Wat zang en melody

[p. 42]

Klacht.

Gij zoete lief wier stemme mij omzingt
en wier beglansde oogen als zonnen om mij schijnen
wier zuiver zoet gebaren met wuiven mij omdeinen
en wier verheerlijkt woord juichend mijn hart bespringt,

O gij mijn zoete lief, vrouwe van louter goud
die als late najaarsluchten zijt zoo stormvol en bewogen;
die als een nachtbosch zijt van maanlicht overtogen
zoo zalig en zoo stil, die dartel ende stout

gelijk een vink kon wezen klinkend van meiezang
springend om 't nieuwe licht, -
die God en aarde droeg gespiegeld in 't gezicht;
naar uw bloeiend rooden mond ach zoo mijn arm verlang'

het schreit, het bidt u weer te komen,
bij mij, arm ende stil, zoo arm, van àl benomen.