, als de liefde: die komt hier oock. Sy en heeft noch met Geloove, noch met Hope, noch met straffe, noch met loon van doen: sy wilt het al winnen met vlammen en Vyer. Sy be- | |
| |
gint te roepen, wie sal my scheyden van mijnen Jesus? wat tribulatie, wat tentatie, wat droefheyt, benautheyt, schroom, pleysier, strengigheyt &c. sullen my van mijnen Jesus, mijnen Koninck scheyden? hem wille ick ghetrauwe zijn totter doot toe! jae liever inde Helle gaen sonder sonde, als hem te verlaeten, &c. Dit zijn de Waepens met de welcke ghy moet vechten; maer siet wel voor u dat ghy noyt in't minste op u selven en steunt ofte betrauwt: maer betrauwt alleen en vastelick op my. die den Vader my gegeven heeft, niemant en sal die uyt mijn handen trecken, noch Duyvel noch Helle. Ick hebbe u verlost, ick hebbe u soo diere gekocht, ick en hebbe den prys noch niet vergeten; siet wel dat ghy dien oock niet en vergeet, nochte oock die Liefde met de welcke ick dien koop aengegaen hebbe. Strijt dan vromelick: want door den strijdt komt de Victorie, en naer Victorie, soo volght de glorie, met volle sekerheyt, van een glorieuse eeuwigheyt.
| |
VI. Artijckel. Jesus leert de ziele by-sonderlick teghen den duyvel strijden.
IESUS. Daer zijn noch ander Waepenen seer krachtigh teghen de Duyvelen; te weten, het Vasten en Bidden. Door dese sijn sy verwonnen geweest van mijnen grooten Dienaer Antonius Abt, denwelcken nochtans door veel Victorien niet gerust en | |
| |
wiert, om dat hy wel wiste dat dien Vyandt op ontallicke manieren den Mensch kan beschadigen. Door te groote gerustigheyt wort den Vyandt min gewacht en gevreest (seydet mijnen ootmoedigen Franciscus:) ende ist dat den Duyvel een hair van 't zijne in den Mensch vinden kan; hy sal het doen groeyen gelijck een Balcke. Gelooft my (Broeders) seyde Antonius, Satanas die Vreest het Waecken vande Godtvruchtige Menschen, hun Gebedt, Vasten, Vrywillige Armoede, Bermhertigheyt ende Ootmoedigheyt, principalick nochtans de brandende Liefde tot den Heere Jesu wiens Cruys hy soo vreest dat hy voor het teecken des selfs de vlucht is nemende. Hoe noodtsaeckelick hier de oodtmoedigheyt is, hebbe ick hem geleert, als ick hem toonende hoe de Werelt vol Netten en stricken was, hebbe geseyt dat den ootmoedigen alleen die ontgaet.
| |
VII. Artijckel. Jesus leert haer strijden teghen het vleesch.
IESUS. Aengaende die inwendighe ende daegelickse Oorloge ende strijt tusschen den Geest ende het Vleesch: wacht u wel dat ghy zijn begeerlickheyt niet in en volght. Seght met dien Heydenschen Philosooph Seneca; ick ben tot meerder saecken geboren, als dat ick slaeve soude zijn van mijn Lichaem. ô Hoe kort! hoe bedriegelick, hoe vuyl en schandelick zijn die Wellusten des Vleesch! hebt eenen schroom daer van, wilt ghy | |
| |
het eeuwigh Vyer ontgaen. En wilt niet bederven en verliesen u selven ô kostelicke Ziele, die ick met mijn Dierbaer Bloet verlost hebbe: en wilt niet bedroeven mijn Heylige Engelen, ende my uwen Godt onteeren. Och hoe qualick sal het gaen met die Vleeschelicke Menschen in den dagh des Oordeels, alswanneer Hemel en Aerde, alle de Engelen ende Heylighen, ende de Duyvelen sullen teghen hun opstaen, ende dat Helsch Vyer hun soo sal branden dat geen overvloedigheyt der Wateren noch de Zee selve dien brandt sollen konnen uytblusschen! strijdt dan tegen u selven met eenen heyligen haet, dwinght dat wederspannigh Vleesch ghehoorsaem te zijn aen den Geest. DeWaepenen daer gy mee stryden moet, zijn Vasten, Waecken, Bidden, ende alle soorten van strengigheyt die nochtans redelick sy: want ick en wille de doot van het Vleesch niet, maer van de Sonde. B. Egidius seyde seer wel, dat hy wel soude hebben dorven sweeren ende dat met de waerheyt, dat den genen die het Jock des Heeren voor sy selven licht wilt maken, dat hy het selve swaerder maeckt: ende die het voor sy selven swaer wilt maken, het voor sy selven licht maeckt. Bewaert wel die Deuren en Vensters van uwe Sinnen door de welcke de doot lichtelick inkomt. Men strijt hier niet beter, dan al vluchtende. Let wel op de beginselen der aenvechtinghen, dat ghy u terstont te weere stelt, als den Vyandt noch jonck en kleyn is, wordt hy lichter overwonnen.
Schoudt altijdt de occasien en peryckelen; want door de selve zijn Boomen ghevallen, van wiens val men min vreesde, als vanden val van Hieronimus en Ambrosius. Hoort dan mijn Kindt | |
| |
dese raeden van B. E gidius. I. Als ghy kondt seker spelen, en stelt u niet in peryckel. II. 't Is een groote deught voor eenen Mensch, sy selven te overwinnnen: ist dat ghy u selven overwint, soo overwint ghy alle uwe Vyanden, ende ghy sult kommen tot alle goet. III. Saligh is hy die niet en vraeght noch en begeert eenighen troost onder den Hemel, van eenighe Creature: want alsoo sal hy waerachtigen en overvloedigen troost vinden in my. Siet, in het verachten van alle aertsche dinghen ende in het afsnijden van alle aerts vermaeck en pleysier, sal zijn u benedictie en overvloedigheyt van troost: ende hoe meer gy u onttrecken sult den troost der Creaturen, soo veel te meerder en krachtiger en soeter vertroostinghen sult ghy in my vinden. Onthoudt wel de Lesse, dat alle ghenuchten buyten my, alle rijckdommen, eeren en staeten, zijn doodelicke Vyanden vande deught ende volmaecktheyt.
| |
VIII. Artijckel. Jesus leert de ziele hoe sy haer draegen moet voor de tentatie, inde tentatie, ende naer de tentatie.
IESUS. Om dat desen strijdt tusschen den Geest ende het Vleesch, den swaersten en perijckeleusten van al is, om dat ghy hier strijden moet teghen eenen Vyandt, die dagh en nacht met u is, die ghy selve | |
| |
moet voeden en onderhouden, jae, die gelijck een met u is, soo dat ghy hier teghen u selven strijden moet, en oock van u selven bestreden wort; ende oock om dat ghy hier anders strijden moet, als teghen uwe andere Vyanden; ende оm dat aen de Victorie soo veele hanght; soo wille ick u hier noch klaerder leeren, hoe ghy u hier in draeghen moet. Slaet dan wel gaede dese drye tijden. I. Den tijdt voor de tentatie ofte strijdt: II. den tijdt der deurende tentatie: ten III. den tijdt daer naer.
Aengaende den tijdt voor de tentatie; moet ghy u ten eersten stellen оm te strijden teghen de occasien, die den strijdt ordinairelick veroorsaecken. Ghy en mooght hier de occasien van strijdt niet soecken van selfs, maer moet die vluchten, hoedanigh sy oock souden moghen wesen, ende van wat kant veroorsaeckt, als' er eenigh perijckel is: hout voor suspect alle hanteringhe met onghelijcke Persoonen, die niet puer оm my en is En betrauwt u niet te seer noch op langheyt van tijdt dat ghy vry gheweest hebt, noch op Maeghschap, noch op pretext van Godtvruchtigheyt der Persoonen: want het Fenijn van het sinnelick playsier, mengelt sy selven soo lichtelick in al te veele, en te langhe, en onvoorsichtige conversatien: het doorgaet allenskens de Ziele tot den gront toe; het verblint de reden, tot dat sy als niet en acht de perijckelen, de lichtveerdige oogen ende lievelicke woorden, op pretext datter geen quaet en geschiet; soo dat het werck, het welcke scheen door mijne gratie ende den goeden wille (bereyt liever te sterven als te sondigen) doordroncken en doorweeckt te zijn en buyten het perickel van Vyer te nemen, allenskens wort gedrooght en | |
| |
van het Vyer verbrant. Mijnen dienaer Franciscus die seyde, dat door soodaenighe conversatien den stercken geest verkranckt wiert, en den krancken gebroken. Ну seyde oock dat in soodaenighe conversatien ongehindert te blyven, soo licht was, als in't Vyer te wandelen, en sijn voeten niet te verbranden; ten sy dat jemant seer ervaren inde deught en beproeft waere.
Ten II. schouwt de ledigheyt, moeder van alle quaet, ende begeeft u met wackerheyt en aendachtigheyt tot goede Wercken ende gepeysen, naer uwen staet en conditie. Wercken, en slaeghen en slechte Spijse is al goet voor den Esel des Lichaems.
Ten III. wilt ghy dat u Vleesch aen u ghehoorsaem zy? zijt ghy aen my gehoorsaem, aende rechte reden, ende alle uwe Oversten.
Ten IV. en oordeelt niemant vermetelick in dese materie; op dat ghy hier ten uwen koste niet en leert met een anders val medelijden hebben, ende ootmoedigh zijn.
Ten V. zijt ghy in smaeckelicken troost en devotie, en peynst daerom niet dat ghy onwinbaer zijt ofte yet zijt; al gevoelt ghy oock in u eenen grooten afkeer van de sonde.
Aengaende den tijdt der Tentatie: let wel van waer die komt; ofte van uytwendighe, ofte van inwendige oorsaecke. Komt zy van uytwendige, by exempel door curieus ghesichte, ghehoor, overvloedigh çieraet der Kleederen, lichtveerdighe disçoursen &c. Laet terstont, vliet en vlucht de oorsaecken. Komt sy van het inwendigh, van een vigoreuse ghesteltenisse de Lichaems dat sachtjens en wel opgevoet is; dit moet verstorven zijn door Vasten, Disciplinen, Haire Klee- | |
| |
deren, ende andere strengigheden, naer dat de discretie en ghehoorsaemheyt toelaet. Die zijn Slaeve delicatelick opvoet, sal hem daer naer wederspannigh bevinden.
Komt den strijdt inwendigh van quaede gepeysen, voort komende door quaede ghewoonten, ofte door 't ingeven des Duyvels; De beste remedie hier tegen is het Gebedt ende Meditatie, by sonderlijck van mijn Bitter Lijden ende Doot, gelijck ick u daer naer noch leeren sal. Als ghy dan de Tentatie ghewaer wordt, slaet terstont u ooghen op het goet van het welcke u die Tentatie ofte den Vyandt wilt berooven, ende op het quaet ende miserien inde welcke sy u willen werpen: neemt terstont uwen toevlucht tot my en mijn H. Moeder. lmagineert u dat ick uwen glorieusen Capiteyn Jesus, met mijn H. Moeder Maria ende een groot ghetal der Heylighen ende Engelen (bysonderlick den Arts-Engel Michael) bereyt staen om u te helpen: ende dat ick tot u roepe. Soo het gene ick u hier vooren, inden 7. Artijckel van't 4. Capitel geseyt hebbe; als het gene hier volght. En vreest niet, en verliest den moedt niet, en laet u niet overwinnen, noch door vreese, noch door eenige ander consideratie, om dat ick met u ben, ick uwen Heere ende Capiteyn, omringelt met alle mijne glorieuse Escadrons, die verslagen sullen alle uwe Vyanden, en niet toelaeten dat gy door bedrogh, of macht, oft andersints overwonnen wordt. Blijft maer stantvastigh, doet u selven gewelt aen, en lijdt de pijne die ghy daer in hebt. Roept dickmaels uyt het diepste uws Herten tot my, en tot mijn H. Moeder ende tot alle mijne Heylighen; ende ghy sult sonder twijffel Victorie behaelen. Zijt ghy kranck en hebt ghy veel | |
| |
quade ghewoonten, en zijn uwe Vyanden machtigh, en veel om u te bestrijden, weet dat oock die kommen van mijnen kant om u te helpen, veel zijn en machtigh, ende ick uwen Heere die u gheschaepen hebbe en ghekocht, ben boven al; en hebbe meer begeerte om u saligh te maken, als uwe Vyanden om u te verderven. Strijdt dan ende lijdt vromelick: want door die pijne die ghy lijdt in 't overwinnen van u quaede ghenegentheden ende gewoonten, verkrijght ghy Victorie, en wint groote schatten met welcke ghy koopen kont het rijcke der Hemelen, ende kommen tot mijne vereeninge voor altijdt.
Strijdt dan in mijnen naem, met de Waepenen die ick u gegeven hebbe, ende en vergeet noyt; ten 1. het ootmoedigh mistrauwen van u selven; ende dat den Mensch meest komt te vallen door hooverdye en goede estime van sy selven. Ten 2. het vaste ende geheel betrauwen op my, die Almachtigh ben, en de eeuwighe wijsheyt, ende een ongemeten goetheyt, die met een ongeloovelijcke liefde altijdt bereyt ben van ure tot ure, van oogenblick tot oogenblick u te geven al dat ghy noodigh hebt tot u Geestelick Leven en Victorie over u selven en uwe Vyanden, als ghy maer u selven in mijne Armen en werpt met een goet betrauwen. Ende hoe soude ick waerachtighen Herder konnen laeten mijn Schaepkens als zy nu my willen volghen en ghehoorsaem zijn (al zijn sy noch kranck en flauw) daer ick hun noch wederspannigh zijnde, gesocht hebbe door soo pijnelicke en droeve weghen, en met mijn Dierbaer Bloet gekocht? Hoe soude ick een Herte in noot laeten, dat my nu ontfangen heeft, daer ick soo lanckmoedelick aen gheklopt hebbe, | |
| |
als't voor my noch ghesloten en rebel was?
Aengaende den tijt naer de Tentatie. Den strijt der Tentatie nu ghepasseert zijnde, hoe vry en versekert dat ghy meynt te wesen, wacht u wel, ten 1. van uwen Geest te keeren tot de voorworpen die u de Tentatie veroorsaeckt hebben; maer vervremt hem t'eenemael daer van, alwaert dat ghy daer toe ghedreven wierdt onder het decksel van eenige deught ofte goet: want het is een bedrogh van u bedorven nature, ende eenen strick van uwen arghlistighen Vyandt, die hem verandert in eenen Engel des lichts, оm u inde duysternisse te worpen. Ten 2. wacht u van te gaen disputeren met de Tentatie, ofte ghy daer in gheconsenteert hebt ofte niet: want dees soorte van ondersoeck, is een bedrogh des Duyvels, om u onder den schijn van goet, de ruste en couragie te nemen, ofte tot ydel behaegen te brenghen. Daerom (is't dat ghy niet klaer genoegh en siet dat ghy daer in geconsenteert hebt) het moet u ghenoegh wesen in 't korte te Biechten: ende naer het advijs van uwen Biecht-Vader, houdt u gerust sonder voorder te peysen. Ten 3. is't dat ghy in desen ofte eenigen anderen strijdt somtijts komt gequetst te wesen, ofte te vallen in eenighe faute, 'tsy door kranckheyt, 't zy door quaden wille, en verliest daerom den moet ofte coragie niet, nochte en troubleert u daerom niet. Maer komt terstont met een ootmoedigh leetwesen tot my uwen Godt, bekennende dat ghy gedaen hebt als een ellendige Creature, gelijck ghy zijt, van welcke niet anders te verwachten en is, als vallen en sondigen. Verweckt dan een groot berauw, dat ghy my alsoo vergramt hebt, sonder nochtans u Herte daer mede in troubel te stellen. Aenmerckt, bedanckt, bemint | |
| |
meer als oyt te vooren mijne soo groote bermhertigheyt, die oock naer dat sy vergramt is, u soo lichtelick de handt biedt, om dat gy van nieuws niet vallen en soudt. Bidt my dan met een groot betrauwen op mijne oneyndighe bermhertigheyt, dat ick met u doe, als eenen Godt, ghelijck ick ben, u alles vergevende ende niet toelatende dat ghy oyt soudt leven ghescheyden van my, ofte my meer vergrammen soudt. Daer naer en amuseert u niet met te peysen ofte ick het u vergeven hebbe ofte niet: want dit is al hooveerdigheyt, tijtverlies, beroerte des Geests, en bedrogh des Duyvels ende daerom abandonneert u selven heel inde handen van mijne goetheyt, ende vervolght uwe Oeffeningen ghelijck ofte ghy niet gevallen en hadt. Ende doet soo; niet alleen eens ofte twee mael, maer soo dickwils als gy komt te vallen; de leste reyse soo groot betrauwen hebbende als de eerste, maer gedeurigh meerder en meerder ootmoedigheyt hebbende, verachtinghe en verfoeyinghe vande sonde en van u selven: &c.
Dese maniere van doen, is my seer aenghenaem, ende haetelick aen den Duyvel, om dat hy daer door soo licht overwonnen wort, van die hy meynde overwonnen te hebben. En laet u door zijn bedrogh, hier van niet leyden. Maer waert dat gy door eenigen val quaemt onvredight, getroubleert ende kleynmoedigh te worden, erstelt eerst de vrede uws Herten, door een vast betrauwen en overdencken van mijne goetheyt: ende doet daer naer gelijck ick u nu geleert hebbe. Ende als-wanneer den tijt van Sacramentelick te Biechten (het welcke ick u raede in desen staet dickmaels te doen) ghecomen sal wesen, stelt u alle uwe | |
| |
sonden voor ooghen met een nieuwe droefheyt, ende een nieu propost, ende Biecht alles recht uyt.
| |
IX. Artijckel. Kort begryp vanden boeck gheschreven door S. Catharina van Bononien van d'Orden van
S.Clara, vande 7. geestelicke waepenen.
IESUS. Op dat ghy in uwe gedeurighe strijden te beter van noodighe Waepenen voorsien soudt wesen, soo sal ick hier by voeghen die seven Geestelicke Waepenen, die ick mijne Catharina van
Вonоnien geleert hebbe, ende die sy gebruyckt heeft ende beschreven.
Dese mijne kloecke Bruyt ende strijtbaere Maeght (al is't dat ick haer met veel deughden begaeft, ende met veel uytnemende gaeven verçiert hadde, ende ghebracht tot eenen seer verheven graedt der liefde, volmaecktheyt ende vereeninghe met my) en heeft niet opghehouden het bedrogh, de listen en tentatien van den Helschen Vyandt te vreesen, ende middels en Waepens te soecken om haer te beschermen, soo tegen hem als andere Vyanden. De seven naer volgende zijn de principaelste.
De eerste soorte van Waepenen is een neerstighe sorgh- | |
| |
vuldigheyt оm altijt wel te doen, ghevoeght met een groote onderscheydinghe ofte discretie, de welcke naer het seggen van den H. Antonius bewaert en volmaeckt alle deughden, soo Goddelicke, als zedelicke: de welcke alle andere deughden leyden ende Gouverneren moet, en is als moeder ofte Abdesse der selver.
De tweede soorte is, еen mistrauwen van sy selven; vastelick geloovende dat men uyt sy selven sonder de Goddelicke hulpe niet goets en kan doen. Wat hebt ghy lieden al, waerop dat ghy u betrauwen ofte steunen mocht, buyten my? op eenen ghebroken stock? en hebbe ick niet klaer ghenoegh geseyt in 't Evangelie, dat ghelijck de Wijngaertrancke geen vruchten voort en kan brenghen van haer selven, ten sy dat sy blyve aen ende inden Wortel; dat oock alsoo ghy niet en kont ten sy dat ghy in my blijft? ick hebbe gheseyt dat ghy sonder my niet en kondt doen; noch luttel noch veel, maer niet met allen. Wacht u dan wel van te betrauwen op u selven, principalick in't maecken van goede propoosten ende schickinghen van sus oft soo te gaen leven; de welcke soo luttel ten effecte komen оm de presomptie, ende steunen op sy selven dat daer in is; verborgen wel voor uwe ooghen, maer niet voor mijne, die alles doorsien. Weet dat mijn daeghelicks werck is, de Hoveerdighe te vernederen, en d'ootmoedige te verheffen. Siet dan gelijck ghy sonder my niet doen en kondt, dat ghy sonder my oock niet en schickt, wilt ghy in u schickinghe niet beschaemt ghemaeckt worden. Ну is wijs en voorsichtigh, die niet alleen van my hulpe verwacht en versoeckt; maer oock van zijn evennaesten, bysonderlick is't dat hy andere regeren | |
| |
moet: hy sal door experientie bekennen ende genieten de vruchten van dese ootmoedigheyt.
De derde is, Betrauwen op my, ende dat soo veel te meer, als de perssinghe, tribulatie, en tentatie swaerder is: naer het exempel dat ick den Soone Godts u hebbe achterghelaeten, als ick met de onghemeten Pijnen mijnder alder-bitterste doot strijdende, geropen hebbe, mijnen Godt, mijnen Godt, waerom hebt gy my verlaeten? ende al ist dat ick alsdan in het opperste van mijnen Geest vervult was met een aldermeeste vreught, siende dat den Wille mijns Vaders (met den welcken ick volmaecktelick vereenight was) nu op het volmaeckste volbrocht was; nochtans als Mensch lydelick en stervelick hebbe ick die Woorden gheropen, te kennen gevende aen mijne Dienaeren, dat hoe meer sy gheperst ende verdruckt worden, dat sy soo veel meerder betrauwen moeten nemen op de hulpe Godts, indachtigh wesende, dese zijne aldergewenste belofte; ick ben met hem in tribulatie, ick salder hem uyt trecken ende hem glorieus maecken. Cum ipso sum in tribulatione, eripiam eum & glorificabo eum. Psalm. 90. Waerom en soude dan in u niet groeyen de begeerte van tribulatie, daer ghy versekert zijt van soo soeten en ghetrauwen medegeselle, die soo mildelick belooft de zijne by te staen in hunnen tegenspoet.
De vierde is, de gedachtenisse van mijn Lijden ende Doot, met een gedeurighe verbeeldinghe van mijne aldersuyverste Menscheyt; de welcke Catharina noemde, het remedie, toevlucht, spiegel, schilt, spyse, leedere, Fonteyne, de Zee, een aldersoetste Olijve, de voester-moeder, ende Bruydt haerder Zielen. Ende sonder dese Waepenen (de welcke alle de an- | |
| |
dere te boven gaen) oordeelde zy dat ghy geen Victorie en mooght krijghen over uwe Vyanden; ende dat alle de andere, ten regarde van dese, luttel doen.
De vijfste soorte is, de Gedachtenisse van uwe eygen doodt, naer de welcke ghy een alderstrenghste rekeninghe sult moeten geven.
Nochtans om dese consideratie des Doots, seyde sy seer wel dat ghy uwe Ziele ende Lichaem niet en moet handelen ghelijck den Duyvel wilt, ghelijck oft ghy haest soudt sterven, en luttel mede draegen, ten sy ghy groote wercken der Penitentie doet. Want den boosen Geest soeckt u allenskens soo verre te brenghen, dat ghy den reghel vande waerachtighe gehoorsaemheyt overtreedt, de welcke buyten alle twijffel verdienstiger is, als alle soorten van strenge Penitentie. Ende dit bedrogh des Duyvels is seer subtijl: want hy siende een Ziele seer yverigh ende haer niet konnende af-trecken vande goede Wercken, begint haer op te stoken ende voort te drijven tot het gene dat teghen discretie ende buyten ghemeynen reghel is: waer door sy, nu verloren hebbende de Waepens van de Heylige discretie, korts daer naer wort kranck, ofte valt in swaere Sieckte, door de welcke sy gedwongen wort, te laeten de Oeffeninghe des Gebedts ende der deughden: wort onbequaem tot alle Geestelicke saecken om haere kranckheyt, wordt moeyelick aen ander ende onverdragelick aen haer selven: ende alsoo verliese ick mijn eere, ende uwen naesten het goet exempel.
De seste soorte der Wapenen is, het overdencken der Hemelscher Glorie, en der goederen, die bereyt zijn voor die wettelick sullen gestreden hebben, ende alle ydel pley- | |
| |
sier deser Werelt ende Leven veracht. Want gelijck den H. Hieronimus seght, 't is onmogelick te genieten de tegenwoordighe ende de toecomende Goederen. Ende naer de getuygenisse van haeren H. Vaeder Franciscus, de aldermeeste ende uytnemenste gaeve die ghy in dit Leven van Godt verkrygen mooght, is te weten en willen u selven overwinnen, verloochenende uwen eygen Wille; ende noch wenschen, noch hebben eenigh vermaeck ofte blijdtschap in dese Werelt. Daerom vermaende Сatharina haere alderliefste Susters, dat sy stantvastelick souden volherden in het goet, alles doen uyt mijnder liefde, vastelick hopen ende begeeren de Hemelsche Goederen, ende dickmaels met haeren H. Vader Franciscus souden singhen, soo groot is het goet dat ick verwachte, dat alle pijne ende afflictie my vermaeckelick is. Ende oock, de rechtveerdighe verwachten my, tot dat ghy my vergelt. Psalm. 141.
De sevenste soorte is, de Auctoriteyt vande H. Schrifture; draeght die altijt in u Herte, naervolgende die voorsichtighste Maghet Caecilia, die mijn Evangelie altijt in haer Herte verborgen droegh. Ende ick selve hebbe dese Waepens ghebruyckt in de Wildernisse, ende den Duyvel daer mede van my gejaeght, seggende, den Mensch en leeft niet alleen met het Broodt, maer oock met alle Woort dat voorkomt uyt den mondt Godts &c. Daerom vermaende Catharina haere Dochters gedeurigh, dat sy vrughten souden trecken uyt de daegelicksche lessen inden Refter, Coor &c. ende dat sy souden peysen dat dit alle nieuwe Minne-Brieven waeren van haeren Hemelschen Bruydegom.
|
|
Auteursrechtvrij
