Nederlands prozaschrijver (Amsterdam 3.8.1915).
Opgegroeid in joods socialistisch arbeidersgezin. Als 17-jarige lid van de
Onafhankelijke Socialistische Partij, een afsplitsing van de sdap. Huwde met de
dochter van Sneevliet, voorman van de Revolutionaire Socialistische Partij in
Nederland. Sneevliet verschilde van mening met Trotski, en Santen koos de zijde
van de laatste. Werd lid van de in 1938 door Trotski en zijn medestanders
opgerichte Vierde Internationale. Als lid daarvan speelde hij een rol in de
Algerijnse bevrijdingsoorlog. In 1967 nam Santen afscheid van de Vierde
Internationale na een reeks van conflicten en teleurstellingen. Na een
langdurige crisis richt hij zich geheel op zijn schrijverschap.
Vrijwel alles wat hij heeft geschreven is in hoge mate
autobiografisch - het zijn persoonlijke en politieke herinneringen - en sterk
zelfanalytisch van aard. Men krijgt de indruk dat het schrijven voor de auteur
een therapeutische waarde bezit; het jood-zijn en zijn politieke achtergrond
vormen de hoofdbestanddelen van dit oeuvre.
Werken:
Jullie is jodenvolk (1969), autobiogr.; Sneevliet,
rebel (1971), autobiogr.; Deze vijandige wereld (1972), verh.;
Adiós Companeros (1974), autobiogr.; Een geintje (1975),
verh.; Stormvogels (1976), r.; Brand in Mokum (1977), r.; De
kortste weg (1980), verh.; Schimmenspel. Filmdagboek (1982);
Saartje gebakken botje (1983), r.
Literatuur:
J. Jansen van Galen, `Het verbijsterende bestaan van S.S.', in Jan
Brokken e.a. (ed.), Het volle literaire leven (1978); A. Nuis, `Een
wereldrevolutionair aan huiselijke haard', in Boeken (1978); M. Tjoeng,
interview, in Literama, 17 (1982-1983); J.F. Vogelaar, `Herinneringen om
te overleven', in Oriëntaties, 2 (1983).
Auteursrechtelijk beschermd