Een bonte vlucht

[p. 41]

De Nood.

Toen klopte aan den kamerwand
een schuchter ijle zwarte hand

‘waak op! ik ben 't! de Nood!’

Ik zei, ik ken u al zoo wel
gij met uw grauwe zwarte vel,

hoe? heb ik u genood?

'k Heb lang gewerkt, ben moegeslaafd,
wensch nu dat rust mijn lijf wat laaft,

hoe stoort gij mij zoo snood?

‘Gij hebt mij niet genoodigd niet
maar ik heb u iets te zeggen, iet,

hoor 't aan, speel niet zoo groot!’

[p. 42]

 

‘Het kindje dat uw kind zal zijn

 

moet ik van 't lot begeleider zijn

 

van 't dragen - tot den dood.’

 

 

 

Begeleidt het, 'laas! maar laat het iet,

 

neem het zijn trots en daadkracht niet,

 

neem het zijn haat en weerstand niet;

 

zoo anders... bleef het dood.

 

 

 

Toen ging er langs den kamerwand

 

een schuwe ijle zwarte hand:

 

grauw-luidloos vlood de nood.