De Nederlandse en Vlaamse auteurs

Eijsselsteijn, Ben van

Eig. Bernard, Nederlands prozaschrijver en dichter (Hellevoetsluis 22.1.1898-Sliedrecht 13.8.1973). Journalist, criticus en kunstredacteur van de Haagsche Courant. Debuteerde als dichter met de bundel Om 't hooge licht (1923), maar legde zich later vooral toe op romans, essays en toneel. Tot zijn meest bekende romans behoren Tusschen Zuiderkruis en Poolster (1937), Dorre grond (1942), Verweerde stenen (1955) en Poort der genade (1964), die in vele talen werden vertaald. Voorts schreef hij essays over E.T.A. Hoffmann en Goethe. Van zijn toneelwerken werden De duivel op aarde (1931), De dubbelganger (1944) en Bazuinen om Jericho (1950) ook in het buitenland opgevoerd.

Van Eijsselsteijns veelzijdigheid blijkt o.m. uit de vele genres die hij beoefende. Daartoe behoren detectives, filmscenario's, dansspelen, biografieën (bijv. Fie Carelsen, 1948) en novellen. Zijn laatste roman is Paus Maan (1973), een historische roman over paus Benedictus xiii.

Werken:

Van de bevrijding der ziel (1924), nov.; De vliegende feeks (1933), t.; Zeven fantomen (1934), nov.; Chateau de Bersac '12 (1935), t.; De gendarm van Europa (1937), t.; Het verhaal van den robijn (1946), nov.; Naar breeder vlucht (1947), r.; De terugkeer (1949), nov.; Memento grazioso (1951), p.; Tussen eb en vloed (1961), t.; Wie pleit voor Ayolt? (1969), pr.

Literatuur:

H. Prakke, levensbericht in Jaarb. Mij Nederl. Letterk. 1974-1975 (1976).

[G.J. van Bork]