Zangen van hoop

[p. 27]

De Visscher

Hoog stond de avond aan den hemel,
de zee lag machtig uitgespreid,
ròse begloord, juweel beleid
aan duinvoet, rood fluweelen schemel.

De visscher uit de haven voer,
een mugje op het wijde vlak,
een arm klein scheepje oud en wrak
verweerd aan vin en roer.

En in den mast en aan den boeg
daar twinkelde 'n doffig lichtje
als 'n traan in moederoud gezichtje
dat jaren leed en 't nimmer kloeg.

De visscher als een moede man,
die 't want nu voor het laatste legt,
had zijn ‘Onze Vader’ stil gezegd
en lei zijn hoofd en rustte dan.

De waatren ruischen, ruischen zacht,
de binten, 't wantje, kraken even;
er is geen leefgerucht, geen leven
dan 't twinkellichtje, wijd in nacht.