Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
Op de wijse: Cruelle despartie. Wie sal my doen vermonden
De bitter smert,
En al de diepe wonden
Van mijn droef hert?
WIe sal my doen vermonden
De bitter smert,
En all' de diepe wonden
Van mijn droef hert?
Ick gaen in suchten treuren,
Benauwt en bangh,
Mijn hert dunckt my te scheuren
Van groot ghedrangh.
't Hert, dat in dusent perssen
Verplet nu light,
Die my altijdt ververssen
Hun swaer ghewicht.
Een uer dunckt my te duren
Wel dusent jaer,
Die ick al moet besuren
In druck en vaer.
| |
[pagina 408]
| |
Den nacht comt my ontrusten,
Die rusten doet,
Wat magh my hier dan lusten,
Vremt van mijn goedt?
Den daegh'raet my verlanghen
Doet naer den nacht,
Die naer den dach weer hanghen
Doet mijn ghedacht.
My dunckt ick gaen verloren
In 's vyandts strijdt,
Die heeft mijn doodt ghesworen
Uyt helschen nijdt.
De Hel dunct my te naecken
Met groot ghevaer,
Begint my te doen smaecken
Haer pijn soo swaer.
Ick roep tot Godt, verladen
Met druck en wee:
Treckt my door u ghenaden
Uyt dese zee.
Daer ick nu gaen in sincken
Sonder weerhoudt,
Laet ghy my dan verdrincken,
Van my ghetrouwt?
Dat my oock 't merch des herten
Doorgaet soo seer,
Doorgit met dusent smerten
't Hert meer en meer.
Maer als ick dus gaen claghen,
Brisch als den leeuw,
Dunckt my Godt te mishaghen
Mijn droef gheschreeuw.
Dit is dat my doet sterven
Weer een nieuw doodt,
Dat ick sijn hulp moet derven
In desen noot.
'k Roep dan: Wilt my verdraghen
Die eens waert mijn,
| |
[pagina 409]
| |
Waer wildy my verjaghen
In dese pijn?
'Ken kan dogh niet meer leven,
Heer, sonder u,
Mijn crachten my begheven,
Van stryden mu.
U vrees het merch comt-suyghen
Uyt mijn ghebeent,
Doet 't hert ter aerden buyghen,
Te seer versteent.
Die my soect te vernielen
Tot allen stondt
Is m'altijdt op de hielen
Met open mondt.
Beschermt my doch van boven
Voor desen Leeuw
Op dat ick u magh loven
In allen eeuw.
|
|