Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen

Bedeylt indry deelen

Op de woorden van den 119. Salm. Wee my dat mijn pelegrimagie verlenght is.

Op de vvijse: Als ick gae bepeysen etc.

Wee my dat verlenght is mijn ballinghschap soo seer,
Van u ghescheyden, alder-soetsten Heer,
Die moet suchten // en moet duchten in verdriet,

[p. 486]

 

 

Dat ick noch moet derven u te soet gheniet.

 

 

 

WEe my dat verlenght is mijn ballinghschap soo seer,

 

Van u ghescheyden, alderliefsten Heer,

 

Die moet duchten // en moet suchten in verdriet,

 

Dat ick noch moet derven u te soet gheniet.

 

 

 

't Is m'al een vernoeien wat hier beneden is,

 

Dat ick u, allen mijn wellust, ghemis,

 

Comt m'ontbinden // laet m'u vinden eenigh goedt,

 

Die my soo verlanghen naer u wesen doet.

 

 

 

'K Gae hier somtijdts klimmen tot u gheluckigh Hof,

 

Daer ick hoor singhen uwen hoochsten lof

 

All' u vrienden // die u vinden wonder soet,

 

Eeuwich hen ghenieten die u aenschijn doet.

 

 

 

Daer wort meer ontsteken, daer groeit meer het gehaeck,

 

Als ick van verre hun wellusten smaeck,

 

Die verwecken // tot hen trecken heel mijn hert,

 

Dat u moet ontbeiren in gheween en smert.

 

 

 

Is't dat ick beneden mijn ooghen weder slae,

 

De boose wereldt daer me overgae,

 

Dusent sonden // 't hert my wonden tot den grondt,

 

Sonder vrees die hier gheschieden t'allen stondt.

 

 

 

'kSien de groote blindtheyt van't menschelijck geslacht,

 

Dat oock de swaerste sonden niet en acht:

 

Sonder schroomen // gaet ontoomen hem tot 't quaedt,

 

Altijdt uyt om eer, wellust en eyghen baet.

 

 

 

Wee my dat verlenght is mijn ballinghschap van u,

 

O grooten Godt, die 't leven ben soo mu.

 

Laet my scheyden, sonder beyden, uyt dit dal,

 

Om u te ghenieten, onghemeten Al.