De Nederlandse en Vlaamse auteurs

Hanlo, Jan

Eig. Johannes Bernardus Maria Rafaël, Nederlands dichter en prozaschrijver (Bandoeng 29.5.1912-Maastricht 16.6.1969). Debuteerde in 1951 met een traditioneel, onopvallend bundeltje Het vreemde land, maar liet zich in zijn meer officieel debuut The varnished - het geverniste (1952), in de serie De Windroos, van zeer versch., opmerkelijke kanten zien: experimenteel, muzikaal, romantisch en humoristisch. Om deze poëzie werd Hanlo door de Vijftigers als experimenteel dichter herkend. Zijn klankgedicht Oote baarde in 1954 zoveel opzien dat er zelfs tot in de Tweede Kamer over geredetwist werd. Daarna werd het stiller rond de beminnelijke, schuwe en onafhankelijke dichter, die ook in zijn proza van een zeer onconventionele zienswijze blijk gaf. Vooral de roman Zonder geluk valt niemand van het dak (1972) is in zijn mengeling van filosofie, absurditeit en weergave van ervaringen in psychiatrische inrichtingen het vermelden waard. Na zijn dood verschenen nog een aantal prozageschriften, waarvan de brievenbundel Go to the Mosk (1971) en Mijn benul (1974) een zeer persoonlijk karakter dragen.

Werken:

Niet ongelijk (1957); In een gewoon rijtuig (1966); Moelmer (1967); Hou je van me altijd (1975), p.; Le moment suprême (1981), pr.; Lied dat ik van een krankzinnige hoorde (1982), p.

Uitgaven:

Verzamelde gedichten (1970²); K. Fens (ed.), En die man ben ik zelf (1973), bloeml.

Literatuur:

J. Bernlef en K. Schippers, Wat zij bedoelen (1965); C.J.E. Dinaux, in Gegist Bestek, dl. 3 (1969); J. Hanlo, `Achterwaartse blik op een uniek solist', in Kentering, 11, 6 (1971); G. Middag, in Kritisch lexicon van de Nederlandstalige lit. na 1945 (1983); Bzzlletin, 116 (1984), J.H.-nummer.

[R. Bloem]