De Nederlandse en Vlaamse auteurs

Lanseloet van Denemerken

Een van de zgn. abele spelen, de vier wereldlijke toneelstukken uit de 14de eeuw, anoniem overgeleverd in het handschrift-Van Hulthem en als volksboek in verschillende drukken. De oudste is uit 1486 en heeft de titel Historie vanden eedelen Lantsloet ende die scone Sandrijn.

Zoals in Gloriant en Esmoreit zijn ook in dit abel spel veel motieven terug te vinden uit de hoofse ridderepiek: standsverschil dat de liefde in de weg staat, de gekrenkte eer van een meisje, een ontmoeting met een ridder in het bos, de dood uit liefdesverdriet en vooral het hoofdthema zelf van het stuk, de zedenles die Reinout in de epiloog de toeschouwers voorhoudt: dat de hoofse liefde geen brutaliteit tegenover de vrouw, ook niet in woorden, toelaat.

Zie ook Abele spelen.

Uitgaven:

G. Stellinga, Het abel spel `Lanseloet van Denemerken' en de sotternie `Die Hexe' na volghende (1977⁵); R. Roemans en H. van Assche, Een abel spel van Lanseloet van Denemerken (1977⁷).

Literatuur:

B. van Selm, `Aanvullingen op de bibliografie van Lanseloet van Denemerken', in Dokumentaal, 7 (1978); G. Kazemier, `Lanseloet van Denemerken', in Taal- en Letterk. gastenboek voor Prof.dr. G.A. van Es (1975); A.M. Duinhoven, `Tekstreconstructie een abel spel', in Spiegel der Letteren (1977); A.M. Duinhoven, `De bron van Lanseloet', in Tijdschr. v. Nederl. Taal- en Letterk., 95 (1979); G. Kazemier, `De bron van Lanseloet?', in Tijdschr. v. Nederl. Taal- en Letterk., 96 (1980).

[J. Reynaert]