De Nederlandse en Vlaamse auteurs

Vliet, Eddy van

Eig. Eduard Léon Juliaan, Vlaams dichter (Antwerpen 11.9.1942). Studeerde rechten aan de Vrije Universiteit in Brussel en vestigde zich als advocaat in Antwerpen. Werkte mee aan en was redacteur van Yang, Kentering en Nieuw Vlaams Tijdschrift. Hield zich afzijdig van elke groep of stroming in de literatuur.

Van Vliet debuteerde met de bundel Het lied van ik (1964), gedichten die abstraheren van de werkelijkheid en daarvoor in de plaats sprookjesachtige of mythische elementen plaatsen. Dat geldt ook voor de bundels Duel (1967), bekroond met de Reina Prinsen Geerligsprijs, en Columbus tevergeefs (1969), waarvoor hij de Arkprijs van het Vrije Woord kreeg. De thematiek van zijn poëzie is overheersend gericht op de tegenstellingen goed en kwaad, liefde en geweld, waarbij hij het eigen ik als uitgangspunt kiest voor wat men als belijdenispoëzie zou kunnen kenschetsen. Ook in Het grote verdriet (1974) spelen autobiografische gegevens een rol. Deze poëzie uit de jaren 1971-1974 werd bekroond met de Jan Campertprijs. Samen met Cees Buddingh' stelde hij de bekende bloemlezingen Poëzie is een daad van bevestiging (1978) en Is dit genoeg: een stuk of wat gedichten (1982) samen.

Werken:

Van bittere tranen, kollebloemen e.a. blozende droefheden (1971); De vierschaar (1973); Na de wetten van Afscheid & Herfst (1978); Glazen (1979); Jaren na maart (1983).

Literatuur:

J. de Roek, `De albatrossen zijn doder dan Baudelaire', in Nieuw Vl. Tijdschr., 24, 9 (1971); M. Bartosik, `E.v.V.', in Kritisch lexicon van de Nederlandstalige lit. na 1945 (1981); W.M. Roggeman, in Beroepsgeheim, dl. 4 (1983), interview; D. Kroon, `De poëzie van E.v.V.', in Ons Erfdeel, 26 (1983).

[G.J. van Bork]