De Nederlandse en Vlaamse auteurs

Erens, Frans

Eig. Maria Joseph Franciscus Peter Hubertus, Nederlands prozaschrijver (Schaesberg 23.7.1857-Houthem-Sint Gerlach 5.12.1935). Studeerde rechten te Leiden, Bonn, Parijs en Amsterdam, waar hij in 1888 promoveerde. Werd in 1889 advocaat, later griffier bij het kantongerecht; leefde sinds 1901 ambteloos en woonde in diverse plaatsen in binnen- en buitenland; vestigde zich in 1927 definitief in Houthem. Kwam gedurende zijn Parijse en Amsterdamse tijd in contact met letterkundige kringen. Lid van Flanor, medewerker aan De Nieuwe Gids (redacteur van 1896 tot 1897 en van 1909 tot zijn dood).

Door zijn buitenlandse contacten en veelzijdige belangstelling werd deze katholieke Limburger de meest kosmopolitische onder de tachtigers. Het genre der `prozagedichten', bij Baudelaire ontdekt, werd in 1886 door hem in De Nieuwe Gids geïntroduceerd; in 1893 werden deze stukken gebundeld in Dansen en rhytmen. Later schreef hij voornamelijk literaire essays en reisbeschrijvingen.

In zijn laatste jaren schreef hij, aanvankelijk als dagbladfeuilleton, zijn gedenkschriften Vervlogen jaren (boekuitg. 1938), waarvan vooral de hoofdstukken over de Nieuwe-Gidsers vermaardheid kregen.

Werken:

Literaire wandelingen (1906); Gangen en wegen (1912); Vertelling en mijmering (1922); Toppen en hoogten (1922); Litteraire overwegingen (1924); Litteraire meeningen (1928); Stille steden (1931).

Uitgaven:

P. van Valkenhoff (ed.), Suggesties (1941); H.G.M. Prick (ed.), Vervlogen jaren (1958, 1982²).

Literatuur:

P. Brachin, Un hollandais au `Chat Noir' (1960); H.G.M. Prick, `F.E. in zijn brieven aan Andries Bonger, 1-6', in Juffrouw Idastraat 11, 6 (1980), 7 (1981) en 8 (1982).

[G.W. Huygens]