Geestelick vreugde-beeckje. Toe-ge-eygent aen de Hollantse jeughd
(1645)–Johan van Born–
AuteursrechtvrijOp de voyse: O ongeluckigen dach, &c.WAt is den mensch eylaes!
Een worm, een wormen-aes,
Een maden-sack, een Water blaes,
Wat is son leven vol verdriet:
Een droom, een stroom en anders niet.
Sijn lichaem is geen cluys,
Een aerden Pelgrims-huys
't Welc haest vervalt tot stof en gruys,
Wanneer maer eens de bitt're doot
Sijn mag're voet daer tegen stoot.
3 Hy leeft een kleynen tijdt,
| |
[pagina 7]
| |
Die als een kleet verslijt,
En heeft een langen bangen strijt,
Hy slooft, hy sorcht, hy vreest, hy hoopt,
Soo lang' het glas sijns levens loopt.
4 Vergeefs en weent hy niet,
Soo haest hy d'aerde siet,
't Ellendich dal van sijn verdriet:
A schreyend' hy sijn intree doet,
En dees bedroefde werelt groet.
5 Maer sach hy al sijn leet,
Hy smolt in tranen heet,
Eer hy met windels wiert verkleet,
Want 't is al herstweer en elent,
Waer d'arme mensch sijn oogen went.
6 Noch sietmen dat dees gast,
Die af neemt als hy wast,
Soos eker leeft en woont so vast,
Als had hy door een nieuwen vont,
Met doot en Hel een vast verbont.
7 Hy woelt, hy droelt, hy speelt,
Hy singht, hy springht, hy queelt,
Met yd'le vreught hem selven streelt:
Seer weynich denckt hy op dien dach,
Dien hy doch niet voor by en mach.
8 De doot een dief by nacht,
Betrapt hem onverwacht,
Dat valt hem swaer, en seer onsacht,
O 't stierven valt hem wonder suyr,
Die 't sterven leert in stervens uyr.
9 Doet my gedencken Heer,
Hoe los hoe brosch, hoe teer
Mijn leven is, op dat ick leer
Wel sterven vroegh terwijl ick leef,
Dat ick mijn hert tot wijsheydt geef.
|
|