Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
Op de vvijse: Als Daphnis d' overschoone maeght.
O Mensch, die ick soo seer bemin,
Waerom neemt ghy gedurich van my de vlucht?
Ghy staet soo diep in mijnen sin,
Dat te wesen hier met u is mijn ghenucht,
Om u te soecken ben ick ghecomen
In't dal der tranen, in ghebreck en noodt.
Daer heb ick u natur' aenghenomen
Daer in besuert heb ick de bitter doot:
| |
[pagina 508]
| |
Dees groote liefde kent,
U aenschijn tot my wendt
Hoe comt dat ghy weerspannigh zijt?
Naer u my laet loopen soo menighen tijdt.
'k Heb u bemint voor allen eeuw,
Om te trecken genadich u uyt 't verdriet,
Ick loop u naer met groot gheschreeuw,
Op dat ick u sou brenghen tot mijn gheniet,
U weder-keeren my niet sal baten,
Maer u het wesen sal nut en te goet:
U sal ick maecken rijck boven maten,
'k Sal edel maecken u, blij van ghemoedt:
En haet u selven niet,
Nae u gheluck doch siet,
Wat vliedt ghy my met pijn en moet,
My, die niet en soeck dan u opperste goedt.
Is't dat ghy loopt de schoonheyt naer,
En daerom van my stadich oock nemt de vlucht:
In my de schoonheydt al te gaer
Is oneyndich besloten, soeckt daer ghenucht.
Uyt my is comen wat kan behaghen,
In my is 't bleven noch volmaeckter al:
Tot my u keert dan, naer blijft niet jaghen
Mijn schepsels in het ydel tranen dal:
De schoonheydt self bemint,
Op u soo seer ghesint,
En laet u niet bedrieghen meer,
Den schoonsten besint, uwen Godt, uwen Heer.
My deert te seer het ongheluck
Van u ziel, die soo langh hier verloren gaet,
Met schand' die en met swaren druck
Nae de schijnen van 't goedt soo verblint hier staet.
Die 't eeuwich goedt noch eeuwich sal derven,
En noot becomen hier waerachtich goedt,
Maer dusent dooden eeuwich sal sterven,
Blijft loopen naer de schaeyen u ghemoedt.
Hier eens nu wel op let,
| |
[pagina 509]
| |
Niet uyt den sin dit set:
Want naermaels sal het zijn te laet:
Wilt leven nu, sondaer, wilt leven nae raedt:
In my is't al, daer buyten niet,
U tot my dan eens keert, van my vlught niet meer:
't Is langh ghenoech met groot verdriet
Nae't bedrogh en de loghen ghetracht soo seer.
Wellust des werelts, schatten, en prachten
En zijn niet machtich rust te gheven 't hert,
Daer gh' om nochtans die hebt gaen betrachten,
Hoe seer dat ghy van hen bedroghen wert.
't Is langh ghenoech ghefaelt,
't Is langh ghenoech ghedwaelt,
Niet meer my wederspannich zijt,
Keert weder, keert weder, my, sondaer, verblijt.
Siet wat ghy my al hebt ghecost,
'k Heb met dusent verdrieten, en sware pijn,
Met mijn vijf wonden u verlost,
Soo ondanckbaer en hoorde my niet te zijn,
Ghy behoort self my neerstich te soecken,
Die u ghesocht nu heb soo langhen tijdt,
En naer ghejaeght heb in alle hoecken,
Maer onbeleeft tot my ghy altijdt zijt.
Hoe langh blijft ghy soo blint?
Tot my soo onghesint?
Wat is't dat u in my ontbreckt?
Wat is buyten my, dat met reden u treckt?
Ghy haet hem, die u soo bemint,
Die soo nydich u haten bemint ghy seer,
Die u ter doodt toe heeft ghedient,
Daer van gaet ghy vluchten hier t'allen keer.
Leeuwen en beirren, die u vernielen,
Gaet ghy ghedurich loopen in den mondt,
En van my loopt ghy, die voor de zielen
In alle leden ben soo seer ghewondt:
U ooghen slaet op my,
Aenschout mijn open zy,
Hebt dernis met mijn bitter pijn,
| |
[pagina 510]
| |
Wildy my oock herder als steenen niet zijn.
|
|