Zoo sloeg dan de kunstenares (Maria van Oostenrijk) in de ziekenkamer haar zetel op en oefende het edele ambt van ziekenoppaster, zij oefende het met onverpoosde zorgen, met nimmer feilende waakzaamheid, met de gemoedelijke ernst en de rustige waardigheid eener geestelijke zuster, die zich aan God
[pagina 31]
[p. 31]
heeft gewijd tot zulk een taak. Altijd zachtmoedig en nimmer week, altijd geduldig en nimmer zwak, zonder weerzin voor de zwaarste en laagste diensten en tegelijk met de kalme grootheid eener echte Christin, het stillende of het opwekkende woord der vertroosting op de lippen, een woord, dat zijn kracht had, omdat het uit het harte kwam.
Auteursrecht onbekend