Ximenes. Alba. Orsini. Drie novellen uit Spanje. Deel 2

[p. 312]

Narede.

Men klaagde (het gebruik wil eigenlijk, dat ik hier zeide: ‘mijne vrienden klaagden;’ maar ik heb geen' lust mijne vrienden te bezwaren met alle mijne literarische zonden), men klaagde dan over het lastige, van eene Novelle, zoo uitvoerig als de Prinses Orsini, te lezen in maandelijksche Bijdragen, zoo als dat in De Gids plaats vond.

De Heer van kampen was een van hen, die mij de klagt mededeelden. Ik begreep die, en vond haar te beleefd, om er geen gehoor aan te geven. Zoo voegde ik de losse nommers van Orsini bijeen in een' herdruk; wat van deze waar was, kon het ook zijn van Alba; zoo voegde ik Alba daarnevens, en gaf, als Regent en als Spanjaard, den Kardinaal Ximenes naast beiden zijne plaats. Ximenes, mij dierbaar om vele redenen zamen, misschien wel het meest, omdat een Dichter hem eenmaal heeft ingeleid in den kring der Poëzij, waar hij door de conservativen in den lande, als indringer en roturier, met schuinsche blikken werd aangezien. Maar nu is hij weêr t'huis,

[p. 313]

nu is hij en famille; en rustig, als hunne beeldtenissen op de vignetten, zijn de drie groote figuren daar nu bijeen. Mogt niemand voor hun gezelschap meer onverdraagzaam wezen, dan zij het zijn voor elkander.

Nog kan ik van mijne Spaansche Caballeros en hunne dame niet scheiden, zonder den vriend te gedenken, die, bij zijnen onvermoeiden arbeid voor het hoogste en heiligste des Christelijken levens, nog open zin genoeg behouden heeft voor de kunst, om ter harer wille mijne onkunde voor te lichten met zijne taalkennis. De Dichter der Vijf-en-twintig jaren, heeft zich ten behoeve van mijne Alba en Orsini willen herinneren, dat zij de taal hebben gesproken, welke gedurende eenige eeuwen die van zijne voorouders was.

En hiermede den Heer da costa opregten dank, en iederen Lezer groete en heil

van

A.L.G. TOUSSAINT.

Alkmaar, 13 October 1844.