Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
Op de wijse Van 't ballet van den Cardinael Bourgese. Mensch, sal ick altijdt minnen
U sonder weder-min?
Tot my wilt eens beginnen
Te keeren uwen sin.
Siet mijn hert tot u
| |
[pagina 458]
| |
ont-lo-ken
 In liefde dat soo brandt.
Heeft u iet in my ontbroken,
Dat gh'uyt u hert my bant?
MEnsch, sal ick altijdt minnen
U, sonder wedermin?
Tot my wilt eens beginnen
Te keeren uwen sin.
Siet mijn hert tot u ontloken
In liefde dat soo brandt.
Heeft u iet in my ontbroken,
Dat gh'uyt u hert my bant?
'k Heb my aen u ghegheven,
Niet eens, maer menichfout,
Op dat ghy eeuwich leven
Gheluckich in my soudt,
Siet my u soo seer beminnen,
Wat is 't dat u weerhoudt?
Siet de vriendtschap my beginnen,
Wat blijft gh' in liefde kout?
Wat magh mijn liefd' ontbreken
Meer als die van den mensch?
Die machtich is 't onsteken
De liefde nae ghewensch,
Is het om dat 't is de mijne?
Dat 't Godt is die bemint?
| |
[pagina 459]
| |
Tot verlossingh dat mijn pijne,
Mijn dierbaer bloedt u dient.
Ick magh my wel beclaghen,
Die u soeck t' alle ty,
Dat gh' u altijdt blijft draghen
Soo onbeleeft tot my,
Die soo langh naer u blijf jaghen
In hoochster minnen-brandt,
Daer ghy niet en wildt naer vraghen,
't Hert elders is verpandt.
't Hert dat ick tracht te vanghen
In mijn reyn liefdes net,
Aen nieten dat verhanghen
Mijn soete jacht belet.
Mijn ghesmeeck dat blijft verachten,
En nerghens op en past.
't Is met alle sijne crachten
Soo aen mijn schepsels vast.
Maer kander schepsel wesen
Soo weert te zijn bemint,
Dat ick soo uyt-ghelesen
Daarom niet zy besint?
Ick, den afgrondt aller goeden,
Van all' dat hier u treckt.
Ick versad' alleen ghemoeden:
Tot my u hert verweckt.
Mijn schepsels u bedrieghen,
Hoort doch naer mijn vermaen,
Als windt die haest vervlieghen,
En noot en blijven staen,
Die in slaep u soetjens wieghen
Met hunnen valschen schijn,
Die in hun beloften lieghen,
Ontrouwich altijdt zijn.
Wilt ghy my dan weerlegghen,
Waer in alleen m' en vint
Al dat sy toe u segghen,
All' daer gh' hen om bemint?
| |
[pagina 460]
| |
Sy beloven u ghenuchten,
Ghesaeitheydt van u hert,
Maer hen volghen niet dan suchten,
Hier en hier naer-maels smert.
Den Mensch.
Siet, Heer, ick ben ghevanghen,
'k Ken nu u schepsels aerdt,
Ick wil u aan nu hanghen,
My nu soo gh' openbaert,
Vliedt van my, vliedt aerdtsche lusten,
Ghemenght met bitter gal,
In den Heer gaen ick nu rusten,
'k Gaen vinden mijnen Al.
|
|