Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
[pagina 463]
| |
Op de wijse: Cloris la clartè du soleil. Seght ons, o schoonste, die soo brandt,
Hoedanich is u Lief, dat ghy soeckt t' alle kant,
Daer gh' alle schepsels om verlaet,
En gheheel, En gheheel uyt u selven gaet?
SEght ons, o schoonste, die soo brandt,
Hoedanich is u Lief, dat ghy soeckt t' allekant,
Daer gh' alle schepsels om verlaet,
En gheheel, En gheheel uyt u selven gaet.
Mijn lief root vervvich is en vvit,
En om het schoonste vind' ick hem van lit tot lit,
En minnelijck ver boven al,
Dat bemint, dat bemint wordt in 't tranendal.
Sijn lppen dat zijn lelien,
Den alderbesten mirrhe comt ghedrupt uyt hen,
Sijn Keel is boven maten soet,
| |
[pagina 464]
| |
Die gheheel, die gheheel 't hert versmilten doet.
Hy is heel weert te zijn besint,
Soodanich is mijn Lief, en hy is mijnen vrindt,
Ja mijnen Bruygom oock is hy,
Die hier is, die hier is soo ghemeyn met my.
Die my nae hem ghemaeckt heeft schoon,
En door die schoonheydt hem ghestelt in my'nen throon
Aen my ghehecht met liefdes bandt
Voor soo langh, voor soo langh, als mijn liefde brandt.
O dochters van Ierusalem,
Oh hadt ghy eens ghekent de soetheydt van sijn stem,
Ghy sout daer toe verleghen u
Al 't ghepraet, al 't ghepraet van de wereldt mu.
Oh waer sijn schoonheydt u bekent,
Haest soudy alle ander liefde zijn ontwent,
Sy wordt bemindt noodsaeckelijck
Claer aenschouwt, claer aenschouwt in het hemelschrijck.
Sy is de Beke van vvellust,
Daer 't wel geluckick hert den dorst me eeuwich blust.
Want sy oneyndelijk is groot,
Die daerom, die daerom en verveelt oock noot.
Wat schoonheydt ghy hier siet, uyt haer,
Dan afgrondt aller goedt, is comen al te gaer.
Wat schoonheydt ghy op aerd' bemint,
Die in haer, die in haer onghemeten vindt.
Mijn Lief is groot oock sonder pael,
Die hem gheschoncken heeft aen ons soo menich mael,
Die van sijn goeden eeuwelijck
Soect ons al, soect ons al eens te maecken rijck.
Ah smaect en siet dat hy is soet,
Siet dat hy is oneyndich-schoon, oneyndich goedt:
Op dat gh' em nemt tot Bruygom aen,
Om met my, om met my eens te zijn voldaen.
Tot u, Beminde, keer ick my,
Maeckt 't hert van al 't gen' dat ghy niet en zijt eens vry.
Op dat 't oock vry eens van verdriet
U te meer, u te meer t' allen eeuw gheniet.
|
|