Borgart, Ben
Berhard Borgart, Nederlands prozaïst (Amsterdam 17.3.1940).
Bracht zijn jeugd door in kindertehuizen en pleeggezinnen en voltooide met moeite een ULO-opleiding. Vervulde allerlei baantjes (bordenwasser, nachtportier, slakkenkweker en geitenhoeder in
de Pyreneeën, enz.), zwierf op de fiets door heel Europa. Bleef lange tijd een onaangepast en
maatschappelijk ‘probleemgeval’. Onder invloed van zijn maatschappelijk begeleidster
stuurde hij het manuscript van De vuilnisroos (1972) naar uitgeverij De Bezige Bij,
die hem vrijwel meteen een contract aanbood. Sindsdien is Borgart professioneel auteur die veel van
zijn stof put uit zijn omzwervingen en de ervaringen die hij in zijn vele activiteiten opdeed. Zijn
romans vertonen dan ook een sterk autobiografische inslag.
Borgart schrijft in een ongepolijste, soms zelfs slordige stijl, die doorspekt is met het jargon van de
wereld waarin hij lange tijd vertoefde en dat niet vrij is van modieusheid. Niettemin werd die
ongeschoolde schrijfwijze en naïeve verteltrant als verfrissend ervaren in de kritiek. In het bijzonder
zijn debuutroman De vuilnisroos werd goed ontvangen en veel gelezen. Het boek bevat alle
trekken die ook zijn latere werk kenmerken: het vlot vertelde verhaal van een maatschappelijke
outcast, een zwerver die leeft op en van het afval van de maatschappij dat zijn natuurlijk milieu
vormt. Zijn afkeer van de materialistische samenleving en zijn visie dat je met weinig gelukkig kunt
zijn, hebben ongetwijfeld veel van zijn generatiegenoten aangesproken.
Literatuur: Kritisch lexicon; Oosthoek; H. Bousset, ‘Ben Borgart. De goudvis der
intuïtie’, in: Woord en schroom (1977), p. 343-346; J. Diepstraten en Sj. Kuyper, ‘Fluiten is
minder vermoeiend dan praten’, interview in: Het nieuwe proza (1978), p. 188-203.
G.J. van Bork
[nieuw, februari 2002]
Auteursrechtelijk beschermd