Franke, Herman
Harmannus Johannes Franke, Nederlands prozaschrijver (Groningen 13.10.1949). Franke
begon als journalist bij het Nieuwsblad van het Noorden. Hij studeerde sociologie met als
specialisatie criminologie, op welk vakgebied hij in 1990 promoveerde aan de Universiteit
van Amsterdam op het proefschrift
Twee eeuwen gevangen. Misdaad en straf in Nederland.
Vervolgens was hij enkele jaren verbonden als medewerker aan het Criminologisch Instituut
Bonger in Amsterdam. Na publicatie van zijn eerste roman,
Weg van loze dromen (1992),
besloot Franke zich volledig op het schrijverschap toe te leggen. Hij schrijft regelmatig
stukken voor de opiniepagina's van bladen als Trouw en NRC Handelsblad. Voorts publiceert
hij korte verhalen in Het Oog in 't Zeil, Optima, Maatstaf en De Revisor.
In Franke's eerste roman speelt zijn wetenschappelijke vorming een belangrijke rol. Niet
alleen is de hoofdpersoon een socioloog, in de roman wordt de oplossing van een
persoonlijke problematiek gerelateerd aan mogelijke sociologische oplossingen op een
grotere schaal.
Franke's tweede roman,
Nieuws van de nacht (1995), gaat over een journalist die in een
psychische crisis verkeert. In feite gaat de roman over de grenzen tussen werkelijkheid en het
beeld dat zijn personages zich van die werkelijkheid scheppen en dan blijkt dat Franke's
personages de werkelijkheid gebruiken om er hun eigen fictieve waarheid mee te vormen.
Franke verzamelde zijn langere essayistische stukken in
De tuinman en de dood van Diana
(1999).
Voor zijn roman
De verbeelding (1998) kreeg hij de Generale Bank Literatuurprijs.
Literatuur: Kritisch lexicon; K. Bokweide, ‘Verbeelding als autobiografie’, in:
De Gids 162 (1999) 7, p. 571-573; E. de Jong, ‘Ik kruip in mensen, een gesprek met
Herman Franke’, in: Kreatief 33 (1999) 1, p. 56-61.
G.J. van Bork
[nieuw, februari 2004]
Auteursrechtelijk beschermd