Grensverkenningen. Dagboek van een Eurocommissaris

Maandag 25 augustus

Vandaag was Fringe-day. Aan het einde van de ochtend Elizavieta Bam van Daniil Harms, geschreven in 1927. Harms is vermoord in 1942. Een onbegrijpelijk stuk, zwaar onder de invloed van het Russische futurisme. Tekst was niet te volgen, mise-en-scène leek nergens op. Weg ermee. Vervolgens Under Milkwood van Dylan Thomas. Een onemanshow door Guy Masterson en een echte tour de force, want hij speelde elk personage zonder dat iemand eraan te pas kwam. Alleen wat geluiden, zoals een orgel (Organ Morgan) of een varken. Thomas beschrijft een verdwenen wereld: de Romantiek. We luisteren belangstellend maar zijn nu met andere zaken bezig. Aan het begin van de avond Sexual Perversity in Chicago door David Mamet. Knappe dialogen over twee onaantrekkelijke mannen en dito dames, en hun verhoudingen. Tsjechov schrijft ook over verhoudingen maar dit ging uitsluitend over seks en hoe de verwachtingspa-

[p. 245]

tronen van mannen en vrouwen verschillen. Geschreven in de jaren zeventig, de let-it-all-hang-out-jaren. Het laat zien wat daar het gevolg van is. Goed gespeeld, knap gemaakt maar No Thanx. Vervolgens goed gegeten in het hotel de Scotsman. Ten slotte The Bouncers. Een vorm van studentencabaret door vier jongens die voornamelijk de bouncers van een nachtclub zijn maar ook andere personages verbeelden. ‘This is the working class with no options left,’ zegt een van hen en ik moest denken aan die Britse jongens die een weekendje Amsterdam doen just to get pissed. Voorlopig geen behoefte aan meer fringe.