Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
Op de wijse: Bellissima Mittilla. Hoe vierigh gingh daer soecken
D' oude sonderss' wel bekent,
Haer Lief in alle hoecken,
Die reyn liefde on-ghewent.
Ghelijck 'tdoorschoten hert,
| |
[pagina 322]
| |
 Gansch dorstich en vol smert,
Naer 't water haeckt;
Dus bleef daer onvolmaeckt
Tot dat sy Iesum vondt
Magdalena, seer door-wondt.
HOe vierigh gingh daer soecken
d' Oude sonderss', wel bekent,
Haer Lief in alle hoecken,
Die reyn liefde onghewent.
Ghelijck 'tdoorschoten hert,
Gans dorstich, en vol smert,
Naer 't water haeckt;
Dus bleef daer onvermaeckt
Tot datse Iesum vondt
Magdalena, seer doorwondt.
Het vier, in haer onsteken,
Haer naer Simons huys joegh seer,
Daers' oock die wonder beken
Heeft gheschoncken aen den Heer,
Der tranen eenen vloedt,
Verr' boven wijnen soet.
O vremt gheschrey!
Des Heerens voeten bey
Heeft sy daer me ghespult,
Van den hemelsch-dauw vervult.
O wonderwerck der minnen!
Siet een vrouw van quaden naem
| |
[pagina 323]
| |
Tot vremden huys gaen binnen,
Daer soo weynich aenghenaem:
In volle maeltijdt gaen
Aen 's Heeren voeten staen
In eenen traen,
Die wassen daer me gaen,
Die wissen met het haer,
Die ghedurich kussen daer.
Met salven, hooch van weerden,
Heeft sy daer haer Lief vereert,
Dus mildt den Heer aenveerden
Haer de liefde hadt gheleert.
Maer lieffelijcker geur
Den Bruygom storten veur
't Bedroeft ghemoedt,
Ghejaeght tot 'teeuwich goedt,
't Hert nu ghewassen reyn
Aen de levende fonteyn.
't Hert, dat seer hoorden tieren
Hy die oock de herten siet,
Beschaemt tot in de nieren,
Om 't vuyl leven dat sy liet,
Met rouw en grooten haet
Gram over haer misdaedt.
O snellen keer!
Dat sy nu minden seer
Heeft sy soo haest versmaet,
Inder eeuwicheydt ghehaet.
Haer crachten al te samen
Hunnen toevlucht tot den Heer
Met grooten oodtmoedt namen
Om ghenade riepen seer,
Uyt een ghemeurselt hert,
Dat nu des Heerens werdt
Door liefdes vier.
Die oock ter doodt toe hier
Ghestadich is volvuert,
Inder eeuwicheydt nu duert.
| |
[pagina 324]
| |
O spieghel van bekeeringh,
Van een rouwich, droef ghemoedt,
Maeckt dat gh' ons dient tot leeringh
Tranen met u storten doet,
Verfoeien ons misdaedt,
En schouwen alle quaedt,
Door u ghebedt.
Op dat wy onbesmet
Met u eens sien den Heer,
Die ghy nu gheniet soo seer.
O Heer, die door u stralen
Soo een sonderss' hebt bekeert,
Doet die op ons oock dalen,
Dat gh' ons herten oock verheert,
Tot rouw die heel verweckt,
Door liefd' in stucken breckt,
Op dat wy u,
Den last der sonden mu,
Ghetrouwich hanghen aen,
Naer u vriendtschap altijdt staen.
|
|