Schrijvers en dichters (dbnl biografieënproject I)

Meijsing, Doeschka

Maria Johanna Meijsing, Nederlands prozaschrijfster (Eindhoven 21.10.1947). Meijsing studeerde Nederlandse taal- en letterkunde en Algemene Literatuurwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam en was daar van 1976 tot 1978 wetenschappelijk medewerkster aan het Instituut voor Neerlandistiek. Daarna werd ze literair redacteur bij Vrij Nederland. Vanaf 1997 is ze fulltime schrijfster.

In 1974 debuteerde Meijsing met de bundel De hanen en andere verhalen. Daarin blijkt een van de belangrijkste thema’s de verhouding tussen werkelijkheid en verbeelding te zijn. De personages in De hanen, maar ook in Robinson (1976) en Tijger, tijger! (1980) krijgen maar moeizaam vat op de werkelijkheid en vluchten daarom in de verbeelding. Het is een thematiek die ze deelt met veel Revisor-auteurs. En net als die auteurs kiest ze voor een doordachte vormgeving van haar verhalen en romans en die bewuste structurering is haar en andere Revisor-auteurs op het etiket ‘academisme’ komen te staan. Belangrijke voedingsbron voor haar proza is het werk van Jorge Luis Borges en Simon Vestdijk.

In Utopia of De geschiedenissen van Thomas (1982) is de thematiek verschoven naar het probleem van de onachterhaalbaarheid van het verleden door het tekortschieten van het geheugen. In feite is ook hier de werkelijkheid in botsing met de verbeelding van het verleden, zoals al het geval was in de roman De kat achterna (1977). Vanaf De beproeving (1990) staat het werk van Meijsing meer in het teken van verlies en dood, vooral in Vuur en zijde (1992), waarin de hoofdpersonen een beeld trachten te scheppen van een overleden dierbare. Ook in de roman De tweede man (2000) wordt een zoektocht ondernomen naar de identiteit van een verlorene, maar tegelijk is het een onderzoek naar het schrijven zelf als middel om chaos en dood te bezweren. Samen met haar broer Geerten Meijsing schreef ze de autobiografisch gevoede dubbelroman Moord. Moord en doodslag (2006).

Het werk van Doeschka Meijsing is herhaaldelijk bekroond. In 1981 ontving ze de Multatuliprijs voor Tijger, tijger!. In 1997 kreeg ze de Annie Romeinprijs voor haar gehele oeuvre. De roman Over de liefde (2008) werd bekroond met de AKO-literatuurprijs en de F. Bordewijkprijs 2008.

Literatuur:

BNTL; Kritisch lexicon; Lexicon lit. werken; Oosthoek; WP-lexicon; T. van Deel, ‘Bouwen gaat zó’, in: De Revisor 3 (1976) 3, p. 10-16; J. Brokken, ‘Ik wil de bourgeoisie wel aanvallen, maar dan op een nette manier’, interview in: Het volle literaire leven (1978), p. 228-240; J. Diepstraten en Sj. Kuyper, ‘Doeschka Meijsing: de geschiedenis van een fascinatie’, interview in: Het nieuwe proza (1978), p. 161-187; W.A.M. de Moor. Meester en leerling. In de voetsporen van S. Vestdijk (1978), p. 135-150; C. Peeters, ‘Doeschka Meijsing. De mooie Florentijn en het verlangen’, in: Houdbare illusies (1984), p. 15-46; X. Schutte, ‘De sprong van het geitje uit de klok. Over de lichtheid van het proza van Doeschka Meijsing’, in: Lust & gratie 9 (1992) 33, p. 29-42; J. Goedegebuure, ‘Jona, of de hoogmoed’, in: De Schrift herschreven. De bijbel in de moderne literatuur (1993), p. 75-84; W.A.M. de Moor, ‘Verlies het doel niet uit het oog. De ontwikkelingvan Doeschka Meijsings proza’, in: Ons Erfdeel 338 (1995) 5, p. 652-664; J. Goedegebuure, ‘Postmoderne modernisten en modernistische postmodernen. Nederlandstalige schrijvers van de twintigste eeuw herlezen’, in: Nederlandse Letterkunde 6 (2001) 1, p. 13-31.

G.J. van Bork
[Herschreven, maart 2009]