|
| |
Van de kennisse van den eyghen niet.
| |
Siet de wijse fol. 357.
O Mensch, leert kennen uwen eyghen niet,
En daer aendachtich vroegh en laet op siet:
Op dat ghy daer op bouwt d' ootmoedicheydt,
Die tot 'nen grondt der deughden u bereydt!
Al dat ghy zijt, dat ghy hebt, dat ghy doet,
Van uwen Schepper 't al u comen moet.
Waerom is 't dan dat ghy wilt zijn gheacht,
Na eer, na glorie onghereghelt tracht?
Wat roemdy, oft iet niet ghegheven waer,
Die 't hebt van Godt ontfanghen al te gaer?
Gheeft hem alleen dan glorie, lof en eer,
Die hy met reden ievert al te seer.
Die ghy hem steelt, als ghy iet toe u schrijft,
| |
| |
Als u den windt van d' ydel glorie dryft,
Als ghy u selven ergens in behaeght,
U deught, u goedt den Heer niet op en draeght.
Hoe snel verdwijnen sou die ydelheydt,
Waerdy tot 't dal van uwen niet gheleydt:
Daer sou u selvens achtingh gansch vergaen,
Daer soud' alleen na d'eer uw's Scheppers staen:
Die u daer gheven sou sijn hemelsch licht,
Daer me verclaren u vergroost ghesicht:
Waer ghy me kennen soudt de rasernij,
Daer u soo toe verleydt u hooveerdy.
Die ghy verfoeyen soudt dan al te seer,
Uyt u ghemoedt verbannen meer en meer,
Het dal dan van den niet u worden sou
Een dal der tranen van oprechten rouw.
Om dat ghy van sijn gaven aen den Heer
Ghestolen hebt soo langhen tijdt sijn eer;
Ghenomen hebt in lof een ydel vreught,
U buyten Godt in deught, in 't goedt verheught.
Dat ghy verheven hebt hier willen zijn,
Dat u een anders eer ghedaen heeft pijn,
Een anders val en oneer heeft behaeght,
Al oft ghy u daerom dan grooter saeght.
Dat ghy op 's menschen ooghen hebt ghelet,
En daerom meest u wercken hebt besmet,
Niet puer altijdt ghemeynt en hebt Godts eer,
Verblindt door u eergiericheydt te seer.
Och oft dit licht door heel de wereldt scheen,
Haest d'ydel glorie dan allom verdween,
Haest Godt alleen sou groot zijn in dit dal,
Verheven en in alles 't zijn hier al.
| |
| |
| |
Van d'Ootmoedigheydt
Op de wijse: Le vent qui vient &c.
Die d'Ootmoedicheydt betrachten
Die be-co-men al-len deught,
Die de wereldts eer verachten
Zijn in Godt altijdt verheught.
Saligh is hy die ghevonden
In Godts licht heeft sijnen niet,
En belijdt hem t'alle stonden,
Soeckt versmaetheydt, achtingh vliedt.
DIe d'Ootmoedicheydt betrachten
Die de wereldts eer verachten
Zijn in Godt altijdt verheught.
Saligh is hy die ghevonden
In Godts licht heeft sijnen niet,
| |
| |
En belijdt hem t'alle stonden,
Soeckt versmaetheydt, achtingh vliet.
2. Wie is die den niet wilt kennen?
Wie wilt d' ooghen daer op slaen?
Niemandt wilt hem dat ghewennen,
Om de hooverdy t' ontgaen.
3. Waer't dat w'onsen niet doorsaghen,
Waer hy ons staegh in 't ghesicht,
Als de minste ons te draghen
Waer ons dan oock al te licht.
4. Noot wordt nedricheydt ontnomen
Hem die sich is openbaer,
Swaerlijck is die te becomen,
Want die kennis is te swaer.
5. Wie wilt hem oock soo versterven
Dat hy niet sal willen zijn?
Want de achtingh wy noot derven
Dan met droefheyt en met pijn.
6. 't Is in neerheyt al gheleghen,
Want van haer comt alle goedt,
Die tot alle deught sal weghen,
De ghebreken sterven doet.
7. Nedricheydt voor grondt wilt stellen
Van den bouw die ghy hebt voor,
Dus den vyandt noot hem vellen
Sal ter aerden ergens door.
8. Siet de duyvels met u gecken!
Wanneer ghy bouwt sonder grondt,
Want al wat ghy op wilt trecken
Blasen sy om verr' terstont.
| |
| |
9. 't Wilt wel gheestelijck al worden,
Maer 't beginsel 't al vergeet,
Niemandt wilt daer toe sich porden,
Van die deught men't minste weet.
10. Wat sal u het kleet doch baten,
Als den gheest u soo ontbreckt,
Die d' Ootmoedigheydt doet laten,
Dickwils meer tot grootsheydt weckt.
11. Gheestelijck ick 't kleet sal noemen
Dat tot nedricheyt u dient,
En voor wereldts sal ick doemen
Dat gh'om d'achtbaerheyt bemint.
12. Ah bemint den grondt der deughden,
Het plantsoen, het sop, 't behoudt,
't Is den oorspronck aller vreughden,
Met de liefde Godts ghetrouwt.
13. Iesv, die voor al ons leeren
Die schoon deught hier comen zijt,
Wilt ons hert tot haer doch keeren,
Die bewercken doet altijdt.
|
|
Auteursrechtvrij
