Wat zang en melody

[p. 36]

De vrage.

De avond was stil in de zwarte laan,
de huizen stonden blind zonder bewegen,
en op de paden stil erheen-gelegen
was alles weg, en stil ter rust gegaan.

De maan scheen zilverlichtend in je oogen
en om je slapen maalde hij een krans,
omzilverde met hippend plekgedans
je hoofd en hals, en fijne lijvebogen.

En vreemd en ver een zachte vogel floot
een diep en donker lied uit 't duister van den nacht,
en zij aan zij als lid van reuzenwacht
gestorven starren dood, stonden de boomen, groot.

Wij hebben niets gezegd en niets begrepen
maar vreemd als in 'n droom elkander aangestaard
in de oogen groot, de vrage, onverklaard,
als antwoord vast de handen saamgeknepen.