Brusselschen Blom-hof van Cupido
(1641)–Willem van der Borcht–
AuteursrechtvrijStemme: Lest-mael lagh ick vol phantazy.
HOort wat den jonghen Promethé
My in mijn eerste vrijheyde dé,
Als ick noch liefdens-vry beloech
De gulde schichten die hy droegh.
2. Als ick sijn kinderlijck gheweldt
Met spot voor nietigh hebb' gheschelt,
Als ick met schimp den Kinder-godt
Hadd' in mijn' lentens-tijdt bespot.
3. Neen (riep hy eerst-mael) doen hy sagh
My (daer ick met hem besigh legh)
Ick zweir' u by mijn schietens-kracht,
Dat ick niet meer sal zijn veracht.
4. Daer med' nam hy sijn' krommen boogh,
VVaer op hy 't peesk en straffer toogh,
En trock soo pijl naer pijltjen uyt,
En hechte die dwersch door mijn buyt.
5. Maer naer dat ick den fellen brandt
Voelde in dit mijn inghewant,
Soo peysd' ick eenen wond'ren vondt
Tot straf van die my hadd' ghewondt.
| |
[pagina 205]
| |
VVant oft schoon liefdens vlammen-kracht
My hadd' in vollen brandt ghebraght,
Noch veynsde ick aen 't Schutter-wicht
Een ys-bevrosen aenghesicht.
7. VVaer door den Schutter witte vergramt
Op sijn ontkomen schutters-ampt,
En wirp sijn kokerken, sijn' boogh
Seer korselachtigh uyt sijn oogh.
8. En sprack: light daer verwonnen-kracht,
Die ick hier naer onnuttigh acht,
Mijn vlogh'len sullen in dees pijn
My twee ghewisse helpers zijn.
9. Daer med' soo vloogh hy in-der yl,
Snelder als den ghezwinsten pijl,
En drongh my met een soete smert'
In 't binnenst' van mijn blak'righ' hert'.
10. Daer sagh hy hoe de jonghe vlam
Allenckskens my de borst in-nam,
Maer houdt, den brandt in noch te traegh,
(Riep hy) en kleyn voor sulcken plaegh.
11. Dus gingh hy met sijn vloghel-paer
Een wat door-fled'ren hier en daer,
Soo datter groeyde door den windt
De vlamm', die hy flux grooter vindt.
12. Maer 't leckertjen door dit gherucht
Kreegh in sijn eyghen vlamm' ghenucht,
Dus vloogh hy dapper ende vlugh,
Rondt-om het vyer, ghelijck een Mugh.
13. Som-wijl' riep hy: het vyer is goedt,
Ha ! 't is soo wonderlijck en soet:
Maer hy al spelend' naeckt de vlam,
Die hem sijn vleughel-paer ontnam.
14. Die hem verbrandt het pluymen-goet,
Dat hy op sijne schouders voedt,
VVaer door hy slechtjens stondt en keeck,
En weende met een tranen-beeck.
| |
[pagina 206]
| |
Soo dat het sout en bracke vocht
My weder hulp' en bate broght:
Vermidts het nat (waer in hy zwemt)
Allenckskens d'eerste vlammen dempt.
16. Dus beschimp' ick nu met een' jou
't Kindt, dat ick daer ghekerckert hou,
Gheboeyt, en veder-loos ghestelt,
Berooft van pijlen en gheweldt.
17. Benoudt, gheseten in mijn hert',
Daer ick vertrots all' 's liefdens smert',
Die ick sal houden dus gheplaeght,
Tot dat een jongh-vrouw my behaeght.
18. Dan sal ick wijsselijck de min
Een ruymte gheven in den sin,
En heeten hem, als 't my behaeght,
Oock treffen de besinde maeght.
|
|