Zangen van hoop

[p. 34]

De Boom

Aan het oude grauwe erf
staat de hooge groene boom,
blinkend in zijn groene verf
met zijn bloemkroon blank als room.

Oude huizen staan geduldig,
met de oogen dichtgetast
stom en scheef en verve ruldrig
stukgevallen en gelascht.

Oude stijlen, oude pannen,
oude prullen schots en krom
liggen, roestig en gebroken
erf en plaats en boomvoet om.

'n Schuitje, zwarter dan het water
waar het op en neder gaat
gromt met zwarte waterklater
'n kettingzang, in eendre maat.

En de boom staat maar te bloeien
en 'n heerlijk zonnefeest
komt haar bloemenhoofd bevloeien
bloem en blad en tak, om 't meest.

Oude huizen, oude prullen,
arm, verlaten, dof en moede,
zien als liên die sterven zullen
naar de bloemkroon, bloemenroeden.

En het oude schuitje klaagt maar
aan haar ketting kermend zacht,
en het water, weenend, draagt haar
spiegling naar omlaag, tot nacht.