Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
Op de vvise Van de boerinnen.
De Gheburen.
SEght ons vrienden vanden Heer,
Die u jonstigh is soo seer,
Die hy door sijn gheesten
Heeft ghenoot ter feesten
Van het nieuw gheboren Lam,
Doen 't den mensch verlossen quam.
Seght ons all' doch, jonck en oudt,
Wat gh' in Bethleem hebt aenschout,
| |
[pagina 43]
| |
Wilt ons doch verclaren,
Wat u is ervaren,
Deylt ons med' u wonder vreught,
Dat wy met u zijn verheucht.
De Herders.
In de midden van den nacht,
Doen wy 'tsamen hielen wacht
Over onse schapen,
Als de Vorsten slapen,
Is ghesonden Gods ghesant
Tot ons, Herders, op het landt.
Doen heeft ons Gods licht vervaert,
Daer den nacht van was verclaert:
Maer den Gheest des Heeren,
Die sijn comst quam leeren,
All' ons, vrees in corten tijdt
Heeft verkeert in groot jolijt.
Doen hy ons broght die bly maer,
En ghetuyghde openbaer
Dat hy was gheboren,
Die ons, all' verloren,
Sou ghenadich uyt den noodt
Gaen verlossen door sijn doodt.
Seer veel gheesten doen tot hem
Zijn ghedaelt, met helle stem
Glorie die God songhen,
Dat ons herten spronghen,
Die den mensch, recht van ghemoedt,
Wenschten vred' in 't hoochste goedt.
Doen zijn wy met blijschap saen
All' naer Betlheem ras ghegaen,
Daer w' in doeckskens vonden
Een kleyn kindt ghewonden,
Op een weynich hoys gheleyt,
In een kribb' dat lagh ghespreyt.
Voor die krib de Moeder sat,
Die het kindt ter aerd' aenbadt,
Ons ghemeyne Moeder
| |
[pagina 44]
| |
'Bad aen onsen broeder,
Die sy ons maeght heeft ghebaert
Daer wy all' door zijn bewaert.
Haren Bruygom stemmich seer
Met haer knielde voor den Heer,
En wy all' te gader
Quamen doen wat nader,
En aenbaden 't samen 't kindt,
Dat hel, aerd' en hemel dient.
Ieder sich doen droencken sagh
Aen 't kleyn kindt, dat daer soo lagh,
Voor twee stomme dieren,
Die men sagh als vieren
Die teer lekens van den Heer,
Die van kouw doen beefden seer.
Maer hoe seer doen ons ghemoedt
Was vervreucht in 't hoochste goedt,
Is niet uyt te spreken,
Want daer toe ontbreken
Ons de tonghen en 't verstandt,
Ick laet staen den liefdes brandt.
Self doch dan bevroeien gaet.
Ons jolijt, groot boven maet,
Om in vreucht te swemmen,
En met luyde stemmen
Godt met ons te loven all',
Die ons nu verlossen sal.
|
|
