Zangen van hoop

[p. 15]

De Verloren Moeder (aan Mevr. Berns)

Stil suizlen de zonnen door 't ruim en vragen niet
waarom zij wentlen, 't eeuwig ruim omhoudt hen vast;
stil ruischen de zeeën en eeuwig daalt en wast
haar blank gelaat en eeuwig ruischt haar eeuwig golvenlied.

Stil bloeien de bloesems, de vruchten en worden getast,
de menschen en de volken bloeien, zinken in het niet.
Zooals een tuinder rondgaat en zijn akkers wiedt,
zoo wiedend komt gij, Dood, in aardtuin, en verrast.

En ginds daar schreit een weduw, hier een amper kind
en allen klagen, schreien, allen gij vindt
bereid te volgen u en hare lieve doode.

Maar! 'n oude moeder aan sponde van haar kind
die 't dragen, het verwachten, en 't bloeiend opgaan zint
o bitter! waar haar, arme, 't eerst bereid de zoode.