Nederlands prozaschrijver en dichter (Smallingerland
28.5.1914). Na onderwijzersopleiding werkzaam in uitgeverij, journalistiek en
bij de radio-omroep. Debuteerde met poëzie in De Vrije Bladen, maar
trok aandacht door zijn boeiend geschreven novellen (Buitengaats, 1949)
en romans (Drie getuigen, 1944). Het meeste succes had deze onder ps.
Menno van Haarsma gepubliceerde roman bij de mede door hemzelf opgerichte
illegale uitgeverij De Bezige Bij. Zijn verhalen spelen vaak tijdens de Duitse
bezetting en behandelen het conflict tussen macht, geweld en individuele
vrijheid. Met Spionnen in het rijk van Attila (1946) bracht hij een
geslaagd jongensboek. Leiker schreef ook in het Fries en was redacteur van
De Tsjerne. In In wolk fan tsjûgen (1974) verzamelde hij
verhalen, kritieken en poëzie in het Fries. In 1971 kreeg hij de Marianne
Philipsprijs voor zijn hele oeuvre.
Werken:
De laatste man (1940), r.; Zwarte Jan (1941), r.;
Johannes Wezeman (1941), r.; Herinneringen aan een mens (1942),
verh.; De voorspelling (1953), r.; Smalle bruggen naar de
vrijheid (1958), nov.; De achtervolgers (1967), r.; Wachten bij
de grens (1968), r.; Op blote voeten (1970).
Literatuur:
. W. Hazeu, in Benelux Nieuws, 23 (1970); W.A.M. de Moor,
in Meester en leerling (1978).
Auteursrechtelijk beschermd