Haags duet

Zondag 3 mei

Het nieuws over Duisenberg wordt bekend. Hij is benoemd voor acht jaar, maar heeft beloofd tussentijds te zullen aftreden. Een lelijk compromis. Materieel wordt de eerste termijn van de ecb-president gedeeld. Dat is strijdig met het Verdrag van Maastricht. Zijn opvolger is al aangewezen en ook dat is strijdig met het verdrag. Want vóór elke benoeming moeten ecb en Europees Parlement worden geraadpleegd. Wat heeft het voor zin verdragsteksten op te schrijven als Frankrijk zich er niet aan houdt? Er zijn nu vier grote landen in het bestuur van de ecb vertegenwoordigd en twee kleine: Finland en Nederland. Ik had liever drie/drie gezien. De Fransman is Noyer. Die is voor vier jaar benoemd. Over vier jaar wordt hij dus door

[p. 101]

een andere Fransman vervangen en wie kan dat anders zijn dan Trichet? Men kan nu wel zeggen dat Duisenberg zijn eigen ogenblik mag kiezen, over vier jaar vliegt hij eruit. Wat voor geloofwaardigheid heeft het Stabiliteitspact nog, waarin regeringen plechtig hebben beloofd te streven naar een begroting ‘dicht bij evenwicht of in overschot’? Het verkiezingsprogramma van de PvdA kan dat bij een economische groei van twee procent niet bereiken. Wat schreef de grote Zweedse kanselier Oxenstierna aan de minderjarige koning wiens voogd hij was? An nescis, mi fili, quantilla prudentia orbis regatur? (Weet je dan niet, mijn zoon, met hoe weinig verstand de wereld wordt geregeerd?) Aan ons heeft het niet gelegen.

Op 14 juni 1996 heb ik Philippe Séguin in Brussel ontmoet, toen wij daar ter gelegenheid van het 150-jarig bestaan van de Belgische Liberale Partij moesten spreken. Hij zei mij daar: hou toch op met die emu-criteria, het is een politieke beslissing. Eerder hadden Giscard d'Estaing en Helmut Schmidt iets soortgelijks gezegd. Maar wij hebben voor een economische, niet een politieke euro gestemd. Op 7 maart 1997 zijn Hans Hoogervorst en ik naar Bonn gereisd. Daar hebben wij staatssecretaris van Financiën Stark, president van de Buba Tietmeyer en Kohls naaste Berater Bitterlich gesproken. De laatste aan het diner bij Peter van Walsum. Met overal hetzelfde liedje: de criteria moeten strikt worden toegepast, anders doen wij niet mee. Dat laatste was natuurlijk een loos dreigement. Maar hoe anders over te brengen dat het ons hoog zat? Vervolgens kwam Karl Lamers, de buitenlandwoordvoerder van de cdu, mij in Den Haag bezoeken. Dat was op 9 april 1997. Die kwam pleiten voor Italiaans lidmaatschap, want dat scheelde Prodi en Ciampi zo veel rente. Op 5 juni 1997 heb ik met Juncker in Luxemburg gesproken. Op 28 september van dat jaar met Otto Lambsdorff in Rome. En op 14 oktober met Stoiber in München. Die was het helemaal met mij eens, zei hij, en waarom bonden de Nederlanders de kat de bel niet aan? Wat een Zivilcourage! In het emu-debat in de Kamer heb ik ge-

[p. 102]

zegd dat maar één man in Duitsland de macht heeft. Jacques Wallage was zo onverstandig dat te betwisten. Dan kent hij Duitsland niet.

Verder jongerenbijeenkomst in Delft. Hans Hoogervorst had weer een prima tekst voor mij geschreven. Talkshow met Lenferink. Acht jaar geleden, na mijn eerste Algemene Beschouwingen, ben ik met hem in rur geweest. Ik vond hem toen erg aardig. Nu nog steeds.