Gedichten

[p. 163]

Rederykkameroraeg.
Wie is den eersten herberger geweest?

Bekroond met den eersten Eereprys, te Hooglede, ten jaere 1803.

Moet Thare's derden zoon, d'artsvader Abraham,
Gesproten in Chaldée, uyt Sem's bevolkten stam,
En, wiens eerwaerden naem in d'Oude Wet prykt edel,
Gastvryheyds eerste kroon zich vlechten om zyn' schedel?
Ja, geen' Geschiedenis toont vroeger aen den dag
Een stervling die, met regt, dien lauwer plukken mag.
'T was Hy die d'Engelen voor reyzigers onthaelde,
Hun vry liep te gemoet, en waekte op de verdwaelde,
Die - tot zyn tent uytnoodend allen vremdeling,
Hem spys verzorgde en drank, met heuschlykheyd ontving.

[p. 164]

 

Die gulle Gastvryheyd wordt thans niet meer geschonken,

 

Sints lang heeft d'eygen baet gedoofd haer milde vonken;

 

Wee hem! dien 't noodlot tystert, 't ongeluk bezwaert!

 

De vuyge zelfsliefd' heeft des menschen hart ontaerd.

 

 

 

Doch, zacht! Gastvryheyd heeft nog haer' gewyden tempel:

 

Den rys'ger afgemat, rust soms nog op zyn drempel

 

Toen hy in Zwitserland, van alle hulp ontbloot,

 

Een spichtgen Berg⁽¹⁾ opstygd: - daer vind hy drank en brood.

 

Daer staet een Schuylplaets waer nooyt vreemdling iets ontbeerde,

 

Daer word die Deugd gepleegd, zoo als die Abr'ham eerde,

 

Daer word den pilger nog met broederliefd' aenvaerd,

 

En vind dit gul onthael 't welk hy nooyt vond op aerd:

 

'T schynt dat die Hemelspruyt, verwelkt op 's waerelds kolken,

 

Haer' stam verborgen heeft in d'hoogverheven wolken,

 

En, uyt dit ruym verschiet, de stervelingen leert

 

Dat hy die Haer doet huld' des Almachts wetten eerd.

 

 

 

Hy, wien de Lotgodin schenkt haere rykste gaeven

 

Ziet nooyt zyn' Hemel overwolkt van donkre vlaegen;

 

Doch - komt om zyne kruyn een onweêr optestaen,

 

Hy blyft alleen: zyn vreugd is fluks in rouw vergaen,

 

En vrienden die by hem en troost en bystand vonden,

 

Verlaeten, loochnen hem in deze naere stonden;

 

Ja, smaekte hy in zyn' handel voorspoed en geluk,

 

Hy vind, toen 't onweêr loeyt, slechts traenen, angst en druk.

(1) Den S^t-Bernard. - Het is het hoogst bewoonde punt van Europa. Men ontwaert er een vermaerd Klooster, ontrent 982 door Bernardus van Menthon gesticht, en door Paters Augustynen bediend.

[p. 165]

 

Die zedeleer, Eylaes! baert zelden nuttge vruchten;

 

Hy, die door 't Lot getobt voelt zynen boezem zuchten,

 

Ontwaerd, in plaets van troost, de laegste hulploosheyd,

 

En vind slechts doornen in zyn stuggen worstelstryd...

 

 

 

- Waerom moet myne Luyt van weedom nog weergalmen?

 

Plukte Abraham weleer Gastvryheyds eerste palmen,

 

Moog, na zyn voorbeeld, ja, dit is myn' vuergen wensch,

 

De broederliefd' ontbranden 't hart van ieder mensch!

 

En, moog, ontzield van liefd', elk Kristenen als broeder,

 

Zyn' evenmensch, in nood, verstrekken tot behoeder!...

1803.