Jonge Mei

[p. 12]

'n Lentedag.

De Pieper zong in 't hooge riet

de zon was aan het stoven -

de vanebloemetjes erboven

die negen, met het lied.

De weg was smal, de dijk was groen,

het watertje vlood rustig,

'n spreeuwe was pik-pik aan 't doen

fladfladderende lustig.

'n Blonde wrong, 'n witte voet

die heel kort in de teenen,

daarboven rozig zachte gloed

van slanke ranke beenen.

En dan weer wit en dan weer goud

van 't jurkje en je oogen;

eerst keek je vrij, eerst keek je stout,

toen 't nekje werd gebogen.

[p. 13]

 

Maar 'k zag toch wat het halsje liet

 

en wat nog school daar onder

 

ai mocht ik! verder dorst ik niet,

 

maar blank was het bijzonder.

 

 

 

De pieper zong maar, zong maar zong!

 

ik kon zijn hart begrijpen;

 

mijn oude hart werd zelve jong,

 

'k ging mijn snorpunten slijpen.

 

 

 

Zoo'n jongen dag! zoo'n jonge zon!

 

en zooveel jonge dingen!

 

en 't oude hart dat weer begon

 

licht-liedeken te zingen.

 

 

 

Zing maar van zon, zing maar mijn hart

 

van 't lichte, schoone, jonge!

 

en slaak, uit uwe slaap ontward,

 

uw duizend, duizend tongen.