|
| |
| |
| |
Gvnst-Sporte, aen den Blom-Hof van Cvpido, Neven andere tuyn-palen des-selfs: In-gheheydt, tot uyt-sluytinghe, der door-dringhende fenijn-wormen, om de Borcht, van G. A Castro, &c.
DIe niet als roos' en is, wat sou die doen, als blosen ?
Die sulcke wort'len schiet, wat brenght die voort als roôsen ?
Waer-in bestaet een roos' ? uyt blad'ren t'saem ghegroeyt
Rondt-om een' senuw'-knoop, daer soeten geur uyt vloeyt;
Hier is een Blader-kliff'; komt Leser, komt vry nader
Die roose-blad'ren kent, wiens reucken, door de ader
Van 't vijfde sinnen-deel, de krachten over-stiert
Aen 't eelste herssen-breyn. Men heeft wel-eer versiert
| |
| |
Dat Venus in 't vervolgh van haren boel, Adonis,
(Veel sorghen hadd' in 't hooft, ghelijck de Minn' ghewoôn is)
Hem volghend' op de jaght, haer sachte solen stiet
Aen witte roosen-haegh, just in een doren-spriet,
Strackx quam het ader-vocht (ghesoncken uyt de schenck'len)
Het eer-tijd's roos'-yvoor, met purper roodt besprenck'len,
Dat 's Venus eyghen bloedt. soo gh'lijckt dit Boeck te zijn,
Want daer ghy Pallas vindt, dat 's Venus in den schijn.
Siet ! Neder-landtsche Ieughdt; 't zijn Wijsheydts eyghen seden,
V tot den throon der Deughdt met vreughden te doen treden:
Komt in dit Minnen-hof, door-snuffelt perck en padt,
Elck blomken bloeyt vol geur, elck blaeyken vloeyt vol schat
Aen 't suyvere ghemoedt, daer gheene spinne-beenen
De vlieghen in en soeckt, maer dat sijn honigh-leenen
De Biekens over-gheeft; wel, komt met soeten mondt,
Daer gheene gal en is daer is den smaeck ghesondt.
Wie docht dat een Kasteel een' Blom-hof soude baren ?
't Is nieuw' Poëtery, dat eer-tijd's steenen waren
| |
| |
Aen 't sterckste, van der Borcht, zijn Roosen all'-te-mael,
En ieder schutsels haegh', en blom-bedd' elcke sael;
Daer woont de Liefde in, daer komt s' haer oude pijlen
Met nieuw'-ghevonden konst, op 't spitsichste her-vijlen,
En schiet in Venus saet, soo wel als Venus treyn,
En maeckt van desen Hof a Castro, Casteleyn,
Als konstigh Hovenier, die met de schup kan delven,
En door sijn Sinn'-spreuck graeft in 't diepste van sijn-selven,
En soeckt verwinningh' daer van 't strijdende ghemoet,
Wel Leser wie ghy zijt, siet dat ghy oock soo doet,
En wilt een' Lauwer-tack hem om het voor-hooft krommen,
Door-vlochten naer de konst, selfs met sijn eyghen blommen:
Hy, die u waerdigh maeckt sijn' aen-ghenamen Hof,
Dat die oock waerdigh zy dijn' wel-bequamen lof.
Hem heeft de Hencxte-bron haer stralen noyt gheweyghert,
Hy is op Helicon, ter hooghster kruyn ghesteyghert
En voert op sijnen ruggh', ten Hemel, uyt, end' inn',
De oeffenaers der konst, de schepsels van de minn',
| |
| |
Tot Brussels hooghste eer'; daer Zenna (door de pleynen
Der jongh-ghebouwde Borcht, met all' haer strael-fonteynen
In vette vruchtbaerheydt) de wortel-gronden spijst,
Waer door, uyt sijnen schoot, soo menigh blomken rijst;
Daer Flora, en Zephier, hunn' adem-tochten gheven,
En VVijsheydt stuur-vrouw' is, daer sterft de doodt, in 't leven.
Lofwaerde Vrindt ! ontfanght dit eer-sangh slecht van thoon,
Het spruyt uyt d'oude Gunst (by u niet onghewoon)
Van Fornenbergh, die 't diep, van Phocis Reden-gronden
Heeft immermeer, bepeylt, en nimmermeer, ghevonden,
V, is die mijn' ontdeckt; dies, word' ick onbesorght,
Als my den Nijdt, bestrijdt, gheborst-weert; op u Borcht.
Alex. Van Fornenbergh.
Levende, sterf ick.
|
|
Auteursrechtvrij