|
| |
| |
| |
| |
Het III. Capittel. De suyveringhe des herten.
I. Artijckel. Jesus leert de ziele hoe boos ende quaedt de sonde is.
IESUS. Lieve Ziele: siet ghy zyt verlicht; ick hebbe u geholpen tot kennisse uwer Sonden; maer dit Licht is noch al kleyn, gaet en wandelt daer mede voort, op dat u de duysternissen niet meer en bevanghen, ende op dat u Licht meerder worde. Ghy kent wel eenighsints | |
| |
uwe Sonden; maer de grootheyt, swaerheyt ende leelickheyt der selve en kent ghy noch niet: Ghy kent my oock wat; maer al te luttel, ghy moet wat meerder kennisse hebben van my, van mijne goetheyt, Bermhertigheyt ende Liefde tot u. Daerom wille ick u in dese dinghen wat voorder verlichten en onderrichten, op dat ghy alsoo soudt commen tot een waerachtich, volmaeckt, en stantvastich Berouw over uwe Sonden; het welcke den Bessem is met den welcken ick die vuyligheyt en die leelicke Monsters uyt u Herte sal vaeghen, ende wegh jaeghen; het welcke is een groote gave ende gratie.
De ZIELE. ô Bermhertertighen Jesu, dit is alle mijnen wensch, en begeerte. Och oft ick soodaenigh Berauw en Leetwesen hadde over mijne Sonden, als ghy selve begeert dat ick soude hebben! maer ghy weet wel dat ick dat uyt my-selven niet en kan hebben; helpt my dan, en geeft my dat door uwe groote Bermhertigheyt, door u Heylighe Wonden, door u Dierbaer Bloet, dat ghy voor my hebt uytghestort in sulcke overvloedigheyt. Ick weet wel dat ick niet weerdich en ben die groote gave en gratie der gratien; maer ick betrauwe op u oneyndelicke goetheyt, die de doot der Sondaeren nieten begeert, maer wel dat sy hun bekeeren en leven. Bekeert my dan ô Goeden Godt! en ick sal bekeert worden. Vervult mijn Herte met haet en liefde; met haet tegen de Sonde, met Liefde tot u; op dat ick verfoeyende al dat u mishaeght, niet meer en peyse als om u te behaegen in alle mijne weghen en wercken.
JESUS. Heylighen Vader, Almachtighen Vader, Bermhertighsten Vader, ghelijck ick hangende | |
| |
aen het Cruys, vervult met onuytsprekelijcke Pijnen schande ende droefheyt, ghebeden hebbe voor die my Cruysten; soo vertoone ick my noch eens in die selve ghesteltenisse voor uwe Majesteyt suppliërende om Bermhertigheyt voor alle ellendighe Sondaers, die my door hunne Sonden noch eens Cruyssen (want ick hunnen Advocaet en voorsprake ben) ende segghe: Vader, vergevet hun, want sy en weten niet wat sy doen. Sy en weten niet wat een oneere, mishaeghen, en misnoeghen sy doen aen onse Majesteyt; en wat een schaede aen hun selven. ô Ghy ellendighe, blint gheboren Kinderen van Adam, die door uwe ghedurighe Sonden noch gedeurigh vermeerdert uwe blintheyt en duysternissen, doet uwe ooghen open: weet ende siet hoe quaet en bitter het is. Ierem. 2. dat ghy den Heere uwen Godt soo vergramt en onteert, hoe quaet voor u, en hoe bitter voor hem. Een luttelken dit te kennen, waere ghenoegh om met mijnen Petrus uw leven langh te weenen, ende niet te weten met wat dienst ghy my soude hier vooren voldoen. Overdenckt dan wel het gene ick u segghen sal; om daer door te moghen gheraken tot eenen grooten schroom ende haet van alle Sonde; ende door dese noch voorder, tot een vaste ende onverwinnelijcke resolutie van my oprechtelick te dienen ende in alles mijnen alderliefsten wille te volbrengen.
Weet dan ende siet, Ten 1. Dat de boosheyt van eene Sonde soo groot en afgrijselick is, dat alwaert dat sy noch verboden en waere van my, noch gestraft en wiert door het eeuwich Vyer, nochte my en vergramde; dat segge ick steunende alleen op de naturelijcke reden, veele, oock Heydensche Philosophen geoor- | |
| |
deelt hebben, dat alleen om haere boosheyt de selve niet en moghte ghedaen worden om eenigh goet te becommen ofte eenigh quaet te ontgaen, oock de doot selve: ende dat om dat sy soo strijdt tegen de Nature, teghen de reden, teghen de weerdigheyt vanden Mensch, den welcken gheschaepen naer het Beelt en ghelijckenisse Godts, sy selven door de Sonde gelijck maeckt aende Beesten. Ende daerom ist dat die quaet en Sonde doet het Licht is haetende ende duysternissen soeckt, als hem schaemende van het gene dat hy doet. De schande en leelickheyt der Sonde is soo groot dat den H. Anselmus (Lib.de similit. c. 190) seght; dat ick saeghe van d' een zijde de schande ende leelickheyt der Sonde, ende van d' ander de schroomelijckheyt der helle: ende dat ick nootsaeckelick my in een van twee moeste versmooren; ick soude liever suyver van Sonde inde Helle gaen, als met Sonde in den Hemel.
Weet ende siet. Ten II. Dat de Sonde is een injurie еn affront van mijne Majesteyt; ende daerom oock oneyndelick schadigh aen u. Hoe den vergramden Persoon weerdiger is, ende den vergrammer minder, hoe de injurie meerder en swaerder is. Wie en wat zyt gy, die u verstout my te vergrammen, by heel de Werelt? wat is de Werelt vergeleken by den Hemel? wat is den Hemel vergheleken by Godt, anders als eenen niet? Wat zijt ghy dan by my? Die ben eenen oneyndelijcken, Almachtighen Heere ende Godt, voor wie de Colommen des Hemels schudden en beven; voor wie het al buygen moet datter is inden Hemel, Aerde ende Helle. Hoe swaer dan en is het niet mijne oneyndige Majesteyt te affrontéren! Iae niet alleenelick en doet de Sonde mijn Eere te cort; maer soo veel het | |
| |
in haer macht is; wilt sy my te niet doen, mijn Eere; mijn Glorie, mijn Macht, mijnen Wille, van de welcke ick onscheydelick ben. Siet wat mijnen Bernardus seght vanden eygen Wille: ô Ongehoorde vreetheyt, en boosheyt, die verdient terstont te niet gedaen te wesen: want de handt tegen den Koninck op te heffen is de Doot.
Weet ende siet. Ten III. wat uyt-werckinghen de Sonde ghehadt heeft inde Enghelen ende in uwen eersten Vader Adam.
De Enghelen, die alder-verhevenste Creatueren die ick gheschaepen hadde in den Hemel, verçiert met soo veel boven natuerelicke gaven, bedreven doodelicke Sonde, alleen met ghepeys en quaeden wille; ende op eenen ooghenblick zijn zy berooft van hun eeuwigh gheluck, als eenen Blixem gheworpen uyt den Hemel inden afgrondt der Hellen, en zijn Duyvels gheworden, ende ghelijck in boosheyt verandert, ende ghelijck met de boosheyt een gheworden; soo dat'er aen hun geen helpen noch bermhertigheyt en is: sy en hebben de Benedictie niet ghewilt, ende sy is van hun vervremt. Dat ghy saeght dat een Zee van soetigheyt bitter wierdt door een druppel Galle: ghy soudt segghen wat een kracht heeft dese Galle! de doodelicke Sonde als een druppel vallende inde Enghelen, heeft die al-soo bitter ghemaeckt, dat sy ghelijck in bitterheyt selve verandert sijn: ende daer-en-boven heeft dat Goddelick Herte, die Zee van alle soetigheyt soo verbittert, dat het gheenen smaeck noch behaeghen meer konde hebben in dien оvervloedt der gratien, die hy in hun ghestort hadde. ô Wat groote kracht is dese! die soo snellick uytworpt | |
| |
en vernielt tot den wortel toe, die schoone Ceder-Boomen gheplant in 't Huys Godts, ende die maeckt Brandt-stocken en voedtsel van het helsch Vyer.
Aenmerckt oock uwen eersten Vader Adam, het eerste beghinsel van het Menschelick Gheslachte, bemint van my, ende oock verçiert door veel natuerelicke en boven natuerelicke gaven, mijn Ghebodt over-tredende, valt in doodelick Sonde: hy wordt terstondt berooft vande eerste gratie vande originele Rechtveerdigheyt, ende van het voordeel van dien gheluckighen staet; wordt schandelick uyt het Paradijs gejaeght, verwesen tot de doot der Zielen ende des Lichaems, tot eeuwighe en tijdelijcke miserien; ende niet hy alleen, maer alle sijn nae-commelinghen mede. Alle het quaet datter inde Werelt is, is straffe vande Sonde, alle Sieckten, Oorlogen, Pestilentien, dooden der Menschen die daer geleeft sijn, en sullen wesen, Millioenen en Millioenen, comen al uyt een Doodt Sonde; de welcke niet alleene verdient eene Doot, maer duysende Dooden. Neemt eens in eenen hoop met u ghedachten alle die Doodts-Beenderen van alle Menschen die gestorven sullen wesen tot den dagh des Oordeels: wat een groote verfoelickheyt is dit! heeft dan een Doodt-Sonde soo veel Menschen konnen verslagen? Iae; maer 't is al luttel by dat sy veroorsaeckt heeft inde Zielen; soo veel Dooden der Zielen die gevolght sijn inde Kinderen van Adam, die geboren sullen wesen inde Erf-Sonde. Hoe durft ghy dan drincken sulck een Fenijn?
Ghy moet hier oock letten dat de Sonde der Engelen, en die van uwe eerste Ouders soo strengelick gestraft sijn, sonder nochtans te hebben dees circonstan- | |
| |
tie die uwe Sonden hebben, te weten, dat voor u en niet voor hun als-dan gestort en vergoten en was het Bloet van den Sone Godts: sy en hebben niet gesondight tegen eenen Godt, die hunne Nature aengenomen hadde, die voor hun ghearbeyt hadde, versmaet gheweest, en gedoot; die hun sy selven gegeven hadde tot Spijse en Dranck. Met reden seght mijnen Augustinus, dat die tegen sijnen Schepper komt doodelick te sondigen, verdiende de Helle: maer die naer mijne Menschwordinghe quam Sonde te bedryven, verdiende dat men voor hem soude maecken een nieuwe Helle.
Weet ende siet: Ten IV. hoe groot en swaer een Sonde moet wesen, die rechtveerdelick gestraft wort met een eeuwich Vyer; jae niet alleene rechtveerdelick, maer oock bermhertelick: want als ickse straffe met een eeuwich Vyer, soo en straffe ick haer noch niet soo veel sy verdient. Soo oneyndelick is de boosheyt van een Doot-Sonde, om dat sy tegen my gheschiet, dat sy verdient Tormenten sonder eynde: ende dat ick die de Heylicheyt en Sachtmoedicheyt selve ben, kan sien mijn Schepsels versmoort liggen en verslonden in die eeuwige Vlammen. Niet by faute van mijne Goetheyt, maer door schult van die overvloedighe boosheyt der Sonde.
Weet ende siet. Ende weeght ten V. met mijnen Bernardus de swaerheyt en grootheyt vande Sonde, en quaet, uyt de costelickheyt van haere remedie. Is het niet een saecke die alle verwonderinge te boven gaet, te sien den Sone Godts, Godt selve sterven soo schandelicke en pynelicke doot, aen een Cruys, voor een Sonde die sijne niet en was, noch sijn konde? ô schroo- | |
| |
melicke quaetheyt en boosheyt, de welcke soo crachtelick ghevroght heeft in mijne oneyndelicke Goetheyt ende Onnooselheyt? dat ghy saeght eenen alderrechtveerdighsten Koningh, ende minnelicksten Vader soodaenelick doen sterven sijnen eenich geboren Soon, ende Erfgenaem van sijn Rijck; wat soorte van schult soudt ghy peysen dat hy bedreven heeft? ende dat men u seyde dat het niet en was om de schult oft Sonde vanden Prince, maer van een ander; wat soudt ghy peysen van sulck een schult en Sonde? ende wat peyst ghy nu, daer den Sone Godts selve sterft sulck een doot voor uwe Sonden. Hoe en schroomt ghy niet plichtigh en schuldigh te sijn van sijn dierbaer Bloedt, en soo bittere doodt? siet hoe swaer het is te sondigen, daer den Heere der Heeren voor de Sonden gekruyst is geweest.
Weet en siet: Ten VI. hoe boos en quaet de Sonde moet wesen die soo wonderlicke veranderinghe veroorsaeckt, dat sy van een Kindt Godts maeckt eenen Vyandt Godts; van eenen Soon der Alderhooghsten, maeckt een Slave vanden Duyvel; van eenen Erfgenaem des Hemels, maeckt eenen brandtstock van dat eeuwigh Vyer. Die doodelick sondight, verliest sijn recht tot den Hemel, de Glorie, de Gratien, en al de goede Wercken die hy ghedaen heeft en doen sal, soo langh hy is in Doot-sonde, om dat hy is eenen Vyandt Godts: den welcken die Sonde soo is haetende dat waer het saecke hy de selve vonde in sijn Alderheylichste Moeder, niet tegenstaende sijn uytterste Liefde die hy haer draeght, niet twijffelen en soude haer te veroordeelen tot de eeuwighe Tormenten. (Blosius ). Mijn opperste Goetheyt die oock de Gedierten | |
| |
der Aerden voorsiet, die keert haer ooghen vanden Sondaer, om niet te sien de schroomelickheyt sijnder Sonden. Wonderlicke afgrijselickheyt der Sonde, de welcke maeckt dat ick van den Mensch, voor den welcken ick ghestorven ben, mijn ooghen af keere, ende my den selven schroomelicker maeckt, als eenen dooden Hondt, krielende vande Wormen.
Weet ende siet: Ten VII. hoe seer ende hoe veel uwe Sonden beswaert worden door verscheyden circomstantien ofte omstandigheden: Ghy en hebt niet eens, maer soo dickmaels vergramt my uwen Verlosser, naer dat ick het u soo menighmael hebbe vergeven. Ghy en hebt niet gesondight door bedwanck, maer door uwen vryen Wille ende lichtveerdigheyt: niet verre van my, maer in mijne tegenwoordigheyt, daer ick u geen onrecht noch schaede ghedaen en hebbe, maer voor u gestorven ben: ghy hebt my vergramt niet met jet dat uwe was, maer met mijne eygen weldaden; niet om te gelieven aen andere Goden, maer aen de Werelt, den Duyvel, en te voldoen uwen boosen lust; niet om te winnen een eeuwigh Rijck, maer om het selve te verliesen; niet tegen eenen Mensch, niet teghen eenen Koninck, maer teghen my uwen Godt. Dat ghy Heydens waert, ofte Turcks, ghy soudt misschien eenige excuse connen pretendéren; maer nu Christen sijnde, wat kondt ghy antwoorden? Den onnooselen Joseph, en suyver Susanna, eer dat ick voor de Sonde ghestorven was hebben liever gehadt te sterven als te sondighen. Siet wat ghy niet doen en moet, sterven is weynigh, om dat ick voor u ghestorven ben, om niet te sondigen.
Weet dan ende siet: (Sondarighe Zielen) dat het quaet
| |
| |
en bitter is dat ghy verlaeten hebt den Heere uwen Godt. Jerem. 2. een quaet boven alle quaeden, een uytterste ellende en miserie, een aldermeeste schaede en ongeluck, schaedelicker als de Helle selve, voor die de Sonde comt te bedryven, al waert dat hy daer maer eenen ooghen blick in en bleve; een saecke alder-onreedelickst die daer is moghelick ofte begrypelick; alder-schroomelickst aen my ende mijn Heylighe Engelen.
Ten lesten: Gelijck ick ben, dat eeuwich/oneyndich ende opperste Goet; soo is de Sonde oock een onuytsprekelick ende aldermeeste quaet, dat niemant en kendt, dan die my kendt, en naer de maet dat hy my kendt. De Heylighe, mijne Vrienden, die my wel kenden, hebben wonder saecken vande leelickheyt der Sonde geseyt, ende de selve wonderlick swaer еn boos gheacht. Hoort mijnen Anselmus, ick soude (seyde hy) liever sterven, en liever hebben dat al datter is te niet soude gaen, als dat ick een daeghelicksche Sonde soude al willens doen. Mijne Bruydt Catharina van genua, door de kennisse die ick haer gegeven hadde van my, en van de Sonde, heeft wonderlijck daer af gesproken. Sy seyde (cap. 12. vitae.) Och ofte den Mensch eens saeghe van wat importantie een Sonde alleen is! hy soude kiesen liever sijn Leven lanck te wesen in een blaeckende Forneys: ende waert dat de Zee niet anders als Vyer en Vlamme en waere, soude hy geerne sy selven worpen in't midden tot den gronde toe, om de Sonde te schouwen. Als ick haer eens de schroomelickheyt der Sonde hadde laeten sien, soo seyde sy: Waert dat Godt my niet en hadde by gestaen ende wederhouden, ick weet dat ick ghestorven soude hebben, soo wel van een enckel Sonde te sien, als van Godt selve te aenschouwen: want dees twee gesichten sijn soo uytterlick, datter niet eenen Mensch en
| |
| |
is die daer niet af en soude sterven. (cap. 29.) Uyt dese groote kennisse quam het dat sy haer niet en koste laeten voorstaen dat iemant sondighen soude, principalick doodelick: ende als sy yevers jet sagh daer geen excuse op en viel, sy en coste even wel niet begrypen hoe jemandt uyt quaetheyt soude connen sondighen: want gelijck sy de leelickheyt der Sonde soo wel kende, dat sy haer soude liever hebben laeten in cleene stuckskens kappen, als eenige doen; soo meynde sy dat het oock soo met een ander was, peysende dat een ander Godt soo veel achte als sy.
Dat ghy oock soo wel kende u selven, en my; ghy soude oock soodaenigh gevoelen hebben; hoe dat ick ben eenen Godt van oneyndelicke grootheyt en Majesteyt, voor wien alle de Cooren der Engelen schudden en beven, en al datter is van het hooghste des Hemels, tot het diepste der Hellen bekentenisse doet: ende hoe dat ghy zijt stof en Asschen, min als een sierken ten mijnen opsicht: ende hoe heeft dat stof ende dat sierken de stoutigheyt ghehadt om my te vertoornen? wat hebt ghy verdient inden staet van misdadich in't poinct van ghequetste Majesteyt, anders als de Helle en alle de Pijnen der Verdoemde? ô ghy hadt die seer wel verdient, ende daer salder veele de selve moeten verdraegen eeuwelick, diese soo wel niet verdient en hebben. Wat een goetheyt, bermhertigheyt en liefde en heeft dat niet geweest, dat ick hebbe willen vanden Hemel daelen om u van de eeuwige doot te verlossen, die ghy door de Sonde verdient hadt! dat ick om uwe Saligheyt hebben willen sterven; mijn weerdich aenbeden Bloet hebbe laeten als beken loopen uyt mijne Wonden, om uwe Ziele te wasschen!
| |
| |
Aensiet mijn Herte als een Forneys van Liefde, het welcke hem aen u vertoont door mijne open Zijde: ende tot erkentenisse van soo veel weldaden die Steenen souden vermorwt hebben en Tygers verwonnen soo hebt ghy my duysent Lasteringhen aenghedaen. Hoe kondt ghy dit peysen?
Ende dat het erghste is, ghy zijt soo onbeschaemt geweest, dat ghy my in mijne tegenwoordigheyt vergramt hebt, en voor mijn ooghen soo schandige ende onweerdige Wercken gedaen hebt, dat ghy die voor den minsten Mensch niet en soude hebben durven doen. Ick hebbe die gesien, ick ben daer getuyghe af. ô Wat eenen schrick: wat een schande, wat een schaemte! die u in mijne tegenwoordigheyt behoorde te verafgrondigen in een Zee van Traenen, om aen mijne Majesteyt te voldoen.
Ende nochtans naer alle uwe onghetrauwigheden en ondanckbaerheden, die niet als straffen en verdienden (ô goetheyt die een Barbarisch Herte soude moeten breken!) soo ist dat ick u voorcome ende u door mijne Gratien her-soecke: ende tot vrake van alle uwe Sonden, soo recke ick uyt mijne Armen om u te ontfanghen, soo opene ick u mijn Herte, u versoeckende met eene meer als Vaderlijcke Goetheyt dat ghy met my Vriendtschap soudt vernieuwen.
| |
| |
| |
II. Artijckel. De ziele begint haer sonden te beweenen.
De ZIELE. ô Bermhertigheyt! ô afgront van soetigheyt en genade! wat hebt ghy van doen met een soo ondanckbarigh Schepsel, dat uwe eeuwige gramschap weerdich is? ô goedtheyt, goetheyt! ô oneyndelicke goetheyt, waerom hebbe ick soo ongeluckigh geweest, dat ick u soo vergramt hebbe! waer sal ick my keeren ellendighe Creature, ten sy tot u. Ick come tot u met uwen verloren Sone, en roepe: Vader! ick hebbe ghesondight teghen den Hemel; ende voor u: maer weest my bermhertigh naer de menighvuldigheyt uwer ghenaeden. ô alderminnelicksten Jesu! ick wille alle mijne Sonden verfoeyen ende haete die uyt geheel mijn Herte om uwe suyvere Liefde: het is my leet dat ick die gedaen hebbe, ick versaecke die voor eeuwigh, alleenelick om dat sy u onteeren en mishaegen. ô mijnen Jesu! waer om en ben ick niet liever duysentmael gestorven, als u vergramt te hebben? ick schroome over alle mijne Sonden, om het onrecht, dat sy u doen, daer ghy alle Liefde ende eere weerdich zijt. Och ofte ick hadde in mijn Herte alle de leetwesens, die oyt sondarigh Herte gehadt heeft? ô Jesu!, maeckt my deelachtigh van dat overvloedigh Berauw dat ghy selve over mijne Sonden ghevoelt hebt in het Hofken van Oliveten. Ick vereenighe | |
| |
mijn Herte met het uwe, om die met u te verfoeyen, ende met de selve maniere met de welcke ghy de selve verfoeyt. Ick offere u, ô Goddelicke rechtveerdigheyt! dese groote Zee der bitterheden van het Herte van mijnen Jesus om daer mede te voldoen aen het gene dat mijn Berauw is ontbrekende. Aensiet eeuwighen Vader het aensight van uwen Christus, het welcke u altijt behaeght heeft, maer aldermeest als't om uwer Liefde voor оns soo mismaeckt gheweest heeft: aensiet alle die sijne traenen, droefheden, versuchtingen ende alle die pijnen die hy voor my geleden heeft, en versoent wesende door dese Oefferande seght aen mijne Ziele uwe Sonden sijn u vergeven.
Wie sal Waeteren geven aen mijn Hooft, ende аen mijn oogen een Fonteyne der Traenen, en ick sal weenen dach en nacht? Ick bidde u goeden Jesu, door die uwe alderdierbaerste Traenen, en door alle uwe bermhertigheden, geeft my de gaeve der Traenen, de welcke mijn Herte soo seer begeert ende wenscht: want sonder u en kan ickse niet hebben, maer door uwen Heylighen Geest, die sacht maeckt die harte Herten der Sondaeren en tot Traenen beweeght. Geeft my de gaeve der Traenen gelijck ghy die gegeven hebt aen onse Vaderen, wiens voetstappen wy moeten volghen, op dat ick my selven beweenen magh gheheel mijn Leven, ghelijck sy, hun selven beweent hebben dagh ende nacht: opdat al soo mijne Tranen mijn brooden moghen worden dag ende nacht. Geeft my die suyyere Fonteyne der Traenen, inde welcke magh gewasschen worden dese mijne vervuylde Offerande, dat die uytspruyte aldermeest uyt de soetigheyt uwer Liefde ende ghedachtenisse van uwe Bermhertigheden, sonder de welcke | |
| |
ick nu al verdoemt waere inde Helle, ô Minnelicken Jesu! u alleen wil ick nu voortaen beminnen en dienen. Geen Sonden meer, geen Sonden meer. Liever duysent dooden te sterven, als noch meer te sondighen.
| |
III. Artijckel. Jesus leert haer hoe sy biechten moet.
JESUS. Vrede sy u. En wilt nu niet meer sondighen: maer gaet vertoont u voor den Priester, belijdt en Biecht alle uwe Sonden, met een groote oodtmoedigheyt, eenvoudigheyt, suyverheyt, leetwesen, liefde, en getrauwigheyt. Siet dat ghy niet en bewimpelt nochte en verswijght. En vergeet niet de omstandigheden die de Sonde merckelick vergrooten, ende bysonderlick siet wel dat ghy het ghetal seght van het gene dat doodelicke Sonde mochte wesen. Siet oock dat ghy volbrenght de Voldoeninghe die u opgeleyt sal worden.
| |
| |
| |
IV. Artijckel. De ziele bedanckt Godt van sijne bermhertigheydt: tracht hem voor haere sonden te voldoen.
DE ZIELE: Mijnen Godt! als ick aenmercke uwe groote Liefde tot my, die ick niet gekent en hebbe, ende hoe groot dat alle mijn Sonden sijn ende hoe menighvuldigh, en dat het al mijn schult is, soo versincke ick in een groote verachtinghe ende haedt mijns selfs: ick hebbe alle schande ende oneere verdient: jae alle Creaturen behooren tegen my op te staen, om dat ick u den Schepper van alles soo leelick vergramt hebbe. Wat Voldoeninghe ofte Penitentie kan my swaer vallen, als ick dit al overpeyse. ô Sachtmoedighsten en Bermhertighsten Vader, dat u loven en gebenedyden niet alleen sevenen-'t seventigh mael, maer hondert duysent duysent mael alle de crachten der Hemelen ende uwe Heyligen, over uwe goedertierentheyt met de welcke ghy ons arme Sondaeren ontfanght, als wy tot u wederkeeren. Ick bidde u dat u toch behaeghelijck sy dese mijne Biechte, ende al dat haer ontbreeckt, dat het voldaen worden magh door uwe oneyndighe goedtheydt, de welcke my rekene ten vollen van al ontslaghen ende ontbonden in den Hemel, door de Liefde, Verdiensten ende Ghebeden van uwen eenighen Sone.
| |
| |
Och ofte mijne sonden door welcke ick de gramschap verdient hebbe, ende sijn leven, lijden ende doodt t'samen opgewegen wierden, sy souden oneyndigh meer weghen als mijne sonden, hoe menighvuldigh dat sy oock zijn. Siet Heyligen Vader, ick offere u op, tot volcommen voldoeninghe en verbeteringhe mijnder sonden, den selven uwen aldersoetsten Sone, mijnen Jesus, mijnen Verlosser, met alsoo groote devotie en danckbaerheyt als ick kan in de vereeninge van die liefde door welcke ghy hem ghesonden hebt uyt u Vaderlick Herte, en ons ghegeven. Ick offere u op sijne onuytspreeckelicke droefheyt, en onbegrypelicke benautheyt, u alleen genoegh bekent, de welcke hy gheleden heeft voor mijne sonden; en dat voor de droefheyt en leetwesen dat ick behoorde te hebben. Ick offere u sijn bloedigh sweet ende traenen voor de traenen die my ontbreken door hartheyt mijns Herten. Ick offere u op sijne alderootmoedighste en vierighste Ghebeden voor alle mijn traegheyt en onachtsaemheyt. Ick offere u ten lesten op alle sijnen alderswaersten aerbeyt, oeffeninghe der deughden, strengh leven, ende al het gene dat hy in оnse Nature gedaen ende geleden heeft, met alle den lof vande Hemelsche Geesten ende Verdiensten van alle Heylighen tot een weerdigh Sacrificie uwer eeuwiger eere ende glorie, voor alle de sonden met de welcke ick u oyt vergramt hebbe. Ende ghy alderliefsten Jesu, ick bidde u offert oock u selven aen uwen ende onsen Vader voor alle onse sonden, hem presenterende uw' Goddelick Herte tot een aldervolcomenste voldoeninghe, ende verbeteringe mijns Levens. Ick hope door uwe Gratie het Leven be- | |
| |
commen te hebben; maer ick vreese soo voor mijne cranckheyt. Ick vreese noch eens te ervallen. Weest my bermhertigh, want ick soo sieck ben. Ghy zijt mijn hulpe, mijnen Medicijn: ick bekenne alle mijne cranckheyt. Tis dickmaels een kleyn saecke die my te neder brenght. Ick maecke al goede propoosten, maer alser een cleen tentatie comt ick worde seer benaut. 't Is somtijts een slechte saecke, vande welcke groote tentatie voor-comt: en als ick meyne dat ick vry en gherust ben, ick vinde my by naer verslaeghen van een cleen windeken. Aensiet Heere mijne broosheyt en verworpentheyt.
JESUS. Siet nu is u Herte gesuyvert: Siet dat ghy voorsichtelijck wandelt, ende de becommen suyverheyt wel bewaert. Veele commen tot my om gesuyvert te wesen; ende als sy ghesuyvert sijn, en bewaeren hun selven niet genoegh; ende soo commen sy lichtelick te ervallen, jae erger als te vooren. Weest indachtigh dat ick in't Evangelie seyde (Luc. 11. ) Als den onsuyveren Geest ghegaen is uyt den Mensch, hy wandelt door drooge plaetsen, rust soeckende, ende geene vindende, seght hy; ick sal wederkeeren in mijn Huys, daer ick uytgegaen ben; ende als hy ghecommen is, soo vindt hy het met Bessems ghesuyuert. Alsdan gaet hy, ende neemt met hem seven ander Geesten, booser als hy; ende inghecommen sijnde woonen sy daer. Ende het leste van dien Mensch wordt erger als het eerste. Siet dat het met u soo niet en geschiet. Zijdt voorsichtigh dat ghy den Vyandt geen plaetse en geeft. Weet dat ghy nu in het beginsel uwer Bekeeringe de meeste perijckelen ende tentatien sult moeten onderstaen vanden Duyvel ende andere uwe Vyanden. Daerom sal ick u nu gaen leeren hoe ghy u daer in draghen moet.
|
|
Auteursrechtvrij
