Geestelick vreugde-beeckje. Toe-ge-eygent aen de Hollantse jeughd
(1645)–Johan van Born–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Gelijck een Roosken teer, &c.NArcissus in een Bron,
Sach sijn vergulde haer,
Door 't spieglen van de Son,
Daer hy verliefd op waer,
O schoon gesicht, dat my verlicht,
Seyd hy, o Godlijck wesen,
Ick sie dat in my is gesticht,
Ee[n] schepsel noyt volpresen.
2 't Geen oyt Natura schonck,
Dat leeft in my alleen,
Mijn leden frisch en jongh,
Seer aerdighlick besneen:
Bevallijck Beeld, dat in my teeldt,
Een liefd en groot genoegen,
Ick sie dat my is mee gedeelt,
't Geen d'Hemel weet te voegen.
3 Maer ghy, o dwase Kindt!
Dat op u schoonheyt siet,
Gelooft ghy zijt [v]erblint,
Ghy acht op deughde niet.
Des schoonheyts schijn, is waen vo[...] zijn,
En Eygen-Liefd is schandigh,
Sy brenght u self in smert en pijn,
En maeckt u onverstandigh.
4 De eygen Liefd is quaed,
En acht haer Naesten niet:
Als schoonheyt rasch vergaet,
| |
[pagina 101]
| |
Dan sietmen sijn verdriet.
De eygen Liefd haer self gerieft,
Daer sy doch andren lastert:
Al wat sy doet dat is ondieft,
Om dat sy is verbastert.
5 De reden wijst die uyt,
Dat hy is sot of dom,
Die nimmer valsch geluyt,
Kan hooren op sijn trom.
Het quaed is goed, en wat hy doet,
Daer schept hy in behagen:
Daer doch een redelijck gemoed
Een yder moet verdragen.
6 Narcissus acht hem schoon,
Dies wie[r]d hy oock een bloem:
En kreegh soo voor sijn loon
Een krancke eygen roem.
Ghy Vryers oock, zijt wind en roock;
Al schijndy hoogh geresen,
Soo u queld eygen liefds gespoock,
Ghy sult Narcissus wesen.
|
|