Geestelick vreugde-beeckje. Toe-ge-eygent aen de Hollantse jeughd
(1645)–Johan van Born–
Auteursrechtvrij
[pagina 133]
| |
Zangh.1.
EEr ghy, vriend, van hier vertreckt
Wilt my, bid ick, doch gedencken,
En met rijm dat troost verweckt
Gunstigh onverdient beschencken.
2 Schenckt my van de trooste | wijn,
Waer met d'opper Schencker vulden,
Uwe kruyck in druck en pijn,
Die 't u al deed duldigh dulden.
3 Sorge, zieckte, herte leyd,
My gestadelijck omringen:
Wroeging my een nette breyd
Dat mijn ziel niet kan ontspringen.
4 Licht u wondert dat ick ga
Tot een die heeft meerder lijden:
'k Weet niet vriend, maer ick versta
Dat ghy vaster zijt in 't strijden.
5 Elck zyn quale swaerder weeght,
Doch die Godes gunst mag nutten,
Licht in geen gevaar beweegt
Door d'onwanckelbare stutten.
6 Of my zieckte, druck, gevaer,
Ballingschap, ja dood omranden,
Smaeckt' ick Godes gunste maer,
Breken zoud ick al hun banden.
7 Maer Gods trooste, gunst of Geest
Kan ick in mijn ziel niet smaken:
't Lijf geplaeght, de ziel bevreest,
Lijders troost vergeefs na haken.
8 Dit is, vriend, mijn opper quael,
Quale groost van alle qualen,
Daer by mijn druck al te mael
Weerdigh niet is om verhalen.
9 Hoewel ick mijn qualen schat
('t Sy bekend of seer verborgen)
Wel zoo zwaer om zwelgen, dat
Menich soud daer an verworgen.
10 'k Weet de tijd die alles slijt,
Slijt het tijdelijcke lijden.
't Lijden maeckt geen ziel onvlijd
Dien Gods Geest en gunst verblijden.
| |
[pagina 134]
| |
11 Maer die ziel en lichaems heyl
Mist, die treed onwisse treden,
Struyckelt op den wegh onveyl,
Valt en breeckt vast al zijn leden.
12 Van den dranck u toegedeelt,
Deel t my weder in 't medoogen,
Eer mijn quael te veel verdeelt,
En ick werd in 't graf getoogen.
13 Van den stercksten ghy gesterckt:
En getroost door d'opper-Hoeder
Door Gods Geest (die in u werkt)
Bid ick, troost u mede-broeder.
14 Eer ghy dan vertrecket vriend,
Neemt my eens in u gedachten,
En my met u gaven dient
Om mijn ziele seer te sachten.
Amicus tuus quem nostri. |
|