Grensverkenningen. Dagboek van een Eurocommissaris

Vrijdag 30 november

Lunch met Joshua, die per september 2002 naar Nederland terug wil. Hij wil de Kamer in. Dat zal niet eenvoudig zijn. Zijn vrouw is een Engelse advocate - die zal in Nederland wel emplooi vinden. Maar voor politiek-filosofen is dat moeilijker. Wie moet hem opvolgen? Hans Kribbe, die in Oxford promoveert? Of Luuk van Middelaar? Enfin, het duurt nog een maand of negen. 's Avonds naar Knokke, waar ik aankom als het diner al aan de gang is.

Dat diner duurt tot halftwee 's nachts. Ieder zei wat hij wilde. Punten die regelmatig werden genoemd waren: (1) de omvang van de kabinetten - de meesten wilden er een persoon bij - ik vind het geen oplossing voor de werkdruk; (2) meer informele contacten tussen commissarissen; (3) hoe houden we de verhoudingen met het ep goed?; (4) hoe bereiken we de burgers beter?; (5) hoe kunnen we onze reputatie opvijzelen?; (6) meer themavergaderingen; (7) de Commissieadministratie wordt niet goed geleid; (8) de staf is gedemotiveerd; (9) de procedures zijn te zwaar; (10) meer politieke debatten; (11) alle commissarissen moeten terug naar het Berlaymont, als dat klaar is; (12) er zijn te veel a-punten; (13) in Commissievergaderingen praten commissarissen te lang en zijn de conclusies onduidelijk; (14) de Commissie heeft geen strategie; (15) we vinden het proces belangrijker dan het resultaat. Ik zei: (1) de stukken komen te laat; (2) we moeten McKinsey inhuren om naar de procedures te kijken; (3) we moeten afstappen van het non-interventiebeginsel in de Commissievergaderingen; (4) reserveer zes woensdagmiddagen voor oriëntatiedebatten; (5) minder a-punten; (6) niet zo bang zijn voor het ep.

De volgende dag begonnen we om halftien. Weer een ongestructureerd debat, wat jammer was. Prodi opende met de mededeling dat hij vier woensdagmiddagen wilde reserveren, te beginnen om te praten over de uitbreiding en over landbouw. Verder zei hij het gevoel te hebben in de steek gelaten te zijn door de ls. Ook wilde hij een groep economen drie of vier keer per jaar bijeen laten komen om te

[p. 163]

adviseren over de economische groei. Dat idee werd terecht afgeschoten door Mario, die meende dat wij geen nieuwe ideeën nodig hadden - we moesten de oude gewoon uitvoeren. Patten wilde meer Global Equity. Fischler vroeg zich af wat met new forms of governance werd bedoeld. Solbes: wij kunnen niet geven wat de maatschappij van ons verwacht. (Ik was het daar zeer mee eens.) Lamy: we hebben een Europees project nodig voor de tijd na de uitbreiding. Un thème fédérateur = Noord/Zuid, i.e. a global deal. Schreyer wil een Eurotax. Wallström: we vragen te veel van onze staf en van onszelf. Ikzelf merkte op: (1) we krijgen te veel taken en de hele institutionele bias is om ons steeds meer taken te geven: hetzelfde wat ik tegen Blair had gezegd; (2) we zijn geen regering van Europa en we moeten ook geen federalisten zijn; (3) we hebben niets bereikt in ons streven naar kernactiviteiten. 's Middags was het een beetje van hetzelfde laken een pak. Patten: de High Representative moet vice-president van de Commissie worden. Verheugen: de Raad moet wetgeving in het openbaar behandelen. Lamy: we moeten voor de uitbreiding praten over landbouw en de structuurfondsen. On est proche de l'apoplexie documentaire. Vitorino vond alle namen die hij had gehoord voor het voorzitterschap van de Conventie beneden de maat. Denkt hij aan Guterres en aan zichzelf als diens opvolger? De voorstellen over immigratie en asiel worden in de Raad geblokkeerd. Patten: dat zesmaandelijkse voorzitterschap is absurd en Turkije moet meedoen met de Conventie. Ik heb opgemerkt dat we niet moeten verwachten dat de civil society een rol kan spelen bij de integratie van Europa, zoals in Prodi's document staat. Er is voor ons maar één interlocuteur valable en dat is het ep. Verder kritiek op ngo's. Om 17.00 uur konden we goddank naar huis. Jammer want gemiste kans.