Een bonte vlucht

[p. 79]

De Russische maaiers.

De avond om de mannen brandde rood
en korengoud dat gloeide om hun leden,
de maaiers moegewerkt met langzaam treden
liepen hun schaduw na, die zwart en groot

voor hen hun banen liep. - In 't land was oproer,
moord en brand ging rond, de werkers vochten
om een beter leven, de werkers vochten om een vrijer wrochten
naar hart en levenswil, en stonden vast en stoer. -

Toen kroop een maat vanuit een schovenhoop
en gaf bericht hen, strijd-oproeppapieren

[p. 80]

 

zij stonden, lazen, zetten zich met vieren

 

de zeisen rug aan rug, om de gouden schovenhoop.

 

 

 

Zij lazen en zij gloeiden diep van binnen

 

en in hun harten zong het hen zoo blij:

 

‘het volk werd sterker steeds, het volk dat won, werd vrij!’

 

Zij lazen ademloos als een brief van heerlijk minnen.

 

 

 

Plots klonk geknetter, 'n helle knal weerklonk,

 

een gouden vlam vloog dol voorbij hun oogen,

 

een rist van gouden vlammen schreven bogen

 

en een van hen, het hoofd voorover, zonk.

 

 

 

Het bloed ontberstte wellend zijne slapen:

 

zij sprongen op als opgeschrikte wolven

 

zich wanend rustig voor gevaar bedolven

 

in 't donkre hol, en plots voor 't oog ontwaren een gloeiend vlijmend wapen.

[p. 81]

 

De zeisen werden groot in hunne handen,

 

zij drongen dicht opeen als golven doen

 

wen die tezaam, opeen, een branding wild bewoên,

 

de monden sloten zich en de oogen spanden.

 

 

 

Soldaten naderden met wild gekrijsch

 

een wilde woede helde de gezichten

 

en uit de wapens spoten stralen lichten,

 

en dichter kwamen zij, sloten een dichte kreits.

 

 

 

Zoo maaiden zij bij dag het gulden koren

 

als zij toen maaiden door de mannen heen,

 

bij rijen mannen maaiden zij ineen

 

en nieuwe rijen gingen zij inboren.

 

 

 

Het bloed was rood aan hunne kromme zwaarden

 

en rood het hout dat het te zwaaien had,

 

de grond werd bloed en zoop zich zat

 

en 't spatte om hen rond, waar hunne zeisen waarden.

[p. 82]

 

Ten avond in het donker zijn zij strak gevallen

 

in de doorschoten hoofden, groot de oogen, licht,

 

de handen vastgegroeid om de polshouten dicht,

 

en om hen neergemaaide honderdtallen