Wat zang en melody

[p. 35]

Angst.

Het land was zwart

en al de heuvels sliepen

onder een zwarte wa, met zwiepen

sloegen stralen schitterlicht gril door het zwartste hart.

Guirlanden diadeemen kwamen er even hangen
en blauw en witte bloemen in wild gedegen lijnen,
het licht kwam plots je oogen openschijnen
en witte helle lichten in hunne diepten prangen.

Een zware mannenstem gromde uit verre diepten,
de roffels van die stem gromden de wolken na
en vallend naar omlaag deden ze d'aarde rillen.

De boomen sidderden en vogels angstig piepten,
wild loeiend joeg de wind de roffels achterna
in wilde steigerwoe' en hondendol omgillen.