Mevrouw en meneer Richebois

[p. 188]

De dood van Doyle

Het staat voor mij onwankelbaar vast dat zowel de Maharadja van Hindoestan als Sherlock Holmes gestorven zijn en dat ik het niet ben.

De zaak zit aldus: een uur lang praten met de hond van de Maharadja bracht hem tot betere gedachten; kortom, ook hij werd vegetariër. Dit had al dadelijk deze goede uitwerking dat hij berouw toonde. Eerst wees hij op zijn buik ten teken dat er iemand in zat, of tenminste in gezeten had, en toen maakte hij een Oosterse buiging met gevouwen voorpoten, en met een tabakspijp in zijn bek, ten teken dat zijn slachtoffers de Maharadja en Holmes waren geweest. Vervolgens deed hij zich tegoed aan een bak beschimmelde ‘rauwkost’ die al een week voor hem klaar stond, en toen hij de inhoud had verwerkt keek hij me aan met een blik waaruit te lezen viel: Dr Watson, doe me het genoegen uit mijn gezichtsveld te verdwijnen, want ik kán geen vlees meer zien, niet dood en niet levend.

Ik maakte dus benen en ben voor alle zekerheid nog niet in onze kamers van Baker Street teruggekeerd. Intussen schijnt de een of andere obscure Hollander daar te hebben ingebroken en rondgesnuffeld. Wacht maar, met die kerel reken ik nog wel af. -

[p. 189]

Na een weekje van niets doen schoot het me te binnen dat, indien iemand er recht op had te worden verwittigd van Holmes' heengaan, het toch zeker Sir Arthur Conan Doyle was. Ik ging naar hem toe. Hij bewoonde een pracht van een kasteel, gekocht enkel van mijn arbeid, - enfin, daar zullen we maar over zwijgen. Het dienstmeisje liet me toe tot de bibliotheek. De wanden stonden vol met mijn boeken, - enfin, ook dat zullen we maar daarlaten. De oude heer ontving me vriendelijk.

- Ga zitten, Dr. Watson, en vertel eens waarmee ik u van dienst kan zijn.

- Dat komt aanstonds, Sir Arthur. Ik wil u eerst kennis geven van het heengaan van een wederzijds vriend.

- Is Holmes dood? Wel, dat spijt me.

En de goede grijsaard veegde zich de ogen af. Toen, over zijn zakdoek mij aanziende:

- Maar, onder ons, het werd tijd.

- Daarin val ik u bij, Sir Arthur. Mijn eigen handen hebben al jarenlang gejeukt. Maar het schijnt, of liever het is een feit dat iemand me vóór is geweest. Een heel grote hond...

- Verhalen van anderen interesseren me niet, zo viel de heer Doyle mij ijzig in de rede.

Ik liet me niet uit het veld slaan.

- Dan kom ik tot het volgende. U kunt me inderdaad van dienst zijn. Ik heb onlangs een oude bekende van u getunneld met een gloeiende pook. Ik begin schik te krijgen in zulk soort werk, en ik ga me vestigen als moordenaar. De oude knikte instemmend.

- Volkomen logisch voor wie als dokter begonnen is. Ikzelf weet daarvan mee te praten... U bent niet jong meer, maar u kent het vak door en door.

[p. 190]

- Nietwaar?... En nu een vraag. U zei dat het voor Holmes tijd werd. Maar vindt u voor uzelf de tijd ook niet gekomen?

- Dat spreek ik allerminst tegen.

- Prachtig. Bewijs me dan de dienst de eerste te zijn die onder mijn handen sterft.

- U hebt mijn toestemming.

- Maar niet met een van die afgezaagde methodes van Holmes. Bedenk iets nieuws.

- Een idee Holmes zelf waardig.

- En maak eerst uw testament.

Dat was in een wip gedaan. Sir Arthur belde het dienste meisje. Dat en ik waren getuigen. Ik werd zijn erfgenaam, en stak voor de zekerheid het stuk bij me. Daarna wenkte hij het meisje de kamer uit.

- En nu moet ik u even om stilte verzoeken, zei de sympathieke auteur. Want nu ik er over nadenk, u hebt me daar nogal zoiets gevraagd! Een originele manier om een medemens naar de andere wereld te helpen! Enfin, ik zal mijn best doen iets te bedenken.

Hij fronste het voorhoofd en sloot de ogen. Ik wachtte. Zijn ademhaling werd zwaarder en sneller, toen zwakker, en hield toen op. Hij was van inspanning gestorven. Hoewel niet geheel volgens mijn opzet verlopen, behoefde ik over zijn dood niet ontevreden te zijn, want goed bezien, was het toch mijn werk.

In de marmeren gang stampte ik met mijn stok op het steen en riep:

- Meisje, ga naar de bibliotheek. Je meester is, geloof ik, buiten menselijk bereik.

En ik sloeg de voordeur dicht.

[p. 191]

Ik schrijf dit op de boot naar Holland. Ik ga die Hollandse sinjeur opzoeken, die door een voorwoord voor, en een vervalst slot aan mijn verhaal van de Maharadja van Hindoestan heeft durven suggereren dat ik dood zou zijn. Ik zal hem vinden, in mijn volle lengte (vier en een halve voet) voor hem gaan staan, en hem vermoorden. Want je kunt iemand niet beter overtuigen dat jij leeft dan door hem dood te maken. Dat kon Holmes gezegd hebben, maar het is van mij. Op mijn woord.