Brusselschen Blom-hof van Cupido

Lof-Liedt.

Stemme: Coridon heeft seer triumphant.

ONlanghs sagh ick (Lief Amaril)
Het ghen' ick nu verklaren wil,
Om dat uw' deught, u aerdigh wesen,
En watter fraeyts uyt 's hemels throon
In uwen sachten schoot gheresen
Boven een ieder spandt de kroon:

2. Hoe Cupido met sijnen boogh

Tot u (om u te quetsen) vloogh,
Die u met sijn vonckighe schichten
Tot in het herte hadd' door-naeyt;
Hadd' ghy met uwe lieve lichten
Den grammen moedt hem niet verdraeyt.

3. VVant midts hy sagh u soet ghelaet,

En al wat soo aenlockigh staet,

[p. 162]

 

V hayrken als een kroon ghevlochten,

 

Dat somwijl' om uw' wanghen malt,

 

Vw' adem die de dunne lochten

 

Verbalsemt, en wat wel bevalt.

 

4. Vw' poesel' appel-borstjens rondt,

 

Soo scheent dat hy verdolet stondt:

 

En flux lagh 't booghsken uyt sijn handen,

 

En kuste alleen uwen schoot,

 

Eylaes ! soo blijft ghy buyten banden,

 

VVaer door, ey my ! ick blijf ghedoodt.

 

't Lied'ken dat was qualijck uyt,

 

Oft siet daer sijn schoone bruydt

 

Quam hem, met een lief ghelach,

 

Sachtjens wenschen goeden dagh,

 

Wie dat hy (naer eenen groet

 

Die hy dede met ootmoedt)

 

Lieffelijck eens heeft ghekust,

 

Waer door sy, wat meer belust,

 

Hebben mondt aen mondt gheseydt

 

Wat hun op het herte leydt.

 

Dus soo hadd' ick all' hun doen,

 

All' hun lodderlijck ghesoen

 

Af-ghesien, maer 'k wirdt verstoort,

 

Soo dat ick moest vlijtigh voordt,

 

Door het bassen van sijn' hondt,

 

Die daer neven gronsend' stondt,

 

Dus liet ick hun 't eenigh veldt,

 

En hebb' dit in dicht ghestelt,

 

Waer med' dat ick u begaef

 

Even als uw' minste slaef,

 

Die de oorsaeck' hebt gheweest,

 

Dat ick 's nachts, soo onbevreest,

 

Mijn sacht bedde hebb' ontgaen:

 

Wilt dan mijn ghedicht ontfaen,

 

Met een ooghsken, ghelijck Phillis

 

Stadigh wirp op Amarillis.