Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David
(1659)–Cornelis Boey–
Auteursrechtvrij
[pagina 226]
| |
Van 't Noorden en de Stranden
Der Zee, by een vergaert.
Die dwaelden in het veld,
In woeste wildernissen,
Daer sy, geheel ontstelt,
Haer woon-stad moesten missen.
3 Sy hongerden en dorsten,
Hun ziel was over-stelpt.
Doch roepend', uyt haer borsten,
Haer God, dies' altoos helpt,
Aenbiddend' in den nood,
In groote swarigheden,
In d' anghsten van de dood.
Soo zijns' er uyt-getreden.
4 En om te gaen ter woningh,
Tot een geruste Stad,
Geleyd' haer God, hun Koningh,
Op eenen rechten pad.
Sulcks, laetse voor den Heer,
Dat menschen 't mogen mercken,
Gaen singen, t'sijner eer,
Sijn heyl en wonder-wercken.
5 Die dorst', heeft hy verzadight;
De ziel, den droeven geest,
Met goed'ren begenadight,
Die hongh'righ is geweest;
Die saten in den nood,
En vast-gekerckert stonden,
Beschaduwt van de dood,
Heeft hy den band ontbonden.
| |
I. Pause.6 Om datse Gods geboden
We'er-spannigh zijn geweest,
Den raed des Heeren vloden;
Die niet en was gevreest.
Daerom heeft hy haer 't hert
Verlaeght met swarigheden;
| |
[pagina 227]
| |
Gestruykelt zijnd' en werd
Geen hulp aen haer geleden.
7 Doch roepend' uytter herten,
Tot God, in haren nood,
Soo ruckt' hys' uytte smerten,
En voerdes' uyt de dood.
Vyt duysternis, in 't licht;
Verbrekende, met handen,
Voor yder-eens gesicht,
Haer stercke kluyster-banden.
8 Laet haer dan nu, des Heeren,
Gods goedertierentheyd,
Sijn wonder-wercken eeren;
Hem staegh zijn lof geseyt;
Die kop're deuren deed
In duysend stucken springen;
En ys're grend'len weet
Tot brijselen te wringen.
9 Der Sotten over-treden
Gaet van Gods wegen af;
Haer ongerechtigheden
Sijn oorsaeck van hun straf.
Haer ziel, met spijs bela'en,
Heeft walgh daer van genomen;
En zat zijn sy tot aen
De poort des doods gekomen.
10 Doch roepende van herten,
Tot God, soo heeft hy haer
Verlost uyt droeve smerten,
Vyt allerley gevaer.
Hy sond sijn krachtigh woord;
En op haer droevigh huylen,
Liet hy te zijn gestoort,
En rucktes' uyt de kuylen.
11 Laet haer dan nu, des Heeren,
Gods goedertierentheyd,
Sijn wonder-wercken eeren;
Hem staegh zijn danck geseyt.
| |
[pagina 228]
| |
Hem off'ren offer-lof,
En met gejuygh beroemen
Sijn wercken, die wy stof,
Om hem te loven, noemen.
| |
II. Pause.12 Die met de schepen varen
Ten handel, over Zee,
Op sorgelicke baren,
Die God haer maeckt gedwee,
Die sien daer klaerlick in,
Die konnen daer bemercken,
En, in den waren sin,
Verstaen Gods wonder-wercken.
13 Wanneer hy komt te spreken,
Soo doet hy 't stormen daer,
De golven 't hooft op-steken,
En dreygen met gevaer.
Sy rijsen in de lucht,
En dalen tot d' af-gronden;
Hun ziel, die angstigh sucht,
Wert smeltende verslonden.
14 Sy wagg'len, danssen, gieren,
Van d' een tot d' ander kant,
Als droncke luyden swieren;
En missen hun verstand.
Doch, in die swarigheyd,
Tot God doend' hun gebeden,
Zijn sy, door sijn beleid,
Daer veyligh uyt-getreden.
15 Hy doet de stormen swijgen,
De golven stille staen,
De Zee een kalmte krijgen,
En 't onwe'er over-gaen.
Dan zijnse we'er verblijd,
Door 't stillen van de stroomen;
Om datse God, met vlijd,
Een haven doet bekomen.
| |
[pagina 229]
| |
16 Laet haer dan nu, des Heeren,
Gods goedertierentheyd,
Sijn wonder-wercken eeren;
Hem staegh zijn lof geseyt.
Laets' hem, in 't Volcks gewoel,
Verhoogen en beroemen;
Hem, in der Oudsten stoel,
Den Allerhoogsten noemen.
| |
III. Pause.17 Hy kan de water-landen
Doen werden dorstigh sand,
En we'er, de barre stranden
Doen wesen vruchtbaer land;
En dat, tot soute grond,
Rechtvaerdigh over-geven,
Door boosheyd en de sond
Van die men daer siet leven.
18 Hy stelt de woeste sanden
Tot eenen water-tocht;
Tot poelen, de waranden,
Die 't water noyt besocht.
De Hongh'righ' huyst hy daer,
Een stad doet hyse stichten,
Waer toe sy haer te gaer
Eendrachtelick verplichten.
19 Sy bouwen 't land, en planten
Den wijngaerd, die sijn vrucht
Haer geeft, van alle kanten
Sijn inkomst, met genucht.
Hy segents', als men siet,
Soo datse maghtigh werden;
Hun vee vermindert niet,
Dat hy haer doet volherden.
20 Korts mind'rens' in getalen,
En komen t' onder we'er,
Door droefheyd, druck en qualen;
Door alderhande zeer.
| |
[pagina 230]
| |
Hy stort verachtingh' uyt,
De Princen doet hy dwalen,
Verjaeght en uyt-geluyt,
In wege-loose palen.
21 Maer hy brenght den Bedroefden
Vyt noodruft en gebreck;
En, die sijn hulp behoefden,
Wert hy een hoogh vertreck.
Hy ist, die haer verbreyd,
Dat Vroome doet verblijden;
Maer d'ongerechtigheyd
Stopt mond, en moet het lijden.
22 Die wijs is, slae dit gade,
En lett', aen alle kant',
Op 's Heeren-Gods genade,
Met aendacht en verstand.
|
|
