Wat zang en melody

[p. 30]

Nu liefste.

Nu liefste scheidt ons bosch en wei en zee
en mijlen, mijlen donkre dorre landen,
en uren gouden zongeslagen stranden,
en meer en meer nog, en wij twee

nu in mijn hoofd gaan éen zijn,
en onze oogen met een zachten schijn
duiken diep in elkaar, en staren
alsof wij niet gescheiden waren.

En hoe het stadsgerucht ook aan mijn ooren slaat,
en vol geweld maakt 't hart van mijn bezinnen
en geen gepeins mijn doezend hoofde laat,

je open oog voor mij te lichten staat....
en 'k spreek ermee en lonk het toe, van binnen,
en ál 't geraas dan weer voorbije gaat.