Grensverkenningen. Dagboek van een Eurocommissaris

Vrijdag 10 december

Het was de eerste keer dat ik een Europese Top meemaakte en ik moet zeggen: het was een onwezenlijke gebeurtenis. Een strenge controle. Er was een ‘blauwe zone’, waar ik mocht komen, en een ‘rode’, waarvoor ik een speciaal pasje nodig had. 's Ochtends in het hotel (Kämp) heb ik bij het ontbijt nog met Romano gesproken, die een tamelijk wanhopige indruk maakte. Ik heb hem dus maar zo snel mogelijk overgelaten aan de goede zorgen van Levi en O'Sullivan, de secretaris-generaal. 's Middags lang wachten in de ‘blauwe zone’ tot het belastingpakket aan de orde zou komen. Geslenterd langs de enorme zaal met rijen telefoons voor de media. Voor ieder land een paviljoentje. Heb het Tsjechische paviljoen gekraakt om naar huis te bellen. Vervolgens met Michel Vanden Abeele over Henri Simonet gepraat. Die man interesseert me omdat hij van de ps naar de Liberalen is overgelopen. Zijn zoon is nu mp van de Brusselse agglomeratie dus de chef van Annemie Neyts. Michel was net aan het vertellen welke problemen er waren gerezen tussen Simonet en de ps toen Gordon Brown vroeg of hij mij even kon spreken. Dat kon. Hij toonde een a4'tje waarop ontwerpconclusies van de Raad. Daar stonden twee zaken in. (1) De Commissie kreeg zes maanden om een

[p. 45]

oplossing te vinden. (2) eu-burgers moesten belasting over al hun spaarinkomsten betalen, dus waar ter wereld die ook zouden ontstaan. Dat was natuurlijk een poging het probleem zó moeilijk te maken dat wij er nooit uit zouden komen. Ik heb dat ook opgemerkt. Brown zei dat hij dit met Eichel had afgesproken.

Eindelijk kwam het belastingpakket aan de orde en kon ik het sanctum sanctorum betreden. Weer een zeer grote ruimte waarin de ‘Chefs d'état et de gouvernement’ zó ver van elkaar af zaten dat ik Lipponen, die als president tegenover de Commissie zat, nauwelijks kon zien. Wim was er niet - die bleek de Nederlandse pers toe te spreken. Chirac ook niet. Jospin wel, evenals Schröder, Eichel, Brown, Blair, Juncker en nog zo wat mensen. Toen is er een drie kwartier over het a4'tje van Brown gepraat. Ten slotte is het aanvaard maar van harte ging het niet. Wat mij opviel, is dat Hans Eichel de Britten zo steunde. Daarvoor had hij immers zware kritiek op hen gehad. Ik moest toen aan de lunch van die dag denken. Daar is over het directeurschap van het imf gesproken. Eichel had gezegd dat Caio Koch-Weser zijn kandidaat was. Ik zat naast de Italiaan Amato, een slimmerik die mij aardig lijkt, met het gezicht van een rat. Deze en gene zeiden Caio te steunen (onder wie Gerrit Zalm). Toen merkte Amato op dat het niet goed zou zijn als iemand met een hoger profiel zich zou aandienen ingeval Caio's kandidatuur op problemen zou stuiten. Daarop zei Gordon Brown - die tot dien zijn mond had gehouden - dat we allereerst de mening van de Amerikanen zouden moeten weten alvorens met Caio op de proppen te komen. Na de lunch zei Gerrit tegen mij: ‘Het is als had Kok tegen Prodi gezegd: onze kandidaat voor de Europese Commissie is fb, maar als je bezwaar maakt, heb ik nog een ander.’ Een lauwe ondersteuning dus. Welnu: ik vermoed dat Eichel het a4'tje van Gordon Brown heeft gesteund in ruil voor diens steun voor Koch-Weser. Wel heb ik in de Raad nog gezegd - na aansporing van Prodi, die het dossier niet goed kende - dat ‘globalisation of the problem retards the solution’. Maar namens de Commissie moest ik het a4'tje toch ook aanvaarden, ‘albeit grudgingly’. Diezelfde avond kon ik met Gerrit in de kbx terugvliegen. Dat toestel heeft de mooiste plee die ik ooit in een vliegtuig heb gezien. Waarschijnlijk de invloed van Beatrix. Dus een dag eerder thuis dan ik had voorzien.