Wat zang en melody

[p. 74]

Nu is.

Nu is een groote rust in mij,
zooals in man, die met zwaar wrochten
onweer en golven heeft bevochten
op menschen ziet wier leven redde hij.

Ik kan het leven nu zoo dragen
alsof ik nimmer, nimmer schreide,
ik kan nu alles weer verbeiden,
door vreugd om jou kan 'k alles dragen.

En als ik aanstonds sterven moet
en 't dichtgaan van mijn oogen weet,
dan zal veel 'minderen mijn leed
gedachte, dat jij mij behoedt

en bij mijn doode lijf zult waken
en kussen op mijn doode mond,
dat jij de zwarte aarde-grond
op mij, met bloemen mooi zult maken.

met jóuw beweeg, en jóuw gebaren
met je handen zacht en oogenstaren.